Droomfragmenten

De laatste tijd meer spectaculaire dromen, met achtervolgingen etc. Dat ben ik niet zo gewend, van mijn dromen. De droom van vannacht weet ik niet meer. Wel herinner ik mij een woord, dat lijkt op 'Santa Fe'. Het was een ander woord, maar het leek op dit woord. 

Ik heb het opgezocht: het is een plaats in Mexico, en het betekent  'Heilig Geloof'. 

Gisterennacht droomde ik over een wilde evauatie, omdat er een doorzoeking zou komen door zeer agressieve mannen in het leger. Het was van groot belang om zo snel mogelijk weg te komen. We logeerden in de achtertuin van ons eigen huis, en ons eigen huis was een landhuis, ergens in het midden van het land, in een prachtige natuur (bos). De tuin was gelegen in een kuil, en leek op een klein festivalterrein. We lagen nog lekker te slapen op onze luchtbedden en in onze slaapzakken. Het was nog schemerig, toen er alarm geslagen werd (of er was letterlijk een luchtalarm). Ik maande Hessel zo snel mogelijk weg te gaan. De kinderen waren al in veiligheid. Ik haalde Hessel met de vrachtwagen op. De vrachtwagen was vies en stoffig. Hessel moest bij één van de tegenstanders een legerzakmes uit zijn broekzak (voorkant) zien te bemachtigen. Dat was een ingewikkelde klus, maar het leek erop dat dit wel zou lukken. Ik was niet echt bang, omdat ik ook wel het gevoel had dat we gewoon in een hele spannende film zaten.   

Panfluit

Midden in het atrium van de Groene Borg stond een levensgrote panfluit uitgestald, op een groot metalen standaard. De buizen van de panfluit waren ieder apart wel bijna zo groot als een kind van 3. De panfluit zat heel stevig in elkaar, maar was tevens 'losjes' samengesteld. Het had de vorm van een panfluit, met lange en korte buizen, en gaf hetzelfde geluid. Het was heel zuiver geluid. Er konden ook buizen tussenuit gehaald worden. Het geluid was luid, helder, zuiver, en klonk als een hoornblazer tot ver door over de heidevelden rondom Westerbork. Als bescherming was de panfluit omgeven door dunne draadjes wol of katoen, in rood en groen. Je kon eerst schrikken van het harde geluid, maar al gauw liet je je meevoeren. 

Er was een vriendin die mijn steun nodig had. We waren ergens op een berg, en we hadden een heel stuk gelopen. Ik moest nog even wat spulletjes wegleggen, mij verkleden van de lange wandeling, en toen kwam ik naar haar toe. Maar toen bleek dat er een andere vriendin al langer aan het wachten was om met mij te praten. Ze keek er verdrietig bij, dat ik niet meer aan haar had gedacht. Ik begreep niet hoe ik dat had kunnen vergeten. Mijn enige verklaring was, dat ik dit blijkbaar aan het dromen was. 

Trap

 Samen met mijn jeugdvriendin (van toen ik een jaar of 16 was) fietste ik over de rondweg in Emmen, en namen we in een grote bocht de afslag vanaf de rotonde naar de rondweg. Mijn vriendin bleef op de rondweg en dat verliep vlekkeloos, maar ik kwam onder het viaduct terecht en tot mijn schrik lag er allemaal modder. Ik wist bijna wel zeker dat ik hier zou uitglijden en stranden, maar toch gebeurde dat niet.In een volgend fragment zat ik in een tram of in een rondvaartboot of schuit.Ik zat helemaal vooraan, op de kop van de tram of trein en ook een beetje buiten, dus ik ging binnen het trapje af, om beneden te gaan zitten. Maar daar zat ik ook wel afgezonderd van de anderen, en het was er stoffig en donker. Toen zat ik in een keer vooraan in de boot. Ik had er een mooi uitzicht, en zat hier eigenlijk qua locatie op een van de beste plekken. Ik kon er ook wel een tijdje van genieten. Maar toen ontdekte ik wel dat ik helemaal ingekaderd zat. Ik had nauwelijks tot geen bewegingsruimte. En daar kan ik absoluut niet tegen. Ik moest mezelf beheersen om niet in paniek te raken. Ik zei tegen mezelf dat ik hier ook gewoon weer weg kon gaan, dat de ruimte niet afgesloten was. Anderzijds was het uitzicht dus weer heel mooi, en was dat een reden om niet weg te gaan. Het bleek dat we met de schuit door het water van het Oosteinde in Wateringen voeren, dus in de tijd dat daar nog water lag. Ik zag mijn moeder als jongere vrouw, trots staande op een schuit, die langzaam voor ons uit vaarde. Op de achtergrond een zee van prachtige roze bloesems. Het was een heel mooi beeld, en eigenlijk wilde ik er een foto van maken. Ik zat nu weer in de trein, maar ook op het water van het Oosteinde. Boven mij was een brandtrap. Ik had mijn benen hoog tegen de brandtrap, om deze wat rust te geven. Op de één of andere manier stak mijn schoen boven de gaten van de brandtrap uit. Het was een wenteltrap. Het was misschien ook wel gewoon een trap op een boot. Er liep een vrouw naar boven die een regenjas droeg. Ze zag een stukje van mijn schoen, en ze struikelde er bijna over. Ik excuseerde mij en zei dat ik in het vervolg mijn schoen niet meer zo zou houden. Maar dat vond ze totaal niet erg. Ze was met haar gezicht bovenop de trap gaan zitten, om te kijken waar die schoen vandaan kwam. Zodoende kwam ze in gesprek met mij. Het was een vriendelijke slanke vrouw, met geblondeerd haar 'als stro´, bij elkaar gehouden met klemmetjes. Ze zei dat ze mij al heel lang niet gezien had. Dat ze het leuk vond om mij weer te zien. Maar ik kende haar helemaal niet. Ze dacht dat ik Sonja was. Ik zei dat ik in het huis gewoond had waar we voorbij reden. Want we reden voorbij mijn ouderlijk huis. En dat mijn broer Hugo heet. Maar dat kwam haar allemaal niet bekend voor. Het was wel een prettig gesprek, want de vrouw was heel vriendelijk. 

Patat

De kinderopvang was in het ouderlijk huis. Ik werkte er met twee collega's. Maar ik voelde mij niet goed. Ik moest wat eten. Eigenlijk moest ik mij ziek melden, maar dat wou ik niet. Eén van de collega's zei dat ik mij ook niet ziek kon melden, omdat ze dan te weinig leidsters op de groep hadden. Ik zei dat ik daarom maar wat eten ging halen, en zo terug zou komen. Want ik moest echt wat eten. Ik liep zonder schoenen en op witte sokken naar de IFA supermarkt (die was er nog in de droom). Ik kocht twee bakjes patat met mayo (in de supermarkt dus!) en stopte deze onderin mijn tas. Dat was de zwarte boodschappentas. Ook kocht ik een heleboel ijsjes voor de kinderen. Deze waren omhuld door plastic en stelden cijfers voor. Ook was er speelgoed, waar de ijsjes dan in zaten. Ik vroeg mij af hoe we hier het ijs uit konden halen. Zo liep ik over de Heulweg, met de tas vol patat en ijs, af en toe een patatje etend. Iemand zei dat het toch onhandig was op deze manier. Ja, dat vond ik eigenlijk ook wel. Toen ik terugkwam bij mijn collega's, bleek dat ze daar dezelfde ijsjes in de vriezer hadden. Ze waren dus niet blij verrast. Ik dacht nou, ik kan het ook nooit goed doen. Beetje meer aandacht was wel fijn geweest. 

Strand

Ik was met Hessel afwisselend op verschillende stranden. Eén van de stranden had tijdelijk verboden toegang. De reden hiervan werd niet duidelijk. Ik zag een vrouw die in elkaar gezakt was. Daardoor moesten ze de boel afzetten. De vrouw zag er bezweet uit en ze had dorst. Maar het hielp niet om haar te drinken te geven. Er was veel meer aan de hand. ze zag eruit als de huilende Maria Magdalena en Maria, aan het graf van Jezus. Ze bleef maar huilen. Er kwam geen einde aan. Er stonden hulptroepen om haar heen, maar ze was niet te troosten. Ze had hele specifieke hulp nodig, die niet beschikbaar was. Ze bleef zich eenzaam voelen, en in een isolement. Ik kwam eraan snellen om haar te helpen. Ik was het wellicht zelf. 

Boer

Ik was met collega's in een zaaltje, zoals de Kastanjehof. Wellicht hadden we zojuist onze diploma's ontvangen, voor een opleiding. Iedereen kreeg bloemen en een persoonlijke brief van de directeur, behalve ik. Ik dacht nou, bekijk het maar, en ik verliet de zaal. Ik kwam in een soort filmdecor op de Dorpsstraat in Gees. Ik wist dat er gefilmd werd. Nu was ik een kind, en speelde ik in een hooibaal. Andere kinderen speelden op het dak van een boerderij. De boer kwam boos aangelopen, met een hooivork in zijn handen. Maar hij kwam niet echt overtuigd boos over, want daar was hij veel te lief voor. Hij nam mij mee op een steiger boven de huizen en de boerderijen. Dat stelde mij in staat om alles meer te overzien.Ik kon zoals een drone neerkijken op het weiland, en zag een sloot met een schuit erin. Dat was de schuit uit mijn jeugd. We moesten wel een beetje voorzichtig lopen op de steiger, maar al gauw had ik in de gaten hoe het moest. De man liep in snel tempo voor mij uit, om mij van alles te laten zien. Toen ontdekte ik dat hij helemaal niet liep, maar in een scootmobiel reed. Deze kon hij heel behendig bedienen. Ik zei dat ik het mij nu herinnerde dat ik hem nog verzorgd had in de thuiszorg. Hij kon zich dat niet meer herinneren en praatte aan een stuk enthousiast verder. Toen dacht ik huh...deze man is toch al overleden? Hoe kon het dan dat hij hier nu zo levendig voor mij stond? Ik maakte de conclusie dat hij mij wellicht een rondleiding in de hemel gaf, waarin ik alles goed kon overzien. Het was allemaal heel gewoon en ik voelde mij hier erg prettig en op mijn gemak.