Voertuigen

Verschillende dromen gehad over voertuigen. We reisden met een camper, en tegen de ond arriveerden we op een kampeerplaats. De vrouw van de campinghouder had ons al een kampeerplek toegewezen. Er waren verder geen andere gasten. De camper werd naar de plek gereden, en het was ook wel een vliegtuig, dat landde op de landingsbaan. Deze was van dauwig gras in de vroege ochtend. Ik vroeg mij af of het niet te glad was in dat natte gras. De zon scheen er lichtjes op. Dat was een mooi gezicht. Toen de camper ´geland´ was, schoof er heel netjes een helikopter in de ruimte boven de bestuurderscabine. Net zoals een drone. De helikopter paste er precies in. 

In een andere droom hadden we een lange tocht achter de rug. Dat was de Elfstedentocht, Den Helder - Wateringen of een hardloopwedstrijd. Met de auto staken we een viaduct over. Onder het viaduct stond een hoge bus, wellicht een dubbeldecker. Deze stak boven de weg uit, dus we moesten hiervoor wijken. Ik had dat niet zien aankomen, dus schrok ervan. Maar het wijken was uiteindelijk goed gegaan. Amber was ons voor gegaan, en was wel voorbereid geweest op het obstakel. Ze wist dat de bus er al een tijdje stond. In de bus verbleven oudere mensen met levenservaring. Ze zaten daar geduldig te wachten totdat de dag voorbij was.  

Veerpont

De Hoogeveense Vaart lag er kaarsrecht bij. Ik zou schuin oversteken in de richting van het dorp Geesbrug. Dat ging met een veerpont. Ik vond het wel wat overdreven, want met een gewone boot was je ook zo aan de overkant. Maar nee, er moest een route voor een veerpont gemaakt worden, met een persoon die dagelijks de veerpont bediende. Ook moest er veel aandacht besteed worden aan de opstapplaats en de aanmeerplaats. Dat scheen ook belangrijk te zijn. Naarmate het meer aan mij werd uitgelegd, werd het voor mij ook duidelijker. Je moest er niet lichtzinnig mee omgaan, zeg maar. Je hebt heel wat bereikt, zo werd er gezegd. Dus dan moet je ook zorgvuldige aandacht besteden aan het vervolgproces. Ik kon nog niet goed zien wat het vervolgproces was, en begaf mij nu nog in het midden van de vaart. Maar wel in gezonde en veilige doen, met een veerman die speciaal aangewezen was om de mensen op te vangen en veilig naar de overkant te brengen. Ik kon van deze man op aan. En zag nu ook in dat ik het niet zelf hoefde te doen, dat ik deze man om hulp kon vragen. Daar was hij immers speciaal voor gevraagd, en ik deed hem er ook plezier mee, door hem om hulp te vragen. De overkant was nog niet in zicht. Het was nu nog mistig. Maar ik kende die overkant natuurlijk wel. Was gewoon benieuwd waar ik precies zou aanmeren. Maar wachtte het allemaal rustig af. 

Resonantie

Vorige week droomde ik over het woord 'resonantie'. Ik heb dat vaker: dan worden mij via dromen woorden doorgegeven. Het ging hier eerst om het woord, met de boodschap dit woord te onthouden. Ook zag ik een beeld van langs elkaar heen schuivende ijsschotsen. De ijsschotsen waren niet koud. Mensen konden als het ware 'meeliften' met de ijsschotsen, en dat was ook de bedoeling. Dat schoof allemaal feilloos in elkaar; zo moet je het een beetje zien. Er komt nu ook iets in mij op over planten: dat mensen overal ter wereld planten water geven, dat dat synchroon loopt. Als je de wereld van bovenaf zou filmen, zou je nog veel meer synchroniciteit ontdekken. Deze droom gaf mij hiertoe een inkijkje. En dat ik daarom gewoon vertrouwen mag hebben in de loop der dingen. 

Blauwdruk

Laatst zei Isa Hoes in een interview: "Je hoeft alleen maar je eigen blauwdruk te kennen." Vannacht droomde ik over die blauwdruk. Je kreeg die blauwdruk uitgedeeld, net zoals dat je in de klas met sportdag een kaart in een bepaalde kleur krijgt. Op de kaart staat je naam genoteerd, en er zijn hokjes die ingevuld mogen worden. Gedurende de dag ga je die hokjes invullen. Aan het einde van de dag zijn dan alle hokjes ingevuld, en dat is dan ook precies de bedoeling. 

De hele dag draag je de kaart met het touwtje om je nek. 

Je eigen blauwdruk kennen: bij je geboorte een dergelijke kaart uitgereikt krijgen, en deze gedurende je leven invullen. Of lege bladzijdes met stukken tekst, getypt in blauwe letters. 

Ik zag mensen met flarden papier om zich heen. Op die flarden stonden stukken tekst getypt, in blauw. Er werd gezegd dat hun teksten nog niet compleet waren, en dat deze netjes gebundeld moesten worden. Maar de mensen wisten niet hoe ze dat moesten doen. Ze hadden hier hulp bij nodig. Ik ging hun helpen. Er waren afwisselend lange stukken tekst en kleine regels, en dus ook brede en smalle stroken papier. 

De mensen waren onrustig en soms zelfs bang. Ze wisten zich geen raad. Toen realiseerde ik mij pas dat ik zelf die fases al doorlopen had. Ik vond het ook nog steeds spannend, maar was er wel bijna doorheen. Dat had ik van tevoren helemaal niet geweten. Ik was er nu eigenlijk aan toe om anderen te helpen, omdat mijn proces in dit opzicht zo'n beetje voltooid was. 

We kregen een rondleiding, o.a. op mijn zolder, en in een groot gebouw. Ik zag een klein kunstwerkje van een jongen van school. Het was een vierkant roze vouwblaadje in een marmeren steen. De steen bevatte bronwater, dat voortdurend stroomde. Er kwam stoom vanaf en er klonk een heel vertrouwd geluid van het kabbelende water. 

Het kunstwerkje was eenvoudig een 'onoverdacht' door de jongen gemaakt. Echter, de leraar ging het kunstwerkje bekritiseren. Hij vroeg aan de mensen 'wat de jongen nu fout had aangepakt'. De leraar zei dat de jongen volgens plan had moeten werken. Hij had zich doelen moeten stellen, deze moeten plannen, dan uitvoeren en evalueren. Dat had de jongen niet gedaan. Hij had volgens de leraar 'zomaar wat gedaan'. En dat was volgens de leraar niet goed. Ik zag meteen dat het verloren energie was om hier tegenin te gaan. Dus ik gaf de jongen een knipoog van 'wij weten wel beter'. Gelukkig begreep hij mij. 

De jongen had het werkje in een paar minuten gemaakt, puur vanuit intuitie. Precies goed, als je het mij vraagt!