Kinderopvang

 Een paar dromen over de kinderopvang. In de vorige droom was mijn vriend uit Duitsland in een vakantiehuis, waar ik met de kinderen van de opvang was. Het was druk bezaaid met kinderen en donker, midden in het bos. Hij was een soort entertainer van de kinderen. 

Deze droom was hij er weer, op de opvang. Er gingen kinderen in bad, die niet op de BSO waren, maar gewoon langskwamen. Ik ging dit bespreken met mijn collega's. 

Ik zat in de speelzaal met een heleboel kinderen op de grond, in een halve cirkel. Tegenover ons zaten leidsters met kinderen van een andere school. Er kwam een optocht langs van mensen van het koningshuis. Wij wachtten op Koning WA en Maxima. Hessel was er ook bij. De Zwarte Ruiter kwam voorbij, en zijn zwarte paard rende keihard. Ook koetsen met prinsen stoven keihard voorbij. Ik probeerde de kinderen extra te beschermen. Vond het allemaal wel heftig. 

Sleutel

In de droom was ik in het ouderlijk huis bij de voordeur, naast de kapstok. Er was nog een voorportaaltje. Via dat voorportaaltje bereikte je de voordeur. Voordat je dat voorportaaltje betrad, ging je langs een soort smalle muurcommode met een laatje erin. Het was zoals de witte tafel van vroeger, met de marmeren plaat erop, die bijna uit elkaar zakte en die ik als bureau gebruikte. 

Het was de bedoeling dat onze kinderen eerst leerden hoe ze de sleutel uit het laatje moesten halen en hiermee de voordeur konden openen. Het lag eigenlijk allemaal voor de hand. Ze vonden het helemaal niet moeilijk. Maar het was een ritueel dat nog wel even afgehandeld moest worden. 

Driewieler

Amber was in de Andreas-kerk bezig met het regisseren van een film. Ze liep heen en weer van het altaar de kerk in en weer terug, en gaf mensen aanwijzingen. Er was veel dynamiek, maar Amber was innerlijk rustig en had het goed onder controle. Ze zag er weer prachtig gekleed uit. Ik snoof de zoete geur van wierook op. Ik voelde een bepaalde warmte, die mij terug deed denken aan vroeger. Ik was zeer op mij gemak.

Ondertussen moest ik naar een andere plaats, waar een evenement plaatsvond. Wellicht was dat de uitvoering van mijn tweede boek, dat ik binnenkort ga publiceren. De actrices (mooie jongedames) stonden klaar om op te treden (droegen prachtige gala-kleding en make-up). Ik was de schrijver van dit stuk, dus had eigenlijk geen rol in de uitvoering (dat is dan een bepaalde regel, dat schrijvers zich afzijdig houden). Maar in één keer werd ik op het allerlaatste moment ingevlogen, omdat de regisseur het niet onder controle had en te emotioneel betrokken was. Ik zat hier helemaal niet op te wachten, wilde het stuk juist liever pas veel later zien, als het helemaal af zou zijn, zodat ik er zelf helemaal buiten bleef staan. Maar er was heel veel onrust aan de andere kant van de telefoonlijn en ik moest meteen komen. Ik wilde helemaal niet weg uit deze rustige sfeer, bij Amber. 

Ik miste de bus, zou te laat komen, voelde mij bezwaard om iets wat mij niet aan te rekenen was. Toen bleek er een rode driewieler voor volwassenen voor mij klaar te staan, met een grote metalen mand achterop. Toen dacht ik aha, dit is wel echt bizar. Ik laat me niet voor de gek houden. Ik droom dit gewoon. Dus ik hoef het niet serieus te nemen. 

Paarden

In de droom was ik 'in de hemel' en dat was eigenlijk best wel heel gewoon. Ik liep er rond alsof ik er al jaren woonde. Het zag eruit als een gewoon woonhuis: een groot landhuis met allerlei kamers waar mensen in woonden. Leek ook wel op een commune. Het voelde vooral heel veilig. Alles wat in het 'gewone leven' juist ingewikkeld is, was hier juist uitermate vanzelfsprekend. Liep ik eerst achter op anderen, nu was ik juist degene die alles meteen begreep en vatte, dat de omgeving resoneerde. Want ik was immers weer 'thuis', waar alles heel vanzelfsprekend was.In een ander fragment reed ik op de snelweg, toen ik in één keer 'onder een groep paarden' reed. Dat was wel even overwhelming. Maar de paarden waren enorm rustig, straalden een grote rust uit, hadden het juist heel goed voor met 'ons mensen'. Die boodschap had ik meteen in de gaten. Dus ik bleef rustig doorrijden, en dat was ook het beste wat ik kon doen. De paarden leken ook wel op giraffes. Een mooie droom!! 

Bos

Het afscheid van mijn oom werd ook nog 'voor de jeugd' georganiseerd. Terwijl de volwassenen bij de kerkdienst in de kerk waren, hadden wij een samenkomst in het bos. Daar was ook mijn naamgenote bij, want haar vader was in dezelfde periode overleden. Verder mijn nicht en haar broers, ik met mijn broers en zus en Simone met haar zussen. Het was in een soort heel gezellig hutje in het bos, jungle-achtig, met een gezellige kerstversiering. Het was naast een podium. Dat podium was ergens in een dorpshuis. De volwassenen zaten daar in de zaal en het was tjokvol. Op de wand van het hutje hingen mooie kunstwerkjes, door kinderen gemaakt. Waarschijnlijk waren deze door ons gemaakt. De werkjes waren zorgvuldig omgeven door kersttakjes en versiering. Het was voor ons een belangrijke plaats, want het waren onze iconen. We namen allemaal een kunstvoorwerpje van de wand, die gemaakt was van kippengaas. We legden dit kunstwerkje in onze hartstreek en toen gingen we in een rijtje al 'chantend' in een plechtige houding door het bos lopen, langs het ouderlijk huis van mijn nichtje, zoals ook de pastoor met zijn gevolg door de kerk loopt. Het leek ook wel op een afbeelding uit de sprookjes van Rie Cramer. Voor mij was het een soort heelwording met de herinneringen uit mijn jeugd.  

Kleding

Ik moest om 11:45 uur ergens in Beilen aanwezig zijn, om te werken in de kinderopvang. Maar ik was rond die tijd nog op een locatie in Coevorden. Ik kon er niet weg komen, omdat ik zulke dikke kleding droeg, dat ik mij nauwelijks kon bewegen. En ik droeg geen onderbroek. Op het toilet probeerde ik de kleding uit te krijgen, maar dat lukte niet. Op een gegeven moment ging ik maar moedeloos op een brancard liggen, met een koptelefoon op mijn hoofd, om rustiger te worden. Zo probeerde ik rustig de kleding uit te doen, maar dat lukte ook niet. Ondertussen liepen er leidsters, ouders en kinderen voorbij. Zo kon ik mij ook niet vertonen. Ik wist dat ik te laat kwam in Beilen. Het liep al tegen 12 uur. Maar ze hadden nog niet gebeld. Toch wist ik dat dat geen probleem was, omdat ik zeker wist dat ik dit droomde. Ik had allerlei stemmingen overgenomen van deze locatie. Ongeveer 75% van de pm-ers waren of zwanger of ziek. Het was een ware leegloop. Alle gezichten gingen in mijn richting, om het op te lossen. Anderen hielden zich afzijdig.