Droomfragmenten van deze nacht:
Een oude man met baard, in de trein. Hij leest een interessant boek. Filosofisch.
De man is al heel oud, maar hij heeft nog een heel jong gezicht, staat midden in het leven.
Dan is de man verdwenen. Er wordt gezegd dat hij in bed ligt. Hij ligt in mijn bed.
Ik ben het misschien zelf. Maar ik zit ook in de trein, naar dat boek te kijken. Het ligt nog steeds op de schoot van de oude man, terwijl de man zelf afwezig is. Er straalt veel rust van de man uit, ook al is hij niet aanwezig. Het is grappig te zien hoe het boek nu in de lucht lijkt te hangen.
Ik lees de letters ondersteboven. Het is belangrijk dat er alinea's zijn, en dat de letters duidelijk zijn.
Aan beide voorwaarden wordt ruimschoots voldaan, en dat geeft rust. Dingen kunnen afgevinkt worden. De onrust is voorbij. Dat is heel fijn. Het heeft nu ook lang genoeg geduurd.
Ik wacht geduldig op het moment dat de letters gaan bewegen. Als de letters gaan bewegen, dan zal de man overlijden, in mijn bed. Dat is niet griezelig. Het is gewoon een feit.
De letters bewegen nog niet, en er is een groot spanningsveld. Maar ook leuk spannend.
Zoals kinderen, die wachten tot het Sinterklaasavond is......
Een klein hondje, zoals het hondje van de buren. Het hondje loopt los op straat. Het blijkt mijn kind te zijn. Ik vind het doodeng, hoe het hondje zo heen en weer huppelt tussen de stilstaande auto's. Straks merkt een automobilist bij het wegrijden het hondje niet op, en dan!? Maar het hondje zelf is totaal niet bezorgd, en alles gaat goed. Ik besef dat ik het hondje geen moment uit het oog mag verliezen, maar ik zie ook in dat dat niet haalbaar is. De schrik slaat me in het lijf. Vanuit de 'overhead' krijg ik door dat schrik totaal niet nodig is. maar de feiten liggen er wel dat dit hondje heel kwetsbaar is, dacht ik zo. Ik weet niet hoe dat nu verder moet.......
Een oude man met baard, in de trein. Hij leest een interessant boek. Filosofisch.
De man is al heel oud, maar hij heeft nog een heel jong gezicht, staat midden in het leven.
Dan is de man verdwenen. Er wordt gezegd dat hij in bed ligt. Hij ligt in mijn bed.
Ik ben het misschien zelf. Maar ik zit ook in de trein, naar dat boek te kijken. Het ligt nog steeds op de schoot van de oude man, terwijl de man zelf afwezig is. Er straalt veel rust van de man uit, ook al is hij niet aanwezig. Het is grappig te zien hoe het boek nu in de lucht lijkt te hangen.
Ik lees de letters ondersteboven. Het is belangrijk dat er alinea's zijn, en dat de letters duidelijk zijn.
Aan beide voorwaarden wordt ruimschoots voldaan, en dat geeft rust. Dingen kunnen afgevinkt worden. De onrust is voorbij. Dat is heel fijn. Het heeft nu ook lang genoeg geduurd.
Ik wacht geduldig op het moment dat de letters gaan bewegen. Als de letters gaan bewegen, dan zal de man overlijden, in mijn bed. Dat is niet griezelig. Het is gewoon een feit.
De letters bewegen nog niet, en er is een groot spanningsveld. Maar ook leuk spannend.
Zoals kinderen, die wachten tot het Sinterklaasavond is......
Een klein hondje, zoals het hondje van de buren. Het hondje loopt los op straat. Het blijkt mijn kind te zijn. Ik vind het doodeng, hoe het hondje zo heen en weer huppelt tussen de stilstaande auto's. Straks merkt een automobilist bij het wegrijden het hondje niet op, en dan!? Maar het hondje zelf is totaal niet bezorgd, en alles gaat goed. Ik besef dat ik het hondje geen moment uit het oog mag verliezen, maar ik zie ook in dat dat niet haalbaar is. De schrik slaat me in het lijf. Vanuit de 'overhead' krijg ik door dat schrik totaal niet nodig is. maar de feiten liggen er wel dat dit hondje heel kwetsbaar is, dacht ik zo. Ik weet niet hoe dat nu verder moet.......
