Schilderij

Een tijdje geleden de volgende droom:

Ik ben bezig met het schilderen van een schilderij, op Buitenkunst.
Ik ben een beetje te lang doorgegaan. Het was eigenlijk al helemaal goed, maar toch ging ik door om alles nog meer te verfijnen, en nu ben ik de draad een beetje kwijt, is het niet meer zo goed als het was.

De kunstenaar komt langs en ziet mijn worsteling.
Hij adviseert om eenderde deel horizontaal te verwijderen van het schilderij, dus het schilderij kleiner te maken. De rechterkant wordt verwijderd met een stanleymes. Het blijkt dat deze kant een 'loze' ruimte was, en niets toevoegde aan het schilderij. Ook was het hinderlijk dat op dit gedeelte het karton niet helemaal beschilderd was, en je nog een stukje karton op de achtergrond zag.
Het maakte een lege en onverzorgde indruk, en dat was niet nodig geweest.
Ik begrijp zelf ook niet hoe dit zo gekomen is.

Na het verwijderen van het rechtergedeelte krijg ik plotseling weer overzicht, en nog méér dan ik eerder had. Blijkbaar is het 'langer doorgaan' toch ergens goed voor geweest. Ook is het 'loze gedeelte' ergens goed voor geweest, want het deed mij inzien wat werkelijk mooi is, en wat alleen maar mooi líjkt.

Ik vind het formaat van het schilderij nu ook veel mooier (bijna vierkant) en de zonnige kleuren komen heel vrolijk naar voren (veel felgeel met wat rood er doorheen). Het is net alsof er een zon van het schilderij afspat, en eruit wil springen (driedimensionaal of buiten de lijntje kleuren).
Ik word er heel blij van, en heb het gevoel dat het proces bijna rond is.
Er moet echter nog wel iets gebeuren.

Helemaal bovenaan het schilderij is er een horizon aangegeven.
Het is grotendeels (meer dan de helft) gevuld met zon, die komt van onderen. Hierboven is de zee, en hierboven nog een streep lucht, boven de horizon.
In die streep lucht schildert de kunstenaar in verdund waterverf een mannetje in een klein autootje, eerste helemaal in rood, en later helemaal in donkerblauw, precies dezelfde. Dit proces blijft doorgaan, omdat de reep lucht met de mannetjes in de autootjes langzaam over het schilderij beweegt, als een mooi lichtblauw glimmend cadeaulint.

Vliegtuig

Met een vriendin bereid ik mij voor op een vliegreis. Zij heeft die vliegreis vaker gemaakt, dus ze weet de weg op het vliegveld. Ik zou de weg ook wel kunnen opzoeken, maar er staan geen bordjes met aanwijzingen, en we hebben afgesproken dat ik haar aanwijzingen zal opvolgen. Ze draagt een oranje T-shirt zonder mouwen, dus dat ik goed opvallend in de massa.
Echter, ze maakt er een potje van en 'ze doet eigenlijk maar wat'. Ik kan helemaal niet op haar bouwen! Nu - halverwege - kan ik ook niet meer afhaken en zeggen 'ik ga wel op eigen gelegenheid'. Ik vind dat ik dat niet kan maken tegenover haar, maar tegelijkertijd laat ik het dus wel toe dat zij er maar een potje van maakt. Tegen wil en dank blijf ik haar volgen, van de ene gate naar de andere.
Het is overal verschrikkelijk druk. Ze blijft hier en daar een praatje maken, en op deze manier gaan we het vliegtuig nooit halen. Ik spreek haar hierop aan, maar ze is er totaal ongevoelig voor.
Sterker nog: ik heb het gevoel dat ze mij uitlacht. Inwendig ben ik woedend, maar ik laat het niet merken, omdat ik dan de concentratie zou verliezen mij te focussen op het hogere doel, namelijk het vliegtuig halen. Haar gedrag interesseert me niks, als ik maar bij dat vliegtuig kom.
Ik snap haar gedrag niet, en zelf zou ik het zo anders doen! Maar er is geen tijd om daarbij stil te staan.We moeten allerlei hoeken om, of van boven naar beneden. Overal is herrie en muziek.
We moeten ook van een vliering over een steile ladder naar beneden lopen. Daar beneden wacht een stapel boeken op ons. Het zijn mooie, gloednieuwe boeken, dikke boeken, met een mooie cover in frisse kleuren. Ik achterstevoren die ladder af, en dan word ik 'met open armen verwelkomd' door de boeken, die mijn eigen boek symboliseren, dat ooit af komt. Ik word er blij van.
Dat is wel een heel welkom lichtpuntje op deze moeizame tocht.
In de loop van de tocht lukt het mij om haar een beetje af te wimpelen, en dat geeft een heel vrij gevoel. Nu maak ik mij druk over mijn bagage. We gaan schaatsen in New York, en zullen met een hele groep jonge mensen in het vliegtuig stappen. Iedereen heeft schaatsen meegenomen, maar ik niet, want ik was in de veronderstelling dat ik daar wel schaatsen kan lenen. Ik wilde graag weer op kunstschaatsen. Nu bedenk ik mij dat ik het raar vind dat ik niet gewoon mijn noren heb ingepakt, het zou toch een kleine moeite geweest zijn. Wel schijn ik grote kaplaarzen te hebben ingepakt. Waar is dat dan weer goed voor? Ik hoop maar dat ze kunstschaatsen maat 41 aan mij kunnen verhuren, en dat er niet een al te lange rij zal staan. Anders zijn de anderen allang aan het schaatsen, terwijl ik nog in de rij sta......