Ik stond met een groep mensen voor een grote zandvlakte, die op een moeras leek. Er was een meer in de vorm in een cirkel, en daar omheen liep het in een hoek van ongeveer 45 graden steil naar boven. Boven stonden wij. We waren met een groep vrouwen, en er hoorden ook kinderen bij. Het stoorde mij dat de vrouwen niet op hun kinderen letten. Een jongetje van een jaar of 2 zonder kleding aan liep door het zand naar beneden, op onderzoek uit. Ik vond dat gevaarlijk, want misschien was er wel drijfzand. Ik riep het jongetje terug, ook wel als signaal om zijn moeder erop attent te maken dat hij daar liep. Maar zijn moeder leek dat wel oké te vinden. Ik riep 'Christiaan', maar ik wist niet zeker of hij wel zo heette.
In een ander fragment waren we in een berggebied in Griekenland met een prachtig uitzicht op een vallei. Toen ik omkeek, zag ik een paar vrouwen met de kleding nog aan door het drijfzand naar ons toe zwemmen. Ze zouden zich bij ons aansluiten. De vrouwen hadden veel boeken gelezen en talen geleerd. Ze zouden ons ook 'hun' taal leren. Zo was er een oud rood boek met gouden letters, met Indonesische taal.
Ik was in een kringloopwinkel en daar had ik babykleertjes uitgezocht. Uiteindelijk hing ik de kleertjes toch weer terug, omdat ik ze te vaal vond om cadeau te geven. Er hing ook een heel lieflijk kanten strookje aan een houten stokje, lichtblauw met een rood strikje erop. Dat koos ik uit. Ook was er mooie papierkunst voor kerst: een mobile in verschillende stijlen, gemaakt van mooi stevig crème-geel papier, bijvoorbeeld in de vorm van kaarsen of kersttaferelen.
