Thema in eerdere dromen:
Ik moest een wiskunde-toets doen in het aula-gebouw van mijn vroegere middelbare school. Het was een zomerse dag. Het was een herkansing. Voor het vorige tentamen had ik een 4,5 gehaald. Dat viel mij nog mee, ik dacht dat het een lager cijfer was. Voor dit tentamen had ik een uitnodiging per post gekregen. Dit was een brief met rode omslag, die was verpakt in een stuk behang en folie er omheen. Ik liep fier het aula-gebouw in, met de pakketje onder mijn arm. Ik zei hardop dat ik helemaal niet tegen het examen op zag. Ik wist de antwoorden wel goed, en had er ook wel de rust voor. Er was zogezegd 'ruimte over', en dat was echt een nieuw gevoel voor mij als het tentamens betreft. Ik was hier dan ook heel blij mee, opgelucht over.
Gisteren was ik op het punt van ontwaken, en in de droom was ik bezig met het beantwoorden van de vragen van een quiz. Dit was helemaal niet moeilijk, maar je ziet er dan toch ook wel een beetje tegenop, dat hoort er dan eenmaal bij. In de droom zei ik hardop tegen mezelf dat ik nu wel kon stoppen met het beantwoorden van de vragen. Ik wist namelijk dat ik aan het dromen was, dat ik weldra wakker zou worden, dat al die eisen dan niet meer zouden gelden, wel zo makkelijk (het is niet de toets zelf, maar het gevoel van moeten, dat er opgeroepen wordt, deze quiz was met beelden, dat vind ik altijd wel makkelijker dan tekst).
Droom vannacht:
Ook wel weer een soort toets of beproeving, wat het meestal wel is in dromen. Ik had de plicht om een client in de thuiszorg veilig op te halen van huis, en naar een vakantiebestemming te brengen. Alles was mij van tevoren overgedragen, maar toch bakte ik er helemaal niks van, ik raakte in verwarring, kwam hier niet uit, ging mezelf beschuldigen en bekritiseren, waardoor de spanning alleen maar opliep. Ik voelde weer die ongelukkige beklemming, en de machteloze pogingen om mij hiervan te onttrekken. Het gevoel dat het je 'overkomt', dat het gevoel van verwarring als een zware deken over je wordt uitgestrooid, en je er zelf geen invloed op hebt, boosheid, verdriet, machteloosheid die naar boven komt, je blijft knocken voor overzicht, maar het helpt gewoon niet. Je weet ver weg wel dat het een droom is, maar toch vooral het gevoel te moeten vechten, en dat er steeds maar geen resultaat komt.
Met veel pijn en moeite was het gelukt om de client veilig in de auto te helpen. Maar nu moesten we eerst de drukke stad uit zien te komen. Dat werd mij zo'n beetje onmogelijk gemaakt. Het was aardedonker, druk, onrustig, veel mensen op straat, geen vriendelijke sfeer, geen hulp aanwezig. Ondertussen werd ik van de zijlijn bekritiseerd, dat het maar niet opschoot. Opgejut, opgejaagd. Ik zag andere mensen ook ploeteren. Een grote bestelauto kon niet weg komen van een parkeerplaats bij de haven. Het hele gezin moest mee, maar ze konden geen kant op. Stonden op een kleine verhoging geparkeerd. De kleinzoon van 2 jaar duwde de rechter voorband van de verhoging. Toen kwam de auto los uit de blokkade. Hiermee kon de auto eindelijk vertrekken. De jongen werd weer in de auto getild. Ik keek vol verbazing toe, dat die kleine jongen hiertoe in staat was.
In een ander fragment kon ik wederom mijn ogen niet geloven. In dat fragment werd de droom opnieuw gedroomd, maar nu met een probleemloze plot. Ik haalde weer de client op van huis, hielp haar in de auto, we reden weg en werden vrolijk uitgezwaaid door collega's, er was niets aan de hand. Er werd ook in het geheel niet gerefereerd aan het vorige fragment, dit was gewoon de andere versie van dit verhaal, zo van het kan op de eerste manier, maar het kan ook op de tweede manier. Ik voelde mij ook nog wel bezwaard, zo van zie je wel, wat deed je nou moeilijk. Maar dat is ook precies wat er gezegd word tegen mensen die overspoeld kunnen worden door verwarrende gedachten. Alsof ze dat zelf zouden kunnen regelen. Dan zouden ze toch helemaal niet voor die verwarring kiezen!? Voor de buitenwereld is het onzichtbaar, hoe een groot gevecht dit elke keer kost, gekost heeft.
Het is zo makkelijk om te zeggen 'het ging nu toch goed, waar zeur je dan over'. Maar in feite is dat gewoon een ontkenning van het proces van die ander. Ontkenning van het hele 'zijn' van die ander, die er elke dag mee te maken heeft. Je kunt erin blijven of het overwinnen, en dat laaste heb ik gedaan.
Wat ik hiervan kan leren, dat is, dat het volkomen zinloos is om mij te richten op mensen aan de zijlijn, die mij bekritiseren in plaats van helpen. Het is duidelijk de boodschap in de droom, om je te richten op je doel, namelijk die client en haar familie, en dat anderen dan niet helpen, dat moet je dan maar langs je heen laten gaan. Je ziet wat een geschenken er dan op je pad komen. Zoals de actie van zo'n tweejarig jongetje. Als je hier niet voor open had gestaan, was het ook niet gebeurd. Maar jij staat hier juist wel voor open, en zodoende kan de heling doorgang krijgen, vanuit een hele andere hoek dan je verwacht had.
Wat dat betreft zit het leven vol met verrassingen.................
Ik moest een wiskunde-toets doen in het aula-gebouw van mijn vroegere middelbare school. Het was een zomerse dag. Het was een herkansing. Voor het vorige tentamen had ik een 4,5 gehaald. Dat viel mij nog mee, ik dacht dat het een lager cijfer was. Voor dit tentamen had ik een uitnodiging per post gekregen. Dit was een brief met rode omslag, die was verpakt in een stuk behang en folie er omheen. Ik liep fier het aula-gebouw in, met de pakketje onder mijn arm. Ik zei hardop dat ik helemaal niet tegen het examen op zag. Ik wist de antwoorden wel goed, en had er ook wel de rust voor. Er was zogezegd 'ruimte over', en dat was echt een nieuw gevoel voor mij als het tentamens betreft. Ik was hier dan ook heel blij mee, opgelucht over.
Gisteren was ik op het punt van ontwaken, en in de droom was ik bezig met het beantwoorden van de vragen van een quiz. Dit was helemaal niet moeilijk, maar je ziet er dan toch ook wel een beetje tegenop, dat hoort er dan eenmaal bij. In de droom zei ik hardop tegen mezelf dat ik nu wel kon stoppen met het beantwoorden van de vragen. Ik wist namelijk dat ik aan het dromen was, dat ik weldra wakker zou worden, dat al die eisen dan niet meer zouden gelden, wel zo makkelijk (het is niet de toets zelf, maar het gevoel van moeten, dat er opgeroepen wordt, deze quiz was met beelden, dat vind ik altijd wel makkelijker dan tekst).
Droom vannacht:
Ook wel weer een soort toets of beproeving, wat het meestal wel is in dromen. Ik had de plicht om een client in de thuiszorg veilig op te halen van huis, en naar een vakantiebestemming te brengen. Alles was mij van tevoren overgedragen, maar toch bakte ik er helemaal niks van, ik raakte in verwarring, kwam hier niet uit, ging mezelf beschuldigen en bekritiseren, waardoor de spanning alleen maar opliep. Ik voelde weer die ongelukkige beklemming, en de machteloze pogingen om mij hiervan te onttrekken. Het gevoel dat het je 'overkomt', dat het gevoel van verwarring als een zware deken over je wordt uitgestrooid, en je er zelf geen invloed op hebt, boosheid, verdriet, machteloosheid die naar boven komt, je blijft knocken voor overzicht, maar het helpt gewoon niet. Je weet ver weg wel dat het een droom is, maar toch vooral het gevoel te moeten vechten, en dat er steeds maar geen resultaat komt.
Met veel pijn en moeite was het gelukt om de client veilig in de auto te helpen. Maar nu moesten we eerst de drukke stad uit zien te komen. Dat werd mij zo'n beetje onmogelijk gemaakt. Het was aardedonker, druk, onrustig, veel mensen op straat, geen vriendelijke sfeer, geen hulp aanwezig. Ondertussen werd ik van de zijlijn bekritiseerd, dat het maar niet opschoot. Opgejut, opgejaagd. Ik zag andere mensen ook ploeteren. Een grote bestelauto kon niet weg komen van een parkeerplaats bij de haven. Het hele gezin moest mee, maar ze konden geen kant op. Stonden op een kleine verhoging geparkeerd. De kleinzoon van 2 jaar duwde de rechter voorband van de verhoging. Toen kwam de auto los uit de blokkade. Hiermee kon de auto eindelijk vertrekken. De jongen werd weer in de auto getild. Ik keek vol verbazing toe, dat die kleine jongen hiertoe in staat was.
In een ander fragment kon ik wederom mijn ogen niet geloven. In dat fragment werd de droom opnieuw gedroomd, maar nu met een probleemloze plot. Ik haalde weer de client op van huis, hielp haar in de auto, we reden weg en werden vrolijk uitgezwaaid door collega's, er was niets aan de hand. Er werd ook in het geheel niet gerefereerd aan het vorige fragment, dit was gewoon de andere versie van dit verhaal, zo van het kan op de eerste manier, maar het kan ook op de tweede manier. Ik voelde mij ook nog wel bezwaard, zo van zie je wel, wat deed je nou moeilijk. Maar dat is ook precies wat er gezegd word tegen mensen die overspoeld kunnen worden door verwarrende gedachten. Alsof ze dat zelf zouden kunnen regelen. Dan zouden ze toch helemaal niet voor die verwarring kiezen!? Voor de buitenwereld is het onzichtbaar, hoe een groot gevecht dit elke keer kost, gekost heeft.
Het is zo makkelijk om te zeggen 'het ging nu toch goed, waar zeur je dan over'. Maar in feite is dat gewoon een ontkenning van het proces van die ander. Ontkenning van het hele 'zijn' van die ander, die er elke dag mee te maken heeft. Je kunt erin blijven of het overwinnen, en dat laaste heb ik gedaan.
Wat ik hiervan kan leren, dat is, dat het volkomen zinloos is om mij te richten op mensen aan de zijlijn, die mij bekritiseren in plaats van helpen. Het is duidelijk de boodschap in de droom, om je te richten op je doel, namelijk die client en haar familie, en dat anderen dan niet helpen, dat moet je dan maar langs je heen laten gaan. Je ziet wat een geschenken er dan op je pad komen. Zoals de actie van zo'n tweejarig jongetje. Als je hier niet voor open had gestaan, was het ook niet gebeurd. Maar jij staat hier juist wel voor open, en zodoende kan de heling doorgang krijgen, vanuit een hele andere hoek dan je verwacht had.
Wat dat betreft zit het leven vol met verrassingen.................
