Kleuterschool

 Ik was op de kleuterschool van vroeger, in Kwintsheul. Ik was ook wel op mijn werk, als praktijkopleider op de Nijbracht in Emmen. Het bleek dat ik al uren bezig was met spullen. Ik was dus helemaal niet aan het werk! De tandem en de racefiets moesten worden opgehaald. Het waren allemaal spullen van de vakantie. Ik probeerde er orde in te brengen, maar dat was heel lastig. Ik voelde mij bezwaard, omdat ik helemaal niet aan het werk was, terwijl het wel mijn werkdag was. Anderen maakten zich daar niet druk om. 

Er werd gesproken over ene 'Paul Boon'. Ik dacht oh, de schrijver Louis Paul Boon? Nee, het was alleen Paul Boon. Het was een kind dat hier ook op school had gezeten, toen ik ook een kind was. Maar ik kende hem niet. Hoe was het verder met hem gegaan? Was hij voor altijd kind gebleven? Een jongetjes met donker haar in een soort bloempotkapsel. Een heel schattig manneke. 

Ik dacht dat er een tafeltje op het plein van de Groene Borg stond. Het was nog een ouderwets tafeltje, waar kinderen op school vroeger aan zaten. Er zaten ook geheime kastjes met vakjes in. Voor kinderen was dit belangrijk, omdat ze in die vakjes ook iets voor zichzelf konden houden in die grote klassen: privacy. Zelf kunnen beslissen. Zelf weten wat goed voor je is, hoe klein je ook bent. 

Even later zag ik dat het tafeltje niet meer op het plein stond. Dat vond ik jammer. Was het weggehaald, of hadden we gewoon een sprong gemaakt in de tijd? 

Het was een heel gedoe om alle spullen uit het pand te halen, en het was eigenlijk niet te doen (ik heb dit droombeeld eerder gehad, ook in de kleuterschool). Voor niemand een probleem, maar mijzelf gaf het onrust. Collega's gingen naar huis en ik bleef langer. Ik was ook druk bezig mezelf om te kleden. Op dat moment was ik een meisje van een jaar of 20. 

Een vormalig acteur van GTST kwam met een langwerpige doos in mijn kamer van het ouderlijk huis. De doos was ingepakt in aluminiumfolie Hij had een cadeau voor mij gekocht om zijn geweten te sussen. Zo zei hij het ook letterlijk. Dat legde dan weer onnodig veel druk op mij. Eigenlijk wilde ik het cadeau daarom niet hebben. Ik had hem gewoon feedback gegeven op zijn gedrag, maar niet. Hij had zwaar geirriteerd gereageerd, kreeg daarna last van zijn geweten en gaf mij de schuld dat hij last kreeg van zijn geweten. Om zijn schuld 'af te kopen' gaf hij mij vervolgens dit cadeau. Het was dus alles behalve een zuivere intentie. Ik twijfelde even, maar besloot toen toch maar gewoon vriendelijk te doen. Ik pakte het cadeau uit: fijne warme slippers van leer! Daar was ik oprecht blij mee, en dat liet ik ook merken. Maar hij bleef zich beledigd voelen over van alles. Toen zei hij:

"En ik heb de reisverzekering ook nog verlengd, van mijn eigen geld."

Ik had hem helemaal niet gevraagd om dat te doen. Laat staan opgelegd. Ik besloot hier maar niet op te reageren, en vooral mijn bijdschap over de slippers te laten blijken. Dat leek mij dan maar het verstandigste.