Verschillende droomfragmenten

Het was allemaal heel onrustig. Tegen middernacht moest ik Hugo van het station halen of naar het station brengen. Ik kwam wel aan bij het station, maar ik kon Hugo niet vinden. Dat gaf mij onrust. Ik voelde mij er zenuwachtig bij. Het was ook nogal grimmig en donker. Maar het kon ook wel zijn dat ik het erger maakte dan het was. Ik liep door de duinen in het donker. In één keer was daar midden in de duinen een begraafplaats. Ik bleek hier nu met Hessel te zijn. We zagen er kindergraven, zoals in het programma 'Ik mis je'. De graven zagen er heel mooi uit. Ik zag de graven nu meer als kunstwerkjes, naast het verdriet rondom de graven, dat wij ons niet konden inleven. De graven waren aangelegd op een soort vergrote postzegelvorm, midden in de duinen. Op de hoek links onder stonden een vader en een moeder en twee kinderen. De kinderen speelden rondom het graf en de ouders stonden er verdrietig bij. De moeder omhelsde mij, en was heel blij om mij te zien. Het bleek één van de moeders in de opvang te zijn. Maar ik herkende haar niet. Ik was blijkbaar wel echt een vertrouwenspersoon voor haar. 

In mijn hoofd stonden een heleboel rechthoeken gerangschikt in rechte rijen. Het bleek 'een oplossing te zijn voor het parkeerprobleem in Nederland'. 

Een vrouw viel van de fiets en maakte door de val een dubbele salto. Het bleek op de plek te zijn waar volgens insinuaties de schutter zou hebben gestaan (in de bosjes) die president Kennedy in 1962 doorschoot. De vrouw kwam in één keer tevoorschijn uit de bosjes, met dus die dubbele salto. Het was mij een raadsel hoe het haar gelukt was, die dubbele salto. Een auto over de kop, dat kon ik wel verklaren. Maar niet een mens over de kop. De vrouw was rond de 80, maar ze herstelde zich meteen alweer. Ik handelde samen met mijn collega zeer accuraat. Mijn collega sprak haar aan en ik controleerde de functie van haar pupillen. Maar alles was helemaal in orde. De vrouw vond de aandacht van ons prettig. Er was een sterke vrouwelijke kracht onder ons - drie vrouwen. De vrouw was klein van postuur, droeg degelijke kleding (broek, spencer,blouse gemakkelijke damesschoenen in donkerblauw). Ze had kort krullend haar, en mogelijk was dat een permanentje. 

Vergadering

 In de droom was er een vergadering van artsen in een ziekenhuis. Of misschien waren het chirurgen. Ik werkte niet in het ziekenhuis, maar coachte op afstand een hele goede verpleegkundige. Zij stond voor hele belangrijke beslissingen omtrent het welzijn van de patiënten. Ze deed het meeste werk wat de artsen bedachten. Zij hadden het druk met vergaderen en interessant doen. Ze wilde hen zo min mogelijk storen. Dat gaf haar onrust en leidde haar alleen maar af van haar werk. Maar nu moest ze hen echt even storen, omdat ze een akkoord nodig had omtrent de zorg voor een bepaalde patiënt. Patiënt en familie keken haar zwaar gespannen en verwachtingsvol aan. Het moest NU gebeuren, en het mocht niet langer uitgesteld worden. 

Bescheiden opende zij voorzichtig de deur van de vergaderzaal. Dat was in de gespreksruimte boven de dokterspraktijk in Oosterhesselen. Met zachte stem stelde ze haar vraag. Ze werd afgesnauwd en uitgelachen door de vergaderende artsen. Na veel vijven en zessen kreeg ze haar antwoord en kon ze verder. 

Ik voelde mij fysiek naar worden van de manier waarop zij gekwetst werd en wat dit met haar deed. Ze krimpte helemaal in elkaar, maar haalde de schouders op en ging gewoon door met haar werk. Ze was mager van postuur en het leek alsof ze alleen nog maar magerder werd. Ze slikte alles en het leek wel alsof ze een vermageringsmiddel slikte! Haar gezicht betrok in vele rimpels. Ik dacht even na en toen liep ik met ferme pas terug naar de vergaderzaal. Opende met stevige hand de deur. Zorgde dat eerst alle aandacht op mij gericht was en plande een stilte in. Toen zei ik: 

"Datgene wat u zojuist zei tegen haar...zou u dat nu misschien op vriendelijke toon willen zeggen?"

Uiterlijk gedroeg ik mij onbewogen, maar innerlijk kookte ik van woede. 

Vriendin

In de droom kwam de vrouw van mijn vriend bij mij langs in het ouderlijk huis. Ik was blij om haar weer te zien en om weer in het ouderlijk huis te zijn. In werkelijkheid ken ik haar helemaal niet. In de droom was zij mijn vriendin van vroeger. Ik heb die droom al vaak gehad. Iets in die strekking. 

Ik stond in de gang, de in de droom nog een granieten vloer had. Ze was met de trein gekomen, en mijn moeder had haar binnen gelaten. Ze liep over van ontroering, omdat ze mij weer zag. Ik werd er verlegen van. Ik wilde haar van alles laten zien. Ik vertelde er steeds flarden van verhalen van mijn leven bij. Ze luisterde aandachtig, wilde alles in zich opnemen. 

Toen stonden we in mijn kamer van vroeger, zonder dat we de trap op gelopen waren. We omhelsden elkaar steeds, omdat we zo blij waren dat we elkaar weer zagen. Zij wilde mij ook van alles vertellen. We hadden elkaar te lang niet meer gezien. Ze zei 'dat ze bij Nathalie ging logeren'. Ik zei nee joh, je mag natuurlijk bij mij logeren! Ik wilde haar ook mijn boek laten zien, maar dat deed ik toch maar niet. 

Toen stond ze onderaan de zoldertrap. Ik liep alvast naar boven en zij liep achter mij aan. Ze droeg mijn blauwe jasje van vroeger, met cappucion. Ze zei dat ze zwanger was. Ik wist niet zo goed hoe ik moest reageren, want het maakte mij bezorgd. En we waren toch al veel ouder? 

Op de zolder keken we onze ogen uit. Het was omgebouwd tot muziekstudio van Hugo, en het was veel groter dan de zolder van het ouderlijk huis. Er was een ronde bouwstijl, zoals op de Volkshogeschool: in een zeshoek. Het was prachtig!

Op de grond en op de wanden dikke tapijten, in hippie-kleuren. Er stond een groot drumstel en een prachtige installatie om digitale muziek te maken. In de wanden waren eindeloos veel laatjes in verschillende kleuren en vormen. Alles was strak en modern en uiterst schoon, keurig, ordentelijk. Maar wel met een heel leven achter zich en zeer zorgvuldig gedocumenteerd. Ik werd hier heel blij van. Het was avond en de zolder had grote ramen. We hadden een mooi uitzicht over Den Haag stad. We zagen de maan en de sterren.  

Scheveningen

In de droom was ik met de kinderen van de opvang in Scheveningen. De NSO-ruimte was zo groot als het hele dorp Scheveningen. We hadden alle ruimte om allerlei leuke activiteiten te ondernemen. De kinderen konden van alle kanten geholpen worden. Er waren genoeg leidsters. Het was donker en ik keek naar een landkaart van Scheveningen. Of ik keek ernaar als een drone in de lucht. Hier en daar lichtte er een stukje van de landkaart op, of het was een knipperlicht, zoals van een vuurtoren. Als plekken oplichtten, betekende dat dat er niet voldoende doorgang in de activiteit was. Het ging erom dat er ook kwalitatief goede activiteiten werden aangeboden, en dat er niet 'zomaar wat werd gedaan, als tijdsverdrijf'. Ik had de taak om de losse eindjes aan elkaar te smeden, en dat ging mij heel goed af. Ik was er geknipt voor!Ook liet ik de kinderen een oude landkaart van Scheveningen zien. Het bleek dat zij Scheveningen als hun broekzak kenden, ook uit de tijd van de landkaart. Dat was eind 19e eeuw geweest. Ik vond dat wel heel bijzonder. Ik snoof de zeelucht op en was helemaal ingeburgerd in het Scheveningse leven. 

Schoolwerk

 In de droom wist ik dat ik droomde, maar toch zat ik helemaal vast in de gebeurtenissen van de droom. Ik liep of fietste door het centrum van Rotterdam, met kinderen in een kruiwagen of bakfiets. Ik moest door het drukke verkeer en niemand hield rekening met mij. Ik snapte niet dat ik hier midden in de nacht met de kinderen moest zijn, en ik beschermde hen met mijn leven. Automobilisten ergerden zich aan mijn grote bakwagen, die in de weg stond. Terwijl ik gewoon mijn werk deed en de kinderen op tijd op de opvang moest brengen. 

Ik was in een grote sporthal in Beilen, samen met een heleboel mensen van het onderwijs en de opvang. Ieder was met zijn of haar eigen ding bezig, en niemand hielp de ander. Ik had daar last van. Ik begreep niet waarom ik hier rondliep terwijl het nacht was, ik in mijn bed moest liggen en de volgende dag moest werken. Het was op het plein achter mijn eigen lagere school, naast de Rabobank, die net nieuw gebouwd was. Ik wist dat ik aan het dromen was, maar dan moest ik wel kunnen slapen! 

Eenmaal thuis in het ouderlijk huis kwam ik erachter dat ik mijn fiets vergeten was. Later stond de fiets in de serre, met een boodschappenkrat voorop de fiets. Het was de vroegere donkerrode fiets van mijn moeder. 

Ik probeerde te slapen en nog wat rust te pakken. Maar toen was ik weer in de sporthal en moesten wij allemaal, inclusief de kinderen, opdrachten van stencils invullen. We mochten elkaar niet helpen. Een kind kwam mij helpen. Zelf kon ik niet goed nadenken door de drukte en omdat ik moest slapen. Ik vroeg het mij af wie het in zijn hoofd haalde om dit 's nachts te doen. Later kreeg ik ernstig op mijn kop van de leerkracht, dat het kind mij geholpen had. Nu golden zijn opgaven niet meer. De leerkracht zei dat ze zijn papier door midden had gescheurd. Ik vond dat erg min en flauw. Ik kreeg niet eens de kans om het uit te leggen. Ze luisterde helemaal niet naar mij. 

Zee

In de droom was ik aan zee, op Kijkduin. Ik zag mensen lopen, een stukje rustige zee en een stukje wilde golvende zee. Het was als een schilderij met allemaal kleine schilderijtjes erin gemonteerd. De schilderijtjes zaten er ook wel een beetje schots en scheef in. 

Het was fijn om de zee zo dichtbij te hebben: de zee was mijn vriend. Ik leefde mijn leven synchroon aan de zee, en als ik het even niet meer wist, dan keek ik naar de zee en snoof ik de zeelucht in mij op, of keek ik naar de mooie luchten. 

In de duinen speelde mijn dagelijks leven zich af. Dat was - net zoals bij ieder ander - met pieken en dalen. Net zoals de glooiing van het duinlandschap. De dalen waren eigenlijk geen dalen meer, zoals dat vroeger wel het geval geweest was, toen ik het leven nog een stuk minder goed begreep. 

De dalen waren misschien wel wat complex, met heel veel mensen die van alles van mij wilden, maar het waren vooral momenten van groei, omdat er op die momenten heel veel gebeurde. 

Ik had een soort overzichtsview over het hele duinlandschap, grenzend aan de zee, die soms rustig en soms wild was. Eigenlijk was dit best wel een hele mooie blauwdruk van mijn levensloop. Ik zag nu nog duidelijker dat de dalen helemaal geen dieptepunten waren, maar dat het juist ijkpunten waren, sleutelmomenten naar nieuwe ontwikkelingen in mijn leven, en dus groei. 

In het laatste dal of de duinpan was er wat rolverwarring: mensen liepen door elkaar en wisten niet waar ze naartoe moesten. Alleen ik had het overzicht. Ik tekende met balpen lijnen in geel, rood en blauw. De mensen in verschillende netwerken in mijn leven konden die lijnen volgen. Nu liepen zij teveel door elkaar, en wisten ze niet waar ze moesten zijn. Familie, sportschool, kinderopvang...als ze allen hun eigen lijn zouden volgen, dan kwam het goed. 

Kunstwerk

 Er was een kunstwerk dat gemaakt was in een brede buis of goot. Het was zichtbaar in een dwarsdoorsnede van die goot. Ik was zowel bezig met dit kunstwerk, als dat ik het aan het bekijken was in een museum. Dus het was zowel mijn eigen kunstwerk en dus heel vertrouwd, als dat het een kunstwerk was dat ik helemaal niet kende, door iemand anders gemaakt,en waarvan ik sterk onder de indruk was. Het was voor de verschillende onderdelen van het kunstwerk lastig dat ze niet buiten de kaders van de wanden konden treden. Er was namelijk wel steeds de behoefte om buiten die kaders te treden. Maar precies dat maakte het kunstwerk interessant (die spanning van eruit willen breken). Het was opvallend dat het kunstwerk geheel in een lelijke kleur kanariegeel gemaakt was. Rolletjes geel garen lagen naast elkaar, met hier een daar een doorzichtig bruin knoopje. Het kunstwerk was nog in ontwikkeling. De uitbreiding zat hem in de lengte, en dus niet in de breedte. De ruime blik moest je echt van de lengte hebben, en daar was ook geen einde aan. Het werd als een soort eindeloze gele tuinslang, met steeds een andere inhoud; andere kleuren zouden er ook zeker nog komen. De slang kon door het hele land uitgezet en ingezet worden; je kon het zo gek nog niet noemen, of het kon mogelijk gemaakt worden. 

Cadeaubon

 Ik had bericht gekregen van een bakkerszaak, dat ik een cadeaubon met een leuk bedrag had gewonnen. Het was Bakker Bart, en deze was gelegen ergens langs de snelweg of een verlaten weg. Of anders in een klein dorp. Ik was met het gezin van komaf ergens op doorreis, in een caravaan van auto's. Ik stelde voor te stoppen bij de bakker, ook al reed de auto voor ons rustig door. Dit leek mij wel het goede moment om mijn prijs op te halen. Mijn moeder wilde uit de auto stappen, en dat lukte niet. Ze was in de droom een jaar of 40. Een oudere deftige dame van een jaar of 60 legde uit dat ze daar wel een truc voor had. Ze haalde het deurtje uit het dashboardkastje, en ze stapte daar zo overheen. Achter het deurtje kon ze ook gewoon haar benen neerzetten. We moesten er wel om lachen, en de dame zelf ook. Toen ik mijn prijs in ontvangst ging nemen, trof ik hele vriendelijke dames aan in in de bakkerij. De bakkerij was een soort 'geheim deel van een huis', waar anderen geen weet van hadden. Er hingen friswitte gordijnen, zoals onze gordijnen. Er was een fijne, lichtvoetige sfeer. Het voelde ook wel een beetje 'zoals de hemel'. Ook voelde het zoals mijn ervaringen als kind in de voorkamer (speelkamer) van het ouderlijk huis. Het was een 'exclusieve' plaats in het huis: extra voornaam, en tegelijkertijd moest deze plaats verborgen gehouden worden. Uit een inbouwkast, waar ook weer een wit gordijn in hing, kreeg ik mijn prijs. Het leek ook wel op een filiaal van een benzinepomp, met een kassa. Ik kreeg een rond ijzeren kaarsenhoudertje met een waxinelichtje erin. Het was weer die zwarte ronde vorm met zijpoten. Het was netjes ingepakt met folie en een pitriet strikje eromheen. Maar....er was geen cadeaubon! Ik zag in de ruimte bloemstukken in folie klaarstaan. Die waren wel voorzien van een cadeaubon. Dat was een wit kaartje met rode letters. Het was een cadeaubon die te besteden was bij plaatselijke winkeliers. Ik was teleurgesteld als een kind dat ik geen cadeaubon kreeg, terwijl deze wel beloofd was. Er was een groot stuk land met vierkanten vorm, waar spruiten op geteeld werden. Ik keek naar de overkant, en zag daar o.a. een jonge vrouw met een rood gekleurde haarlok. Zij had een week gelogeerd in een vakantieboerderij op Terschelling. Ze maakte zich met haar familie klaar om naar de boot te rijden. Nu begreep ik pas dat we met zijn allen naar de boot reden. Toen ik de vrouw van dichtbij zag, was haar haar gladgestreken met gel en gaf de rode lok een soort goud licht. Het was een sympathieke, lieve vrouw met bijzondere gaven. Het was opvallend dat ze geen contact maakte en niets zei. Ze was erg verlegen. We reden naar de boot en het viel mij op dat Terschelling niet zoveel indruk op mij maakte als vroeger. 

 .

Studenten

In de droom was er vergadering op mijn werk. Hele hordes mensen liepen er doelloos rond. Er was geen kern, geen eenheid, geen gemeenschappelijk doel. Het was ieder voor zich. Er was veel onrust. Dat was niet nodig, maar dat was zo gegroeid. Het was ook niet terug te draaien. Ik voelde mij niet op mijn gemak, en was opgelucht dat ik niet bij het team hoorde. Ik zag wel een taak om hier en daar wat verbinding te leggen, en ik wist ook wel dat dit mij zou lukken. 

Er was een aantal stagiaires: zowel in de kinderopvang als in het onderwijs. Voor hun was heel veel niet duidelijk. Ik vond dat zij niet de begeleiding kregen die zij nodig hadden en verdienden. Aan de ene kant waren ze nog in opleiding, aan de andere kant waren we ook verder in de tijd, studeerden zij af, en was er niets voor hun geregeld. Ik moest dan maar zien te regelen dat zij bloemen kregen, dat er op tijd iemand was bij de diplomering, terwijl dit helemaal mijn taak niet was. En toch deed ik het wel. Want ik had er plezier in. 

Ik was steeds bezig met deadlines,en elke keer werd ik doorkruisd, omdat er mensen doorheen liepen die vooral heel erg met zichzelf bezig waren en letterlijk de studenten in hun omgeving niet zagen staan, dus laat staan hun talenten. 

Ik was er verbaasd over dat de studenten er niets van zeiden of er niets mee deden, en gewoon vriendelijk bleven. Waarschijnlijk dachten ze nou, ik ben toch bijna afgestudeerd, dan ga ik mooi ergens anders naartoe. 

Er was een cirkel met met zes 'uitwegen', die in exact gelijke afstand van elkaar haaks op de cirkel stonden, en elk hun eigen weg gingen. Het was voor mij moeilijk kiezen, want ik mocht maar zes studenten selecteren die mochten afstuderen. Hiermee liet ik de anderen in de chaos achter, terwijl zij ook een diploma verdienden. Maar ik moest een keuze maken, want er mochten er maar maximaal zes mee. Het was helemaal niet mijn taak, maar die van de directeur. Maar ik nam het dus op mij. Het lijntje was dun. Wel niet wel niet....wie wel, wie niet. 

De cirkel met de uitwegen was in dikke banen getekend, in inktblauw. Dat was wel een beetje mijn uitgangspunt, mijn baken. Ik moest mij daaraan vasthouden, in de chaos. Het hielp mij bij het maken van een zo authentiek mogelijk verhaal over de studenten. Dat was wel heel lastig, want ik kende hun eigenlijk helemaal niet zo goed, omdat ik hier niet zoveel gewerkt had. 

Door deze gang van zaken werd mij meer duidelijk wat het individualisme in deze maatschappij betekent: hoe het ontstaan is, wat de gevolgen zijn. Mensen zijn niet zozeer gedreven door materialisme, maar meer door de angst om alleen achtergelaten te worden. Als reactie daarop blijven ze op hun eiland, uit angst door anderen aangevallen te worden. Onder het mom van: als ik niks zeg of doe, dan loop ik ook geen risico. Als gekortwiekte vogels. 

Ik zag dat ik er zelf niet aan meedeed. Ik keek naar het algemene belang van de groep, en zag dat mijn belang er ook beter van werd, als ik mij inzette voor het algemene belang. Ik had wel in de gaten dat de anderen er niet zo in stonden. Ik was daar niet boos om, omdat het mij juist inzicht gaf in waarom iedereen zo afstandelijk deed. 

"Er is geen wij meer."

Toen dat inzicht doordrong, was er voor mij ook geen angst meer dat ik te kwetsbaar zou zijn als pionier in het open veld, en dat ik hier nadeel van zou ondervinden. 

Ik was van plan geweest bijna weg te gaan met een stagiaire, omdat ik er toch niet bij hoorde en weggaan zou dan wel zo veilig zijn. Maar in plaats daarvan bleef ik nu juist, werd mij van alle kanten van alles aangeboden, zoals lekkere tomatensoep en een heel groot bord (zo groot als een theeblad, rond) met gebakken kip.