Ik was in het ouderlijk huis. Ik stond met mijn broers en zus in de slaapkamer aan de achterkant van het huis. We keken naar buiten, en het bleek dat het opslaggebouw achter het huis van de buren een parkeergarage bleek te zijn. We stonden ervan te kijken dat we dat niet eerder in de gaten hadden gehad. De parkeergarage leek steeds hoger en hoger te worden. De bestuurder van iedere uitrijdende auto betaalde vijf euro. Zo, dachten we, dat is snel verdiend voor de buurman!
De voortuin van het huis van mijn ouders bleek onze achtertuin te zijn. Het vennetje op de Klencke (dat nu onder water staat) bleek het hele oppervlak van onze achtertuin de beslaan. Mijn ouders hadden er een plateau/steiger overheen laten bouwen. Het was echter gemaakt van heel dun triplex, en je kon zo wel zien dat dit niet sterk genoeg was, maar mijn ouders wilden er niets van weten. Mijn vader wilde gewoon dat triplex, en niets anders. Ze gingen slapen en het zou de bedoeling zijn dat het triplex de volgende dag wel steviger geworden zou zijn. Ik zag natuurlijk wel dat het in het geheel niet zou veranderen. De volgende ochtend liepen we heel voorzichtig op het triplex en ja hoor, krak, ik zakte er al ietsje doorheen. Al me al was het een hele wankele constructie. De beschadiging was nauwelijks te zien, en had ook geen gevolgen.
Wel maakte mij dit ervan bewust dat ik mijn handen hier beter vanaf kon trekken, en mij er beter helemaal niet meer mee kon bemoeien. De buren vonden het ook maar raar. Het waren de buren van mijn ouders en de buren van ons. Ze zeiden dat je ook maar beter niet meer in het water kon lopen, dat je ook niet wist hoe diep dit was. Ik wilde hen vragen of mijn ouders dan normaal gesproken ook in het water van het vennetje liepen, maar ik vroeg het niet, omdat ik het antwoord al wist. Ja, ze liepen daar normaal gesproken ook.
Daar begreep ik al helemaal niets van. Steeds maar natte voeten halen, en met welk doel!?
Toen ik afstand had genomen van de tuin, kon ik de triplex-constructie van een afstandje bekijken. Het zag er netjes uit, hoewel hier en daar wel wat schots en scheef. Het was opgebouwd in etages, en een klein kind kon verstoppertje spelen in de onderste laag. Maar tegelijkertijd kon dat gevaarlijk zijn, omdat de boel kon instorten! Ik wist niet hoe dit zou gaan aflopen. Het leek ook wel op een stapelbed.
In een ander fragment had mijn moeder een Ford of een Fiat, helemaal voor haarzelf.
De auto had aan verschillende zijden verschillende kleuren. Het leek wel alsof die kleuren er eventjes snel op geschilderd waren! Toch zag het er wel kunstzinnig uit. Er hingen ook hippie-sjaaltjes uit de auto.
De auto stond midden in een grote slaapzaal. Die slaapzal bleek de plek te zijn waar een vriendin sliep.
Die vriendin had geen gezin, en ik wilde weleens weten hoe het is als je geen gezin hebt.
Ik had verwacht dat ik bij haar zou logeren op een rustig éénpersoons slaapkamer, maar dat bleek niet het geval te zijn. Zij sliep in deze slaapkamer, en ze kon het hele avondritueel van haar buren volgen.
De buren sliepen in kasten, die hoog in de wanden van de slaapruimte aangebracht waren. Het waren in feite bedsteden, maar eigenlijk leken het meer op kasten. Het gaf een heel benauwd gevoel dat die kasten ook dicht gingen, en misschien wel op slot, als de mensen er lagen. Je hoorde steeds gerommel uit de kasten, en dat waren de persoonlijke geluiden van de buren. Daar zat je natuurlijk helemaal niet op te wachten!
Het leek me vreselijk voor mijn vriendin, om hier elke avond te moeten gaan slapen, maar zij had er helemaal geen last van. Ik, daarentegen, kreeg al hun ellende mee. Ik voelde haarfijn aan waar zij over piekerden, welke emoties zij nog niet verwerkt hadden, enz. Dit kwam ook overeen met een kleur op hun gezicht, ook weer geverfd, net als de auto. De kleuren op hun gezichten kwamen dan weer overeen met de kleuren op de auto.
