GGZ

Deze week een tweetal dromen, die vaak terugkeren: dat ik weer ben opgenomen als cliënt in de GGZ, dat ik iedereen probeer duidelijk te maken dat het niet nodig is, omdat er niets met mij aan de hand is, maar dat niemand dit hoort.

De eerste droom was eigenlijk meer een 'experiment'. Psychiatrisch verpleegkundigen hadden gezamenlijk een teamdag, en het onderwerp was, dat zij zich een dag lang moesten inbeelden hoe het was om een cliënt te zijn, en 'dus aan de andere kant te staan'. De collega's deden er wat lacherig over en ik ontplofte bijna, wilde duidelijk maken dat ik ook cliënt geweest was, en dat er niets te lachen viel, maar die boodschap kwam niet over. Ik werd 'als experiment' opgesloten in de separeer, en zou er na een kwartiertje weer uit bevrijd worden, maar ik wilde absoluut niet dat men de deur op slot deed, en hield dit heel stellig tegen. Ik was verbaasd dat hier onmiddellijk naar geluisterd werd, en dat de zware deur niet verder dicht ging dan mijn hand aangaf. Ik werd hier erg blij van en dacht 'oh, zo eenvoudig werkt het dus..........het lijkt veel moeilijker dan dat het eigenlijk is.....'. 

Daarna vervolgde het experiment in een fragment uit mijn eerste stage psychiatrie, dat een collega mij volledig negeerde, en met de rug naar mij toe zat. Ik wou iets zeggen, en de mensen in mijn omgeving gaven een totaal ander antwoord, dat niets met mijn onderwerp te maken had. Ik had sterk de indruk ze mij niet hoorden, maar ik zei er wel wat van, en dat had meteen effect. Ik werd er blij van dat ik na al die jaren alsnóg voor mezelf kon opkomen in deze situatie. 

Ik vond het zinloos en lachwekkend dat mensen zo langs elkaar heen praatten, en vond het ook zonde van die opleiding en investering van psychiaters, psychiatrisch verpleegkundigen, psychologen, maatschappelijk werkers (immers, je kunt nog zoveel gestudeerd hebben, maar als je niet luistert naar wat de cliënt werkelijk te zeggen heeft, dan zul je de cliënt nooit daadwerkelijk kunnen helpen, en dan is al die moeite van investering voor niets geweest).

Vannacht droomde ik dat ik weer was opgenomen. Dit is een steeds terugkerend fragment. Het gaat dan om een afgebakende periode van een paar weken. Dan denk ik nou, die paar weken zijn wel te overzien, als ze me dan niet begrijpen, dat ik hier niet hoor, dan zijn we zo een paar weken verder, en kan ik weer gaan en staan waar ik wil. Maar tegelijkertijd blijf ik dan ook mijn best doen om duidelijk te maken dat ik hier weg moet, gewoonweg omdat ik hier niet op mijn plek ben.

In de droom was ik steeds aan het onderhandelen. Ik kreeg wel weekendverlof, maar moest dan toch terug. Ik zei nou, als jullie mij dan niet willen laten gaan, waarom dan bv niet gewoon dagbehandeling? Ik zocht steeds escapes, bv een dagje op het water, die vrijheid. Het verschil tussen vrij zijn en opgesloten zijn was dan extra groot. En ook de frustratie, dat ik het hun maar niet duidelijk kon maken, en dat ik er toch ook niet onderuit kon, niet mijn eigen gang kon gaan. 

Twee dromen

Gisteren en vandaag heb ik twee duidelijke dromen gehad.

Gisteren:

We bevinden ons in Leiden. Uitzicht zo'n beetje vanaf de Utrechtse Veer. We zien een grote brede rivier (dus de grachten zijn verbreed), en daar varen grote schepen op. Het is 's avonds laat, en het lijkt wel wat op een lichtjesroute. De schepen hebben weinig ruimte, maar het gaat goed. Er zijn veel onverwachte bochten in de vaarroute, maar de schippers laveren er net zo gemakkelijk door, en geven elkaar de ruimte. Ik kijk er in vogelvlucht naar. Dan is er een soort stuwmeer, waar mijn jeugdvriendin kleine kikkervisjes verzamelt, in allerlei soorten. Ze is er heel trots op. De rivier met boten vormt samen met het stuwmeer met visjes een plattegrond van (oud)Leiden. Je tekent er nog iets omheen, en je komt op de vorm van een uiltje. Kijk, een uiltje, zegt mijn jeugdvriendin. Het is een uiltje 'om in te kleuren'. De achterliggende gedachte: je kunt ernaar kijken van nou, dat is gewoon een plattegrond van Leiden. Maar als je extra goed kijkt, en hier en daar nog wat lijnen aanbrengt, dan zie je veel meer diepgang en wijsheid, en kun je dus de afbeelding van de uil onderscheiden. Het is veel meer dan een afbeelding: de uil kan jou ook leiden.....

Vannacht: 

Met Hugo een heel stuk gefietst, met Hugo voorop het rekje. De weg heeft heel, heel lang geduurd. Wel was het een hele prettige en ontspannen reis. We wisten eigenlijk niet dat het zo lang geduurd had. Hugo is een jaar of 7. Het laatste stuk loop ik, met Hugo 'voor mij uit'. Kenmerkend is wel steeds, dat Hugo zich vóór mij bevindt. Hij staat op de voorgrond, ook al is hij heel rustig en bescheiden. We zijn zogezegd 'gearriveerd', en voegen ons bij een klein groepje mensen rond een kampvuur in de duinen. Dit is een soort 'oeroud' beeld, dat al jarenlang nu en dan terugkeert in mijn dromen (de plaats in de duinen, of op het strand bij zee, dus vlakbij de duinen, met een groep mensen en een kampvuur, zoals primitieve volkeren). Het is 'heel gewoon' dat we hier arriveren, ook al is Hugo 'de nieuwe' in de groep. Maar iedereen schijnt hem toch al te kennen, en hij wordt heel warm en welkom ontvangen. Zijn zachtheid wordt meteen goed gelezen. Rechts van ons in de verte nu even niet de zee (anders wel, maar dit beeld doemt tussendoor op). Er is een dijk in de mist, en er komen nog meer mensen in de verte aan, doet ook wel Bijbels aan, mensen in lange gewaden en op kamelen). Hugo stelt vragen over dit beeld. Het is een prachtig uitzicht. Ik zeg 'dat het goed is'. Het is in de periode dat Hugo nog veel mijn nabijheid opzoekt, en samen met mij is.