Ik was met een groep op vakantie in Italië. Alles werd voor ons bepaald, en dat vond ik heel irritant. Ik vroeg aan iemand in welke plaats we eigenlijk waren, maar dat kon zij mij niet vertellen. Ik wilde het op de kaart bekijken, maar ik had geen kaart van Italië bij me. Die moest thuis wel ergens liggen.
We waren kinderen op schoolreis, die afwachtten wat er ging gebeuren, maar we waren ook gewoon volwassenen. We zaten in een ouderwetse schoolbus en die bus danste als het ware door het landschap heen. Ik vond het bijzonder dat we onder de luifel reden, die vroeger bij ons achter het huis boven de sloot had gehangen. Dat was voor mij een nostalgische plek.
De bestemming van de reis was onduidelijk. Er waren steeds lange wachttijden en het was druilerig, regenachtig weer. Ik wou maar liever thuis zijn. Misschien kon ik mij terugtrekken in het hotel. Maar dat gaf geen comfort. Want het was een koude, kille kamer die ik deelde met anderen. Ik lag boven in een stapelbed.
Ik merkte dat de anderen het ook moeilijk hadden, maar we konden daar niet met elkaar over praten. Misschien mocht dat ook niet. We hadden een heel stuk gewandeld, en liepen in de richting van het station. Daar werd ik blij van, want misschien namen we nu een trein die rechtstreeks naar huis ging. Maar vlak voor onze ogen was er een hele zwerm kinderen in fluoriserende hesjes. Zij stapten allemaal in de trein. De trein was vol en wij konden niet meer mee.
Ik kreeg een lieve knuffel van één van de leidsters. Het bleek Loekie Knol te zijn, van heel vroeger. Ze zei dat we mooie herinneringen samen hadden. Ik wist even niet wat ze bedoelde. Ik was verbaasd dat er nu in één keer wel persoonlijke aandacht voor ons was. Loekie Knol nam afscheid. Zij ging met pensioen.
