Teksten

In de droom ben ik met een vriendin op het station van Utrecht. Er is van alles gaande. Er is onrust in de wereld. Wij merken dat en wij voelen dat. We voelen teveel van de wereld. Laat ons met rust! Laat ons ook eens een keertje aan onze eigen thema's toekomen! 

Maar het helpt niet zoveel, om er zo over te denken. Want dat blokkeert je. Maar wat moeten we dan doen!? Het gaat om een studie-opdracht van de hbo-verpleegkunde. We moeten deze opdracht aan het einde van de dag af hebben. Anderen raffelen het af. En wij werken ons een slag in de rondte. Zo gaat het elke keer.

We willen positief blijven, maar dat gaat zo lastig, als er in onze omgeving steeds dingen gebeuren die mensen zelf veroorzaken, en niet willen of kunnen oplossen. Wij hoeven daar dan natuurlijk niet voor op te draaien, maar ondertussen hebben we er wel last van, en het belemmert ons in ons eigen proces. Op deze manier komen we geen steek verder! 

Het is toch wel fijn, dat we een duidelijke opdracht van de docenten hebben gekregen. En ook de deadline is fijn. Dat biedt ons de structuur en de houvast die we zo hard nodig hebben. We zijn blij dat we het goed getroffen hebben met een goede docent. Want er zijn ook docenten met een - zogezegd - 'zweverige aanpak', en zo'n aanpak zou ons juist van de regen in de drup helpen. Dat hebben we al een keer meegemaakt, dat hoeft voor ons echt niet meer, dat hebben we al meer dan genoeg gegeten en gedronken. 

Het wordt nu tijd voor de vuist op tafel. Maar we zijn nog steeds te aarzelend en te lief en te voorzichtig. Nee. We durven niet. We zijn geneigd om onszelf te beteugelen als lafaards maar nee nee nee......dat mag niet....hiermee doen we onszelf echt tekort...........we zijn al van zover gekomen.........nu aub even een heel stuk milder zijn voor jezelf, dame! 

Er komt een grappig Charlie Chaplin mannetje voorbij, dat ook steeds herhaalt dat we lief moeten zijn voor onszelf. Hij beweegt steeds op en neer in een rechte lijn, precies midden in de stationshal, van de ene zijde tot aan de andere zijde van de hal, aan beide kanten grenzend aan de incheck/uitcheck poortjes. Het mannetje is gemaakt van onverwoestbaar staal, zoals de figuren in de draaimolen van de kermis. Hij wordt met een mechanisme voortgestuwd op een rails. Als je een sleuteltje aan de onderkant omdraait, kun je het mannetje eruit halen. Tegelijkertijd is hij ook een heel mooi fijn geknipt knipfiguurtje in het zwart, van het Knipmuseum Westerbork. Het is heel mooi geknipt, met bolhoed, stok, wat voorover gebogen, guitige houding......

Ik ben eerst een beetje bang voor het mannetje, voel mij door hem afgeleid, denk 'laat ons toch', word er zenuwachtig van als hij steeds voorbij komt. Maar als ik ontdek dat hij juist structuur komt aanbrengen, en wil voorkomen dat alles te vaag blijft, dan verwelkom ik hem met open armen. 

Nu gaat het snel. We hebben de ergste hobbel gehad. Het mannetje blijft langskomen, maar hij heeft (eerder dan wij) in de gaten, dat we het steeds gemakkelijker zonder hem redden. Het loopt al tegen 16:30 uur........nu moeten we wel opschieten! We hebben nog de tijd tot middernacht. 

We gaan spoedig heel effectief aan de slag met ons project, maken grote sprongen, maar zijn er dan ook echt helemaal aan toe nu. In de droom is alleen het begin van het project te zien. De tijd tussen 16:30 en 0:00 uur wordt weer uitgebeeld met een mistige vlek (zoals de omgeving van foto's van vroeger). Dat betekent dus, dat deze episode nog niet te zien is, omdat het nog niet bekend is, of omdat het nog niet bekend gemaakt mag worden......wie zal het zeggen. 

In ieder geval: 

We hebben een prachtige kraam ingericht, met veel zorg versierd. Reizigers die geinteresseerd zijn, kunnen zich wenden tot de kraam. Wij vragen hen dan welke teksten belangrijk zijn in hun leven. Als ze dan vervolgens de trein pakken en later weer terugkomen op Utrecht cs, dan ligt de betreffende tekst voor de reiziger klaar. 
We gaan deze tekst op verschillende manieren uitdrukken,afhankelijk van wat de reiziger wil. 

Het is een doorlopend project, dus dat betekent dat het project na 0:00 uur vannacht gewoon doorloopt. Dat is akkoord volgens de docent, graag zelfs, want dat is ook juist de bedoeling (dat het wordt uitgevoerd in de praktijk, dat het in leven wordt gehouden en zijn vruchten gaat afwerpen).  

Weg

Ik fiets een stukje door het Drentse land, en geniet van de mooie natuur. Tot mijn verbazing merk ik, dat de wegen hier en daar veranderd zijn. Of nou ja, de wegen zelf zijn nog hetzelfde gebleven, maar de bewegwijzering is nu anders. 

Het is een beetje wennen, maar al spoedig volg ik de nieuwe aanwijzingen op. Ik moet er ook wel een beetje om lachen. Het is veel leuker en creatiever, om op deze manier de weg te volgen. Dat had eerder bedacht moeten worden! Ik vind het hilarisch, en heb er veel plezier in. Het brengt mij op unieke, afgelegen weggetjes, nog niet eens zo heel veel van de grote weg af. 

Dan zie ik in een keer een jonge vrouw driftig met witte kwast op de weg schilderen. Ze verandert de haaientanden, en schrijft er letters boven. Het kon Amber wel zijn, maar ik denk dat het iemand anders is. Ik zeg tegen Hessel, dat ze de letters echt heel mooi schrijft. Ze kan ons niet zien of horen. 

Zeldzaam

Ik krijg een cadeau, voor mijn verjaardag. Eerst ben ik niet zo enthousiast om het uit te pakken, en laat ik het liever even liggen. Zoals in de tijd van de barbies: je kreeg een barbie voor je verjaardag. Dat was nieuw, dus je was eerst een beetje op je hoede. Maar als je de barbie eenmaal uitgepakt had, vond je het magisch.
Er wordt wel gezegd dat dit cadeau heel zeldzaam is. Er zijn maar weinig mensen, die zo'n cadeau krijgen. De meeste mensen moeten er hun leven lang voor ploeteren, zo wordt er gezegd.  

Het cadeau is een stapeltje prentenboeken, met daar bovenop een theekannetje, met een hele smalle tuit. Het lijkt op de theekan van vroeger, in het ouderlijk huis. Ik probeer een verbinding te zoeken tussen de boeken en het kannetje, maar kom er nog niet achter. Het kannetje kan ook nog langzaam draaien boven het stapeltje boeken. Zoals het danseresje in een speeldoosje. Ik kijk er gefascineerd naar. 

Ik denk aan een van de kleuters van deze week: met een liefdevol gezichtje zei ze, dat God het heelal heeft gemaakt. Hierbij spreidde ze haar armen van boven naar beneden. Het lijkt alsof de boeken en het theepotje een blauwdruk zijn van dit heelal. 

Ik moet er eerst aan wennen. Hoe moet je dit gebruiken? Wat is de code? Ze zeggen dat het met verbranden te maken heeft. Dat maakt, dat je eerst wat afstand houdt. Maar er wordt uitgelegd, dat het verbrandingsproces belangrijk is, ivm het opruimen van oude energieën. Het Paasvuur staat er weer aan te komen: ga daar vooral naartoe! Het zal je goed doen! Ik snap dat je eerst wat terughoudend en huiverig bent, maar het verbranden is wel echt nodig, om ruimte te maken. 

En die ruimte is hard nodig. Er is veel ruimte nodig. Bij mezelf, bij mijn app-maatje.......zo zie en ontdek ik de benodigde ruimte bij de mensen om mij heen. Er zijn ook hele lichte energieën, zoals bij mijn man. Hij laat Zwaan-kleef-aan niet toe! Maar ik zie ook locaties, waar de verbranding juist weer hard nodig is, urgent is. Zoals mijn vriendje van vroeger. Het is als de harde schijf van de computer, die vol loopt, en waar eigenlijk niks meer bij kan. Als je dat niet weet, dan kun je wel steeds geirriteerd zijn, dat die computer zo raar doet, niet doet wat jij zegt, kuren toont. En je kunt dan wel boos worden op die kuren, maar de sleutel zit hem in het feit, dat de computer zelf gewoon even een APK-beurt nodig heeft!!!

Terug naar het beeld van de boeken en het theekannetje. Het lijkt, alsof het verbrandingsproces zich concentreert in de boeken. Het verbrandingsproces moet nog plaatsvinden; het moet wel aangestoken worden. Daarom zeg ik: zoek het op. Bijvoorbeeld dus, het Paasvuur. En zorg ook, dat het met beleid gebeurt. Dus niet in een keer alles tegelijk. Dat is veel teveel, en dan krijg je het omgekeerde effect. Stukje voor stukje, heel geleidelijk. We hebben alle tijd. 

Als het vuurtje een beetje opgestookt is zogezegd, dan komen we langzaamaan toe aan het theekannetje. Hier komt stoom uit, als het vuurtje op gang is gekomen. Het is wel gewoon water dat verdampt, maar dit is ook vermengd met heerlijke kruidige geuren, zoals in het Turks Stoombad. Het lijkt ook wel wat op wierook, maar voelt veel frisser aan. Het is de geur van het bos, als je er 's morgens vroeg op een zomerdag doorheen fietst, na een frisse regenbui. Het is echt heerlijk, helend. Als je eenmaal bij het theekannetje en de stoom bent aangekomen, dan ben je op de goede weg. 

Het is dus zoals de perculator, die ik van mijn vriendin cadeau heb gekregen, voor mijn verjaardag (dat is dus in real life, dus een mooie symbool). 

Poepoe.......in de droom bewandel ik bovenstaande weg. Het is erg mooi, maar ook erg pittig. Eer je eens bij het theekannetje en de stoom bent! Maar het is de moeite dubbel en dwars waard.