Met een vriendin bereid ik mij voor op een vliegreis. Zij heeft die vliegreis vaker gemaakt, dus ze weet de weg op het vliegveld. Ik zou de weg ook wel kunnen opzoeken, maar er staan geen bordjes met aanwijzingen, en we hebben afgesproken dat ik haar aanwijzingen zal opvolgen. Ze draagt een oranje T-shirt zonder mouwen, dus dat ik goed opvallend in de massa.
Echter, ze maakt er een potje van en 'ze doet eigenlijk maar wat'. Ik kan helemaal niet op haar bouwen! Nu - halverwege - kan ik ook niet meer afhaken en zeggen 'ik ga wel op eigen gelegenheid'. Ik vind dat ik dat niet kan maken tegenover haar, maar tegelijkertijd laat ik het dus wel toe dat zij er maar een potje van maakt. Tegen wil en dank blijf ik haar volgen, van de ene gate naar de andere.
Het is overal verschrikkelijk druk. Ze blijft hier en daar een praatje maken, en op deze manier gaan we het vliegtuig nooit halen. Ik spreek haar hierop aan, maar ze is er totaal ongevoelig voor.
Sterker nog: ik heb het gevoel dat ze mij uitlacht. Inwendig ben ik woedend, maar ik laat het niet merken, omdat ik dan de concentratie zou verliezen mij te focussen op het hogere doel, namelijk het vliegtuig halen. Haar gedrag interesseert me niks, als ik maar bij dat vliegtuig kom.
Ik snap haar gedrag niet, en zelf zou ik het zo anders doen! Maar er is geen tijd om daarbij stil te staan.We moeten allerlei hoeken om, of van boven naar beneden. Overal is herrie en muziek.
We moeten ook van een vliering over een steile ladder naar beneden lopen. Daar beneden wacht een stapel boeken op ons. Het zijn mooie, gloednieuwe boeken, dikke boeken, met een mooie cover in frisse kleuren. Ik achterstevoren die ladder af, en dan word ik 'met open armen verwelkomd' door de boeken, die mijn eigen boek symboliseren, dat ooit af komt. Ik word er blij van.
Dat is wel een heel welkom lichtpuntje op deze moeizame tocht.
In de loop van de tocht lukt het mij om haar een beetje af te wimpelen, en dat geeft een heel vrij gevoel. Nu maak ik mij druk over mijn bagage. We gaan schaatsen in New York, en zullen met een hele groep jonge mensen in het vliegtuig stappen. Iedereen heeft schaatsen meegenomen, maar ik niet, want ik was in de veronderstelling dat ik daar wel schaatsen kan lenen. Ik wilde graag weer op kunstschaatsen. Nu bedenk ik mij dat ik het raar vind dat ik niet gewoon mijn noren heb ingepakt, het zou toch een kleine moeite geweest zijn. Wel schijn ik grote kaplaarzen te hebben ingepakt. Waar is dat dan weer goed voor? Ik hoop maar dat ze kunstschaatsen maat 41 aan mij kunnen verhuren, en dat er niet een al te lange rij zal staan. Anders zijn de anderen allang aan het schaatsen, terwijl ik nog in de rij sta......
Echter, ze maakt er een potje van en 'ze doet eigenlijk maar wat'. Ik kan helemaal niet op haar bouwen! Nu - halverwege - kan ik ook niet meer afhaken en zeggen 'ik ga wel op eigen gelegenheid'. Ik vind dat ik dat niet kan maken tegenover haar, maar tegelijkertijd laat ik het dus wel toe dat zij er maar een potje van maakt. Tegen wil en dank blijf ik haar volgen, van de ene gate naar de andere.
Het is overal verschrikkelijk druk. Ze blijft hier en daar een praatje maken, en op deze manier gaan we het vliegtuig nooit halen. Ik spreek haar hierop aan, maar ze is er totaal ongevoelig voor.
Sterker nog: ik heb het gevoel dat ze mij uitlacht. Inwendig ben ik woedend, maar ik laat het niet merken, omdat ik dan de concentratie zou verliezen mij te focussen op het hogere doel, namelijk het vliegtuig halen. Haar gedrag interesseert me niks, als ik maar bij dat vliegtuig kom.
Ik snap haar gedrag niet, en zelf zou ik het zo anders doen! Maar er is geen tijd om daarbij stil te staan.We moeten allerlei hoeken om, of van boven naar beneden. Overal is herrie en muziek.
We moeten ook van een vliering over een steile ladder naar beneden lopen. Daar beneden wacht een stapel boeken op ons. Het zijn mooie, gloednieuwe boeken, dikke boeken, met een mooie cover in frisse kleuren. Ik achterstevoren die ladder af, en dan word ik 'met open armen verwelkomd' door de boeken, die mijn eigen boek symboliseren, dat ooit af komt. Ik word er blij van.
Dat is wel een heel welkom lichtpuntje op deze moeizame tocht.
In de loop van de tocht lukt het mij om haar een beetje af te wimpelen, en dat geeft een heel vrij gevoel. Nu maak ik mij druk over mijn bagage. We gaan schaatsen in New York, en zullen met een hele groep jonge mensen in het vliegtuig stappen. Iedereen heeft schaatsen meegenomen, maar ik niet, want ik was in de veronderstelling dat ik daar wel schaatsen kan lenen. Ik wilde graag weer op kunstschaatsen. Nu bedenk ik mij dat ik het raar vind dat ik niet gewoon mijn noren heb ingepakt, het zou toch een kleine moeite geweest zijn. Wel schijn ik grote kaplaarzen te hebben ingepakt. Waar is dat dan weer goed voor? Ik hoop maar dat ze kunstschaatsen maat 41 aan mij kunnen verhuren, en dat er niet een al te lange rij zal staan. Anders zijn de anderen allang aan het schaatsen, terwijl ik nog in de rij sta......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten