Ik maakte samen met een andere vrouw een lange reis naar het huis waar twee meisjes woonden. Het was mij niet helemaal duidelijk wat we daar gingen doen. De vrouw wist er van alles van. Tijdens de reis liet zij mondjesmaat wat informatie los. Ze wilde het niet allemaal in één keer vertellen, omdat het best veel impact had. Met het mondjesmaat informeren zou het bij mij meer beklijven.
Toen we op onze bestemming aangekomen waren (voor mijn gevoel na een hele lange reis) werd ik best verdrietig: twee meisjes woonden samen in een groot huis. Ze woonden er zonder ouders. Ze waren een jaar of 10 - 12. Er kwam een gezin op bezoek, maar die mensen liepen alleen maar in de weg. Het waren ouders met drie kinderen, die erg druk waren. De ouders durfden er niet van te zeggen. Het werd er allemaal heel onoverzichtelijk van.
Maar in de kern ging het om de begeleiding van de meisjes. De andere vrouw legde mij stap voor stap de methodiek uit. Op de zijwand van het huis was een afbeelding van een internet geplaatst, levensgroot. Er stonden vragen of opmerkingen die ik niet kon lezen. Achter die zinnen stonden icoontjes van potloden. Als je iets wilde veranderen, dan klikte je de icoontjes aan, en paste je je gegevens aan. Het bleek een ideaal systeem om met terugwerkende kracht voor de meisjes te zorgen. Dus: alle jaren in te halen, dat ze geen of te weinig zorg hadden gehad.
Als je bijvoorbeeld nieuwe gympakjes voor de meisjes wilde kopen, dan moest je dat invullen op bovenstaande manier. Het gaf mij een groot gevoel van opluchting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten