Het was op een feestje bij mij op de Herengracht. Ik was steeds aan het kletsen met de verschillende gasten, omdat ik de gastvrouw was.
Het kon ook wel dat het in het huis van mijn zusje was.
Tegenover mij zat een meisje van een jaar of acht. Ze had een gezet postuur, en ze zat er in een katoenen witte jurk. In haar blonde haar droeg ze een haarversiering van schapenwol. Ze keek met een ongelukkige blik voor zich uit, en leek geen contact te maken met anderen. Ze zat op de grond, met de benen voor zich uitgestrekt. Het leek hiermee of ze extra dikke benen had. Het leek op een foto van mezelf, toen ik jong was. Maar op die foto kijk ik niet met een ongelukkige blik. Als kind was ik helemaal niet ongelukkig. Maar dit meisje wel.
Toen kreeg ik te horen dat de moeder van het meisje zojuist was overleden. Ik keek om me heen. Ik vond het onbegrijpelijk dat niemand zich met het meisje bezighield. Er was in een halve cirkel om het meisje heen ook niemand te bespeuren: alsof iedereen afstand hield. Het meisje zat op een grijs beschilderde houten vloer, die kraakte.
Ik keek naar links en rechts, om te checken of er echt niemand van plan was naar het meisje toe te gaan. Want ik kende haar niet, en zij kende mij niet. Maar ik vond het absoluut ontoelaatbaar dat het meisje nu niet opgevangen zou worden. Die eerste opvang na het overlijden van de moeder is cruciaal.
Dus ik stapte op het meisje af, en nam haar voorzichtig op schoot. Gezien haar postuur zou ze best heel zwaar zijn, maar toen ik haar op schoot nam, bleek ze vederlicht te zijn. Het deed sterk denken aan Jezus aan het kruis, die bij Maria op schoot lag. Ik zag ook de gelaatsdoek, die besmeurd was met bloed.
Ik ging zachtjes in gesprek met het meisje. Ze wiegde heen en weer, en ik wiegde mee. Ik weet niet wat ik zei. We konden beiden heel duidelijk de energie van haar moeder voelen. Die energie ging als het ware door het meisje heen. Het was een hele sterke energie. Het deed me ook wel denken aan een fragment in gtst. Het was alsof die energie het meisje optilde. Alsof ze zelf een beetje de moeder werd. Haar moeder was er nog in energie, en ze was bij haar. We moesten allebei een heel klein beetje vaag glimlachen, omdat het ons beiden troost bood.
Toen kwam er een jongeman die haar kende. Ik kende hem wel, als kind van onze NSO. Maar in de droom was hij ouder: een jaar of 15. Hij loopt wat moeilijk, agv spasme. Maar hij pakte resoluut het meisje van mij over, en tilde haar naar de bank. Hij droeg zijn nieuwe jas, in lichtblauw en donkerblauw, met capuchon. Ik had een sterke gevoelsband met hem. We hoefden geen contact te maken, om van elkaar te begrijpen wat we bedoelden. De jongen straalde enorm veel wijsheid uit.
Mijn taak zat erop, en ik fietste door Leiden. In gedachten zag ik een kaart met een afbeelding van een anthurium. Dat was de lievelingsbloem van de moeder van het meisje. Deze afbeelding gaf energie en kracht.
In een steeg reed ik langs een herenhuis met een trapje. Daar zag ik een dame van het trapje af lopen. Blijkbaar kende ik de dame. Ze droeg een wollen jas in tijgerprint en ze had piekerig roze geverfd haar. Ze bleek de kraamverzorgster te zijn die bij de geboorte van het meisje had geassisteerd. Blijkbaar was ik daar dus ook geweest. In welke rol of functie, dat weet ik niet. Maar het was wel een belangrijke rol geweest.
De kraamverzorgster riep mij na van heeeee, weet je wat er gebeurd is! Ik fietste snel door en riep 'andere keer, komt me nu niet uit'. Ik vond het niet discreet dat de mensen op straat het hoorden, en had de indruk dat de kraamverzorgster alleen maar op sensatie uit was. Kreeg er een naar gevoel bij.
Ik fietste door en wist niet precies waar ik naartoe fietste. Maar ik had de neiging om te blijven fietsen, omdat ik spanningen kwijt moest. Het maakte me ook niet uit waar ik naartoe fietste en ik zag de zon langzaam opkomen. Het was aan het begin van mijn volwassen leven. De kronkelweggetjes in de omliggende dorpen van Leiden zouden mij vanzelf wel de weg wijzen.
In het centrum van Leiden had ik nog een filmploeg gezien. Ze hadden een heel gebied ontruimd en daar hadden ze gefilmd. Nu zat het filmen erop, en konden ze alles weer terugzetten.
Ik was doorgefietst en had gedacht oh....misschien was het dan gewoon maar een film, en was de moeder van het meisje in het echt niet overleden. Dat hoopte ik dan maar. Maar het maakte hoe dan ook heel veel impact.
