Kalender

Ik was bezig met het maken of invullen van een verjaardagskalender. Er werd mij gezegd dat het was afstandelijk was voor de jarigen, als ze zo verspreid op die kalender zouden staan. Het gaf meer nabijheid om losse kaartjes te maken, en die in een bakje te doen. Bovendien: voor jarigen was het niet de bedoeling om op een kalender te staan, maar om die personen op te zoeken en samen koffie te drinken. Dat kon door een kaartje uit het bakje te kiezen en diegene dan te bezoeken. Het maakte dan niet uit of het die dag wel of niet de verjaardag van die persoon was. Want het ging in de wereld niet om lineaire tijd.

Na een turbulente reis 'landde' ik in een heuvellandschap. Het was ergens in Limburg, maar het was wel woestijnachtig. Er was droogte en een felle zon. We moesten er wel aan denken om op tijd water te drinken. Ik zag de warmte in cirkeltjes in de lucht hangen. Eerst even uitrusten, op een vrieskist, die op de grond stond. Ik keek omhoog naar de heuvel, en daar zag ik een oranje en een geel puzzelstukje, ieder in mensgroot formaat. Er stonden woorden op, in zwarte typletters. Er zat iemand heel rustig op een steen, al een hele tijd naar mij te kijken. Ik besefte dat die persoon er altijd al geweest was en altijd zou zijn voor mij. Hij of zij zat in de houding van Mona Lisa, met de armen over elkaar, en straalde een enorme rust uit. De tijd stond als het ware even stil. Boven of onder de puzzelstukjes en de persoon was een wieg getekend. Het kan ook wel zijn dat het zowel boven als onder was. Dat was mijn wieg, toen ik geboren was. Ik lag als baby in de wieg. 

 

Jurk

Ik was bij de kringloopwinkel in Emmen, op de plaats waar ze spullen aannemen. Er stond een grote aankleedpop zonder hoofd. Het was alleen een romp. Een man was bezig met het ontkleden van de aankleedpop. De romp was extra groot. De jurk (of de doek?) zou weggegooid worden, omdat de pop 'deze al 20 jaar droeg'. Ik was verbaasd: hadden ze dan al 20 jaar hetzelfde in de etalage staan? Ik vond de jurk heel mooi, en wilde deze graag hebben. Dat waren mijn gedachten. De man kon mijn gedachten lezen. Ik had de woorden niet uitgesproken. Hij zei: "Natuurlijk mag je de jurk hebben!" Ik vond deze gang van zaken heel fijn: voelde mij begrepen zonder woorden of uitleg.

We waren op schoolreis geweest. De penningmeester van de school of van Wildlands dacht dat ik de entree niet betaald had. Men stond voor een raadsel. Was ik naar binnen gegaan zonder te betalen? Dat was gek, want de betaling was voor mij geregeld, aangezien ik als begeleiding mee gegaan was. Toen bedacht ik mij dat ik zelf had ingecheckt en uitgecheckt met mijn OV-kaart. Later had ik mijn kosten teruggekregen. Het was dus allang goed geregeld. Het was verwarrend, omdat ik mij niet met de rest van de club had aangemeld, maar via mijn eigen OV-chipkaart. Ik probeerde dat duidelijk te maken, maar niemand luisterde naar mij. Uiteindelijk liet ik het er maar bij. Het was immers mijn probleem niet. Moesten ze maar beter luisteren.  

Delft

Ik was in Delft en Machtelt had er een vergadering op het werk, maar dan in de buitenlucht, ergens bij de Wijnhaven. Het speelde zich af in vroeger tijden en er was nog veel weiland te zien: Delft was een stadje in wording. Ik vond het heel bijzonder om Delft op deze manier te zien en ervaren. De mensen zaten daar heel ontspannen in het zonnetje te vergaderen, en kregen op terras een kop verse muntthee. Van een afstandje zag ik de damp er vanaf komen. Ik fietste alleen maar langs, stak mijn hand op, hoorde er niet bij en dat was prima, want ik wilde weer verder. Ik zou naar de verjaardag van Gerda, maar moest eerst nog naar een afgelegen terrein aan het water. De straat was betegeld met kinderhoofdjes. Het liep een beetje schuin af. Het was hier een beetje 'niet pluis'. In een kelder kwamen mensen samen, maar het zag er allemaal afthans uit. Ik stond voor een wand, en ik kon deze wand zo intrappen: het rammelde van alle kanten. Het was er ook stoffig. Ik trok mij er niets van aan, want ik was toch op doorreis. Ik liet alles uit deze omgeving van mij afglijden, liep naar boven en zag weer zonlicht. Heel lichtvoeting vervolgde ik op de fiets mijn weg.  

Ziekenhuis

Ik moest werken in het ziekenhuis, maar zag dat helemaal niet zitten. Ik zei dat ik er veel te lang uit was geweest, en dat ik ook niet meer bevoegd en bekwaam was voor de verpleegtechnische handelingen. Maar niemand luisterde naar mij. Ik had het gewoon maar te doen. Ik voelde alle ellende aldaar als een zware last op mijn schouders en ging naar beneden en naar buiten, om een luchtje te scheppen. Ondertussen misten ze een kracht terwijl het nu spitsuur was op de afdeling. Ik was bang dat ze boos achter mij aan zouden komen, wat ook gebeurde. De directrice had het niet zo verwonderlijk gevonden, want 'ze hadden wel vaker te maken met patiënten die in verwarde toestand naar beneden vluchtten'. Naast mij stond een jongen van de basisschool in Witteveen. Het bleek dat ik hem op de tandem had meegenomen. Hij zag er mager en verwaarloosd uit, met schrammen op armen en benen. Hij keek heel triest uit zijn ogen, en droeg alleen een gele zwembroek / short. Ik voelde mij nog schuldiger en werd uit een nachtmerrie wakker, was erg van slag. 

Ik was in de States en daar zat ik zonder familie of vrienden in een vreemd hotel. Er was niemand die ik kende en ik kon ook niemand bellen of bezoeken. Ik had ook geen werk of dagbesteding. Iedereen zag mij als een vreemde, en keek met argusogen naar mij. Ik zou het liefst oplossen in de mist. Ik maande mezelf om op pad te gaan en foto's te maken. Ik maakte een mooie foto van water en boten. Toen zat ik in de tram en ik had er spijt van dat ik was ingestapt, want ik wist niet waar we naartoe gingen, en straks zou ik verdwaald raken. Ik had ook geen geld bij me. Toen ik terugkwam op de hotelkamer, waren er weer nieuwe mensen gekomen. Ook zij vonden dat ik alleen maar in de weg liep en ook door hun werd ik genegeerd.  

Verhuizen

Het KDV, de peuters en de NSO kregen een nieuw interieur. Voor het KDV waren andere kleuren uitgekozen dan voor de andere ruimtes. De andere ruimtes bevatten veel geel en creme kleuren. Het KDV kreeg meer aardse kleuren: natuurkleuren, terracotta, donkerbruin en rood. Het hield verband met de eerste chakra: verbinding met de aarde. Dit omdat de jonge kinderen nog dichtbij (moeder) aarde zijn. 

Ik was op bezoek bij een vriendin, die ging verhuizen. Het was helemaal niet haar bedoeling om te gaan verhuizen, maar ze had ooit afgesproken met haar ex om weer bij hem te gaan wonen. Ze stond er niet achter, maar durfde niet duidelijk naar hem te zijn. Hij legde er veel druk op, en had de woning voor hun beiden al klaar. 

Ik probeerde een beetje afstand te houden, maar ik liet mij wel beïnvloeden door de gespannen sfeer. Ik begon heel fanatiek met het verplaatsen van spullen van mijn ouderlijk huis naar het huis van onze lieve buurvrouw. Er gingen ook spullen terug. Dit leek een zinloze handeling, maar het zette veel zoden aan de dijk. Wel vroeg ik op een gegeven moment hulp, want iedereen zat er maar bij en deed niks (een groepje mensen). Dus ik vond dat ze mij best even konden helpen.  

Kleuterschool

 Ik was op de kleuterschool van vroeger, in Kwintsheul. Ik was ook wel op mijn werk, als praktijkopleider op de Nijbracht in Emmen. Het bleek dat ik al uren bezig was met spullen. Ik was dus helemaal niet aan het werk! De tandem en de racefiets moesten worden opgehaald. Het waren allemaal spullen van de vakantie. Ik probeerde er orde in te brengen, maar dat was heel lastig. Ik voelde mij bezwaard, omdat ik helemaal niet aan het werk was, terwijl het wel mijn werkdag was. Anderen maakten zich daar niet druk om. 

Er werd gesproken over ene 'Paul Boon'. Ik dacht oh, de schrijver Louis Paul Boon? Nee, het was alleen Paul Boon. Het was een kind dat hier ook op school had gezeten, toen ik ook een kind was. Maar ik kende hem niet. Hoe was het verder met hem gegaan? Was hij voor altijd kind gebleven? Een jongetjes met donker haar in een soort bloempotkapsel. Een heel schattig manneke. 

Ik dacht dat er een tafeltje op het plein van de Groene Borg stond. Het was nog een ouderwets tafeltje, waar kinderen op school vroeger aan zaten. Er zaten ook geheime kastjes met vakjes in. Voor kinderen was dit belangrijk, omdat ze in die vakjes ook iets voor zichzelf konden houden in die grote klassen: privacy. Zelf kunnen beslissen. Zelf weten wat goed voor je is, hoe klein je ook bent. 

Even later zag ik dat het tafeltje niet meer op het plein stond. Dat vond ik jammer. Was het weggehaald, of hadden we gewoon een sprong gemaakt in de tijd? 

Het was een heel gedoe om alle spullen uit het pand te halen, en het was eigenlijk niet te doen (ik heb dit droombeeld eerder gehad, ook in de kleuterschool). Voor niemand een probleem, maar mijzelf gaf het onrust. Collega's gingen naar huis en ik bleef langer. Ik was ook druk bezig mezelf om te kleden. Op dat moment was ik een meisje van een jaar of 20. 

Een vormalig acteur van GTST kwam met een langwerpige doos in mijn kamer van het ouderlijk huis. De doos was ingepakt in aluminiumfolie Hij had een cadeau voor mij gekocht om zijn geweten te sussen. Zo zei hij het ook letterlijk. Dat legde dan weer onnodig veel druk op mij. Eigenlijk wilde ik het cadeau daarom niet hebben. Ik had hem gewoon feedback gegeven op zijn gedrag, maar niet. Hij had zwaar geirriteerd gereageerd, kreeg daarna last van zijn geweten en gaf mij de schuld dat hij last kreeg van zijn geweten. Om zijn schuld 'af te kopen' gaf hij mij vervolgens dit cadeau. Het was dus alles behalve een zuivere intentie. Ik twijfelde even, maar besloot toen toch maar gewoon vriendelijk te doen. Ik pakte het cadeau uit: fijne warme slippers van leer! Daar was ik oprecht blij mee, en dat liet ik ook merken. Maar hij bleef zich beledigd voelen over van alles. Toen zei hij:

"En ik heb de reisverzekering ook nog verlengd, van mijn eigen geld."

Ik had hem helemaal niet gevraagd om dat te doen. Laat staan opgelegd. Ik besloot hier maar niet op te reageren, en vooral mijn bijdschap over de slippers te laten blijken. Dat leek mij dan maar het verstandigste. 

Meisjes

Ik maakte samen met een andere vrouw een lange reis naar het huis waar twee meisjes woonden. Het was mij niet helemaal duidelijk wat we daar gingen doen. De vrouw wist er van alles van. Tijdens de reis liet zij mondjesmaat wat informatie los. Ze wilde het niet allemaal in één keer vertellen, omdat het best veel impact had. Met het mondjesmaat informeren zou het bij mij meer beklijven. 

Toen we op onze bestemming aangekomen waren (voor mijn gevoel na een hele lange reis) werd ik best verdrietig: twee meisjes woonden samen in een groot huis. Ze woonden er zonder ouders. Ze waren een jaar of 10 - 12. Er kwam een gezin op bezoek, maar die mensen liepen alleen maar in de weg. Het waren ouders met drie kinderen, die erg druk waren. De ouders durfden er niet van te zeggen. Het werd er allemaal heel onoverzichtelijk van. 

Maar in de kern ging het om de begeleiding van de meisjes. De andere vrouw legde mij stap voor stap de methodiek uit. Op de zijwand van het huis was een afbeelding van een internet geplaatst, levensgroot. Er stonden vragen of opmerkingen die ik niet kon lezen. Achter die zinnen stonden icoontjes van potloden. Als je iets wilde veranderen, dan klikte je de icoontjes aan, en paste je je gegevens aan. Het bleek een ideaal systeem om met terugwerkende kracht voor de meisjes te zorgen. Dus: alle jaren in te halen, dat ze geen of te weinig zorg hadden gehad.

Als je bijvoorbeeld nieuwe gympakjes voor de meisjes wilde kopen, dan moest je dat invullen op bovenstaande manier. Het gaf mij een groot gevoel van opluchting.