Pruik

31 juli 2022

Ik stond op het punt om te vertrekken naar mijn werk: ik moest er om half 10 in de ochtend zijn. Maar toen werd ik in een keer opgehaald door de buurvrouw en vrienden van haar. Ik werd tegen mijn wil de auto in gesleurd. We reden naar het appartement van mijn zus. Er werd veel te hard gereden. Met piepende banden scheurden we door de bochten. Op de parterre van de flat was een soort werkplaats met betonnen vloer. Meer een soort open ruimte onder de flat. De anderen gooiden mij de auto uit en reden weer met piepende banden weg. Ik moest hun ingewikkelde klus oplossen. Ik belde bij de conciërge op de parterre aan. Ik kwam een grote pruik van blonde haren brengen. Het was een kostbare pruik: de buurvrouw had er maandenlang aan gewerkt. Het was haar levenswerk geweest. Het voelde zwaar aan. Ik moest het geven aan haar vriend, die voor mentale klachten was opgenomen op de parterre van de flat. In de droom leek de vriend op Paul de Leeuw. Ik vond het heel apart, want ik had die ochtend de vriend van de buurvrouw nog bij hun huis gezien en gegroet, maar dan een jaar ouder. Ik moest de pruik aan de vriend geven, en ik moest erover liegen: ik mocht onder geen beding zeggen dat de buurvrouw erachter zat, en dat ze mij hier met zijn allen afgezet hadden. Het was uitermate belangrijk dat hij de pruik zou aannemen. Dus gooide ik tegen wil en dank mijn charmes in de strijd. Hij nam het verbaasd aan: missie geslaagd! Toen ik weer vertrok, stonden een paar dorpsgenoten tegen een auto geleund, sigaretje in hun hand. Eén van hen riep dat ik in mijn werk als B-verpleegkundige 'te direct' zou zijn geweest voor de patiënt. Ik was te dichtbij gaan staan en had te streng opgetreden. Maar voor de rest vond ze mij heel lief. Ik trok mij er niets van aan. Want het is iets van bijna 25 jaar geleden, en de betreffende patiënt was erg in de war en agressief. Dus ik moest wel streng optreden. Vooral ook voor haar en mijn veiligheid. Inmiddels was ik weer thuis. Ik was opgelucht dat het pruikenverhaal achter de rug was. Had ik het moeten weigeren? Nee, want dan had de buurvrouw het uit frustratie in stukken geknipt. Dan was de schade niet te overzien geweest. Tot mijn verbazing kon ik gewoon op mijn gemak naar mijn werk rijden. Het was nog steeds op hetzelfde tijdstip als voor het pruikenverhaal.  

Beer

 29 juli 2022

Ik kwam heel hard het parkeerterrein van de kringloopwinkel in Coevorden op rijden. Scheurde heel hard in zijn achteruit. Een dorpsgenote zei dat er hoge nood was in zorg in kinderopvang. Dus dat ik voor beiden gevraagd zou worden. Ik ontmoette een oud-huisgenoot in de gymzaal van het LMC. Hij was nog niets veranderd. Zijn haar was geblondeerd. We gingen op een dikke mat in de hoek zitten kletsen, met een doorzichtig gordijn langs ons heen. Het was heel gezellig. In een andere hoek zaten mijn collega's met de kinderen te eten. Eigenlijk moest ik daar naartoe, maar ik had al hard genoeg gewerkt, en mocht wel even pauze houden. Maar de kinderen hadden mij al gezien, en kwamen via mijn gehaakte rode draad naar mij toe. Ik zei lachend tegen mijn huisgenoot: "Als Mozes niet naar de berg komt, dan komt de berg wel naar Mozes." Toen zaten we buiten, voor de huizen in Utrecht langs het spoor. Er liep een groep mensen langs. Ze moesten post afgeven. Eén van hun zei: "Oh, we moeten het daar afgeven. Want daar is een jongetje geboren." Blijkbaar zaten we voor onze eigen woning, en was Hugo net geboren. Er hingen allemaal blauwe slingers. "Hoera, een jongen!" En een grote ballon in de vorm van een beer. Daar werd ik heel blij van! 

School

 Ik zat in de personeelsruimte van de Vrije School. Dat was op de eerste verdieping van een groot gebouw, zoals de Groene Borg. De ramen hadden rondingen. Ik was in een huiskamer-achtige ruimte, met een zwaar perzisch tapijt op de tafel. Ik dronk koffie uit een chique kopje, samen met het hoofd van de school. Zij was een vriendelijke dame met lange grijze haren en een hippie-rok van lichtrood met motieven. Eerst dacht ik dat het hier wollig was, Vrije School achtig....ik vertrouwde het niet. Maar naderhand zag ik hoe puur en oprecht de vrouw was, en schaamde ik mij gewoon dat ik aanvankelijk zo afwijzend had gedaan. Misschien was ik de vrouw zelf wel! Ik zei dat ik echt weer even moest wennen aan de Vrije School. Blijkbaar ging ik daar weer lesgeven!? Maar daar had ik helemaal geen zin in! Al gauw bleek, dat mijn taak er allang op zat. In alle opzichten. Ik had in verschillende klassen mijn hulp aangeboden, maar dat was niet nodig geweest. Het kwam er eigenlijk op neer dat ik mezelf verder geholpen had, en dat ik in ontwikkeling veel verder was dan ik mezelf inschatte: ik schatte mezelf veel te laag in. En dat wist de vrouw. Ze keek begrijpend,en vond alles goed wat ik zei en deed. Toen kwam er een jongeman de teamkamer binnen. Hij zei 'dat ze nu zouden vertrekken naar de stad, om naar het museum te gaan'. Het was in Leiden of Dan Haag. Hij ging met zijn klas naar het museum. Had vanmorgen vroeg in de teamkamer nog met mij gesproken. Had mij beloofd te melden wanneer ze zouden vertrekken. Dat bleek dus vanmiddag om 15:00 uur te zijn. Ik schrok ervan, want ik was dit hele gesprek vergeten. Ook dat was volgens de vrouw geen enkel probleem: ze bleef even rustig. Alles was goed wat ik deed. Vrolijk zwaaide ik de jongeman en zijn kinderklas uit. 

Droomfragmenten

 Vanaf het spoor van station Utrecht cs was er een soort liefdesoffensief, in rode kleur. Rood gekleurd met hier en daar hartjes. Het breidde zich uit naar Hoog Catherijne en verspreidde zich over de stad. Het leidde tot een licht, warm, blij gevoel. Ik zag en ervaarde nu pas hoe zwaar de energieën van mensen op en rond het station waren. Met deze rode kleur en de lichte energie werd alles weer schoon en helder. Ik werd daar heel blij van. 

Ik was op station Zwolle en ik stapte uit de trein, liep de trap af, door de hal, trap weer op naar een ander perron. Mijn trein reed weg. Maar toen realiseerde ik mij dat mijn tas en portemonnee nog in die trein lagen. Ik ging meteen contact zoeken met NS. Binnen no-time hadden ze het voor mij geregeld dat alles weer bij mij terug zou komen. Ik was zeer blij verrast! 

Een belangrijk droomfragment: weer was ik op Herengracht 1, zoals ik heel vaak droom dat ik daar ben. Maar...het was er niet meer! De gevel van de Staatsdrukkerij had zich in tweëen gesplitst. Als het symbool van de Rode Zee was er een opening gemaakt richting het station, richting 'De Wijde Wereld', zogezegd. Ik stond daar met een fonkelnieuwe sleutelbos in mijn hand. De sleutels waren iets groter dan het gewone formaat van een sleutel. Ze glommen aan alle kanten. Ik stond er alleen wat beduusd bij, omdat ik niets met de sleutels kon. Ik zocht naar de ingang van Herengracht 1, maar die was dus helemaal verdwenen. Ik moest er duidelijk nog even aan wennen dat Herengracht 1 er niet meer was, en dat ik dus ook niet kon overwegen om wel of niet naar binnen te gaan, omdat er nu andere mensen woonden, met nog wel wat van mijn meubeltjes. Herengracht 1 was samen met mijn meubeltjes van de kaart geveegd, maar ik vond dat niet erg, van die meubeltjes / spulletjes. Ik moest er alleen aan wennen dat het nu allemaal zo snel ging. Ik kreeg een heel goed alternatief voor Herengracht 1 aangeboden, namelijk dus De Wijde Wereld. Maar dat was nog te groots voor mij: ik had meer tijd nodig om daar aan te wennen. 

Auto

 Ik zat in de auto, en achterin zat een kind van de kinderopvang. Ik parkeerde de auto op het parkeerterrein. De vader van het kind kwam al naar de auto lopen. Het kind deed de deur van de auto open en wilde naar de vader toe rennen. Maar de vader rende hard achter het kleine broertje aan. Het bleek nu dat de parkeerplaats een eiland was, omgeven door water. Ik wilde heel snel achter het kind aan rennen, maar ik kreeg de deur niet open. Snel wilde ik een andere deur proberen.