De afgelopen weken heb ik meerdere dromen gehad die zeer bijzonder en het vermelden waard waren. Maar op de een of andere manier komt het er dan toch niet van om het op te schrijven. Hier een samenvatting.
Een collega van Buurtzorg ging bevallen in Delft, midden op straat, tegenover de Albert Heijn, op de weg naar de Phoenix-straat. Ik ging daar helpen, maar ik moest eerst iets ophalen om haar verder te kunnen verzorgen. Toen was het in een keer in Hoogeveen, richting Echten. Ik had geen auto en geen fiets tot mijn beschikking. Ik moest rennen en rennen en wist ook niet waar het was. Iedereen wachtte op mij, en zonder de betreffende spullen konden ze haar niet verder helpen. Ik bleef rennen en rennen in gelijkmatige pas. Toen belde ik resoluut vanuit Echten naar Delft. Ik zei dat de collega's het anders moesten gaan oplossen. Dit was niet te doen. Dit konden ze niet van mij verwachten, was niet reëel meer. Ik was enorm opgelucht dat ik het zo opgelost had en de collega's gingen ermee verder. Er viel een enorme last van mij af. Toen ik wakker werd, leek het alsof ik nog steeds aan het rennen was. Ik was verbaasd dat ik er helemaal niet moe van werd. Dat je dus niet fysiek moe wordt van rennen in dromen.
Ik was bezig met betonnen en houten vloeren. Het ging niet om een aan te leggen vloer, maar om uit te vinden op wat voor een soort vloer ik rond wil lopen op deze aarde. Er werd mij gezegd dat beton veel voordelen heeft, dat het stevig is, enz. Maar ik stapte letterlijk over de betonnen vloer heen, en koos voor de houten vloer. Ik erkende de voordelen van een betonnen vloer, maar wilde een vloer die 'leeft', en die reageert op de beweging van mijn voeten. Die piept en die kraakt en wellicht extra breekbaar is, maar dan heb ik tenminste wel echt het gevoel dat ik leef.
Droomfragment geld tellen: details weet ik niet meer
Een ronde blauwe slaapzak die uit elkaar geritst was. Een heel gezin er omheen, en hield het bij de punten vast, als een soort vangnet van de brandweer. Het gaf mij een saamhorig gevoel, een soort bescherming, veiligheid. Een afgebakend gebied, waar ik graag even in verblijf.
Als een vulkaan schoot er een ster in de ruimte. Het was een goud-zilverkleurige kerstbal die uit elkaar spat en goud-zilverkleurige glitters overal in de rondte verspreidde. In plaats van explosie en herrie gaf het juist veel rust en troost.
Mijn begeleider van het UWV was een oudere man, met een zwaar aangezette bril. Hij belde mij, terwijl ik op school een kind de sommen aan het uitleggen was. Hij zei dat het niet toegestaan is om een andere naam op te geven. Ik had de naam 'Karin' bij mijn WW-uitkering opgegeven. Ik zei dat ik hem zo wel even terug zou bellen en dat ik bezig was. En dat ik hem zelf ook al gebeld had hierover. Ik had per abuis het verkeerde hokje aangevinkt op een formulier. Toen stond de man naast me. Hij lachte hartelijk en liefdevol. Hij zei woorden met ongeveer de volgende strekking:
"Zo zeg.....jij komt er wel...je bent goed bezig zeg, met werk zoeken. Zelfstandige dame!"
