India

Vorige nacht kreeg ik bij het inslapen het volgende beeld:

Flatgebouwen in een sjieke wijk, ergens in de VS. Midden in de nacht, en doodstil op straat.
Ik ben een auto, die op de parkeerplaats staat, en ik verander steeds van kleur (felle kleuren).
Een kleine, onopvallende auto, tussen alle grote bakken in saaie grijze, antracieten en zwarte kleuren.
Dan - als donderslag bij heldere hemel - word ik in een lichtstraal gezet, die kaarsrecht naar de hemel stijgt. Vervolgens word ik in die lichtstraal kaarsrecht naar de hemel geloodst, parallel aan de flatgebouwen, en de flatgebouwen voorbij.......

Droom van vannacht:

Ik geef les op een school in Midden-Drenthe. Het is het einde van de middag, en ik heb een leuke dag gehad met de kinderen. We zijn nog druk bezig met knutselen, en daarna opruimen. Het leslokaal is gezellig rommelig. We hebben met hout gewerkt. Het ruikt er naar hout en lijm. Overal ligt papier. De kinderen zijn druk bezig alles op te ruimen. Ik loop in en uit, en de kinderen vragen af en toe iets aan mij. Het is allemaal heel ontspannen.

Dan blijkt, dat ik op reis zal gaan naar India. Ik word al voorbereid met beelden. Het schijnt zo te zijn dat ik er pas nog geweest ben, en dat ik naar een plaats ga waar ik vaker geweest ben. Ik was hier helemaal niet op voorbereid, en moet dus in mijn hoofd omschakelen, hetgeen moeizaam verloopt.
Het is een uurtje op één, en ik heb begrepen dat mijn vliegtuig om 14.30 uur vertrekt. Als alles volgens plan verloopt, is het allemaal nog wel te halen, maar het geeft wel onrust.

Het schijnt te zijn dat ik samen met mijn reisvriend naar India zou gaan, en dat hij al helemaal klaar staat. Nu voel ik mij dus ook nog bezwaard naar hem, en eigenlijk ook onder druk gezet.

Ik heb ook al contact met kleuters en hun moeders in India. Ga ik daar ook lesgeven? Of ga ik werken in de gezondheidszorg? Het is geen skype contact, want ik ben echt in India, en deze mensen ken ik dus blijkbaar ook al heel goed, het is heel vertrouwd, evenals de omgeving.
Maar ik kan niet op twee plaatsen tegelijk zijn, overzie het niet, en heb het gevoel op deze manier mensen tekort te doen.

Alles staat al klaar. Het vliegtuig is al geregeld. Mijn koffers zijn gepakt. Het is alleen nog niet met mij overlegd. Dus dat brengt de onrust. Het is achter mij om geregeld. En daar val ik over. Terecht natuurlijk. Ik heb het zelf niet in de hand.

De kinderen zijn veranderd in cursisten van ww. Iedereen begrijpt dat ik naar India moet, en werkt mee om alles zo snel mogelijk af te ronden. Ik merk nu dat ik de handtekeningenlijst nog niet heb laten invullen, en dat ik ook nergens een formulier kan vinden. De assistente pakt een stukje papier, en iedereen zet netjes haar handtekening. Eerst protesteer ik nog, want ze wil een bladzijde van een tijdschrift hiervoor gebruiken, en dat kan natuurlijk niet. Maar het komt goed, met een wit briefje. Ik moet er dus maar genoegen mee nemen dat er geen formulier is. Dat moeten ze op het hoofdkantoor dan maar goedkeuren. Ik moet ook nog thuis de administratie doen, maar daar is geen tijd meer voor. Zo kan ik ww dus niet goed afronden, en dat voelt ook niet goed.

Ik denk nog even na, en dan neem ik het besluit om toch maar niet naar India te gaan.

Texel

Ik begeef mij op het eiland Texel, en ook wel aan de boulevard in Zandvoort. Het is een droombeeld dat ik vaker heb gehad. De wetenschap dat de zee dichtbij is, terwijl ik eigenlijk ergens in het binnenland, berglandschap of stad ben, maar dat ik dus elk moment naar de zee kan, wat ik erg prettig vind. Een kustlijn met sjieke appartementen, een boulevard, en grote schepen die voorbij varen.

Eerst komt Hessel mij ophalen, omdat ik ergens gekampeerd heb, of gelogeerd in een B&B. Ik ben bezig met het inpakken van mijn spullen, hetgeen moeizaam verloopt. Elke keer valt er weer iets, of spullen 'wandelen gewoon weg', zoals kleine kinderen dat doen, als ze iets leuks tegenkomen, of kikkers die wegspringen. Onhandig ook, als ik zie dat zwemkleren nog in een nat bundeltje zitten, en niet eens uitgewrongen. Fijn ook, dat ik blijkbaar zo opging in het moment, en zo enorm genoten heb, dat ik de tijd vergat. De racefiets moet ook mee, en de tent 'hangt nog aan flarden', zoals de speelgoed wigwam tent vroeger van mijn broers, met gekleurde vlaggetjes wapperend in de wind. Ik vind het ook wel grappig dat het allemaal zo rommelig is. Maar hoe komen we op tijd bij de boot, en hoe krijgen we alles netjes in tassen? Eerlijk gezegd interesseert mij dat helemaal niet. Lekker rebels. We zien wel waar het schip strandt.....

Ik word ook wel opgehaald van een psychiatrische instelling waar ik enige tijd verbleef, terwijl ik mij psychisch heel goed voel, en er in die zin geen aanleiding was om daar te verblijven. Een vriend komt om de hoek kijken, en ik verbaas me dat hij helemaal vanuit Duitsland naar Texel is gereist, alleen om even een glimp van mij op te vangen. Ik moet de gegevens van mijn man opgeven, of van de vriend, en ik weet het telefoonnummer van de vriend niet uit mijn hoofd. Er moet worden getekend voor ontslag.

Op de plaats waar de boten af en aan varen, is er een afgesloten mee, als voorbode van de zee. Aan de zijkant van het meer sta ik achter prikkeldraad. Links zie ik de boulevard, rechts de zee. In de verte wellicht een grote brug en een asfalt weg. De brug is enorm groot en sterk, en vervoert zware vrachtwagens de zee op. Ik heb daar respect voor. Zoals een kind respect heeft voor zijn sterke vader. Ik hoor ze denderen en ik weet hoe hard ze werken.

We hebben een heel eind gelopen tot aan het prikkeldraad. De campinghoudster of B&B houdster is dat hele stuk met mij mee gelopen. Het was een lange tocht, die niet iedereen begrijpt, maar we hebben het gered. Het is opvallend dat ik totaal niet meekrijg hoe de vrouw eruit ziet, of hoe ze praat. Ze is er gewoon, en ik schijn haar ook te zien en met haar te praten, maar ik kan totaal niet beschrijven wie zij is. Wel voel ik dat ze vriendelijk en geduldig is, en dat ze veel meer weet dan wij denken.

Ik word 'bevrijd', en krijg van haar toestemming om voorzichtig tussen het prikkeldraad door te kruipen, op te passen voor de distels, en dan het afgeschermde meer betreden. De distels dienen als begrenzing. Ik sta op het punt de stap te zetten, en ben zo blij als een kind.

Ik bedank haar hartelijk, en zeg haar vaarwel.

Verdwaald

Een zeer dramatische en indrukwekkende droom, waarin ik mij heel verloren voelde, echt een 'roepende in de woestijn', en dat niemand mij hoorde, hoe hard ik ook riep. Beangstigend.
Ik begaf mij afwisselend in het buitenland (Oost-Europa) en in Nederland, en liep door afwisselend bekende, onbekende gebieden en gebieden die ik wel 'als Nederlands' herkende, dus minder onzeker dan die totaal onbekende buitenlandse gebieden.

Het was 'lopen, lopen, lopen'. Ik liep maar door, en ook in kringetjes, en ik wist totaal niet waar ik naartoe moest, wist mij totaal geen raad, sterk de gevoelens en beleving van het jaar 2015, waarin het gevoelsleven alle kanten op ging, aangezwengeld door een ontregelde schildklier. Een achtbaan waar geen einde aan leek te komen, en het ene moment wist je niet wat het andere moment zou brengen, dat je op het laatst ook dacht van nou ja, als het zo moet, dan vind ik er ook niet veel meer aan, dan lijkt het meer op overleven.

Maar dóórgaan is het devies. Lopen lopen lopen. Veel afwisseling van gebieden, en meer stadslandschap dan platteland, wel enigszins vergelijkbaar met de India-reis. Het gevoel een zwervend bestaan te leiden, en dat ze je elk moment kunnen oppakken, omdat je letterlijk de weg kwijt bent, en je hebt je gedachten wel op een rij, maar je dreigt langzaam vermoeid en uitgeput te raken, omdat je niet weet waar je bent en waar je vannacht moet slapen, en dus dan denken ze misschien dat je ook psychisch de weg kwijt bent, en dan kun je onterecht worden opgesloten, misschien wel in een politiecel. Je voelt je een paria.

Zo ging het steeds in rondjes en in rondjes, en ik werd er heel moe van, mijn geduld werd heel erg op de proef gesteld, er kwam maar geen einde aan, een kat die steeds achter zijn staart aan rent. Ik maakte letterlijk rondjes, zoals in een kermisattractie. Op één van de rondjes ging ik een ruimte binnen, zoals een auto een garage binnenrijdt. Dat kwam volkomen onverwacht! Deze ruimte had de vorm van een halve 'stokbrood gezond'! De achtbaan en kermisattractie was verdwenen, en ook het decor van de onrustige reis was verdwenen. Ik bleef er beduusd bij achter, en voelde mij nog verre van optimaal, voelde mij nog steeds die zwerver in dat onrustige landschap, en onzeker en ongemakkelijk.

Ik kwam in ontmoeting met een dorpsgenote. Zij zou net opkomen voor een voorstelling, en was verkleed in kleding uit de jaren '50. Ik schaamde mij voor haar. Daar was echter geen reden voor. Ze begroette mij vriendelijk. Ze zag heus wel dat ik er wat gehavend uitzag, maar wat maakte dat uit. Ik was terug in het dorp, en daar ging het om.

In een ander fragment ging het om drie strak gestreken kindertruitjes in antraciet kleur, gecombineerd met een rood, afkomstig uit de zee. Gestreken en 'gestijfd'. Er was een prachtig buitenlands strand, en dat was een oase van rust, ongekend, na al die tijd, ik snoof het van alle kanten in mij op, en rook de zilte zeelucht. Waar ik ook keek, het was overal rustig, en het zand was nog onbetreden, geen mensen hier, en een heerlijke zon, prachtige natuur, de zee kabbelend, en helder zeewater. Ik was er nog erg onwennig, en dacht 'waar blijven die andere mensen', maar dat was niet nodig, ik kon het hier in mijn eentje wel af. Ik maakte mij zorgen om de drie truitjes. Daar moest iets mee gebeuren. Ze moesten een transformatie ondergaan, en ik wist niet op welke manier dit ging gebeuren. Wilde hier invloed op hebben, maar dat had ik niet. Toen doken er drie mannen perfect synchroon de zee in, en de kindertruitjes gingen synchroon mee, en de mannen droegen duikkleding in de kleuren van de kindertruitjes, en er was afwisseling met de helder lichtblauwe milde golven en een perfect afgestemde rode streep tussen de verschillende personen en golven. Het blauw van de golven maakte veel indruk op mij, en was heel rustgevend. Azuurblauw.