Ik was bezig met het maken of invullen van een verjaardagskalender. Er werd mij gezegd dat het was afstandelijk was voor de jarigen, als ze zo verspreid op die kalender zouden staan. Het gaf meer nabijheid om losse kaartjes te maken, en die in een bakje te doen. Bovendien: voor jarigen was het niet de bedoeling om op een kalender te staan, maar om die personen op te zoeken en samen koffie te drinken. Dat kon door een kaartje uit het bakje te kiezen en diegene dan te bezoeken. Het maakte dan niet uit of het die dag wel of niet de verjaardag van die persoon was. Want het ging in de wereld niet om lineaire tijd.
Na een turbulente reis 'landde' ik in een heuvellandschap. Het was ergens in Limburg, maar het was wel woestijnachtig. Er was droogte en een felle zon. We moesten er wel aan denken om op tijd water te drinken. Ik zag de warmte in cirkeltjes in de lucht hangen. Eerst even uitrusten, op een vrieskist, die op de grond stond. Ik keek omhoog naar de heuvel, en daar zag ik een oranje en een geel puzzelstukje, ieder in mensgroot formaat. Er stonden woorden op, in zwarte typletters. Er zat iemand heel rustig op een steen, al een hele tijd naar mij te kijken. Ik besefte dat die persoon er altijd al geweest was en altijd zou zijn voor mij. Hij of zij zat in de houding van Mona Lisa, met de armen over elkaar, en straalde een enorme rust uit. De tijd stond als het ware even stil. Boven of onder de puzzelstukjes en de persoon was een wieg getekend. Het kan ook wel zijn dat het zowel boven als onder was. Dat was mijn wieg, toen ik geboren was. Ik lag als baby in de wieg.
