Deze week een tweetal dromen, die vaak terugkeren: dat ik weer ben opgenomen als cliënt in de GGZ, dat ik iedereen probeer duidelijk te maken dat het niet nodig is, omdat er niets met mij aan de hand is, maar dat niemand dit hoort.
De eerste droom was eigenlijk meer een 'experiment'. Psychiatrisch verpleegkundigen hadden gezamenlijk een teamdag, en het onderwerp was, dat zij zich een dag lang moesten inbeelden hoe het was om een cliënt te zijn, en 'dus aan de andere kant te staan'. De collega's deden er wat lacherig over en ik ontplofte bijna, wilde duidelijk maken dat ik ook cliënt geweest was, en dat er niets te lachen viel, maar die boodschap kwam niet over. Ik werd 'als experiment' opgesloten in de separeer, en zou er na een kwartiertje weer uit bevrijd worden, maar ik wilde absoluut niet dat men de deur op slot deed, en hield dit heel stellig tegen. Ik was verbaasd dat hier onmiddellijk naar geluisterd werd, en dat de zware deur niet verder dicht ging dan mijn hand aangaf. Ik werd hier erg blij van en dacht 'oh, zo eenvoudig werkt het dus..........het lijkt veel moeilijker dan dat het eigenlijk is.....'.
Daarna vervolgde het experiment in een fragment uit mijn eerste stage psychiatrie, dat een collega mij volledig negeerde, en met de rug naar mij toe zat. Ik wou iets zeggen, en de mensen in mijn omgeving gaven een totaal ander antwoord, dat niets met mijn onderwerp te maken had. Ik had sterk de indruk ze mij niet hoorden, maar ik zei er wel wat van, en dat had meteen effect. Ik werd er blij van dat ik na al die jaren alsnóg voor mezelf kon opkomen in deze situatie.
Ik vond het zinloos en lachwekkend dat mensen zo langs elkaar heen praatten, en vond het ook zonde van die opleiding en investering van psychiaters, psychiatrisch verpleegkundigen, psychologen, maatschappelijk werkers (immers, je kunt nog zoveel gestudeerd hebben, maar als je niet luistert naar wat de cliënt werkelijk te zeggen heeft, dan zul je de cliënt nooit daadwerkelijk kunnen helpen, en dan is al die moeite van investering voor niets geweest).
Vannacht droomde ik dat ik weer was opgenomen. Dit is een steeds terugkerend fragment. Het gaat dan om een afgebakende periode van een paar weken. Dan denk ik nou, die paar weken zijn wel te overzien, als ze me dan niet begrijpen, dat ik hier niet hoor, dan zijn we zo een paar weken verder, en kan ik weer gaan en staan waar ik wil. Maar tegelijkertijd blijf ik dan ook mijn best doen om duidelijk te maken dat ik hier weg moet, gewoonweg omdat ik hier niet op mijn plek ben.
In de droom was ik steeds aan het onderhandelen. Ik kreeg wel weekendverlof, maar moest dan toch terug. Ik zei nou, als jullie mij dan niet willen laten gaan, waarom dan bv niet gewoon dagbehandeling? Ik zocht steeds escapes, bv een dagje op het water, die vrijheid. Het verschil tussen vrij zijn en opgesloten zijn was dan extra groot. En ook de frustratie, dat ik het hun maar niet duidelijk kon maken, en dat ik er toch ook niet onderuit kon, niet mijn eigen gang kon gaan.
De eerste droom was eigenlijk meer een 'experiment'. Psychiatrisch verpleegkundigen hadden gezamenlijk een teamdag, en het onderwerp was, dat zij zich een dag lang moesten inbeelden hoe het was om een cliënt te zijn, en 'dus aan de andere kant te staan'. De collega's deden er wat lacherig over en ik ontplofte bijna, wilde duidelijk maken dat ik ook cliënt geweest was, en dat er niets te lachen viel, maar die boodschap kwam niet over. Ik werd 'als experiment' opgesloten in de separeer, en zou er na een kwartiertje weer uit bevrijd worden, maar ik wilde absoluut niet dat men de deur op slot deed, en hield dit heel stellig tegen. Ik was verbaasd dat hier onmiddellijk naar geluisterd werd, en dat de zware deur niet verder dicht ging dan mijn hand aangaf. Ik werd hier erg blij van en dacht 'oh, zo eenvoudig werkt het dus..........het lijkt veel moeilijker dan dat het eigenlijk is.....'.
Daarna vervolgde het experiment in een fragment uit mijn eerste stage psychiatrie, dat een collega mij volledig negeerde, en met de rug naar mij toe zat. Ik wou iets zeggen, en de mensen in mijn omgeving gaven een totaal ander antwoord, dat niets met mijn onderwerp te maken had. Ik had sterk de indruk ze mij niet hoorden, maar ik zei er wel wat van, en dat had meteen effect. Ik werd er blij van dat ik na al die jaren alsnóg voor mezelf kon opkomen in deze situatie.
Ik vond het zinloos en lachwekkend dat mensen zo langs elkaar heen praatten, en vond het ook zonde van die opleiding en investering van psychiaters, psychiatrisch verpleegkundigen, psychologen, maatschappelijk werkers (immers, je kunt nog zoveel gestudeerd hebben, maar als je niet luistert naar wat de cliënt werkelijk te zeggen heeft, dan zul je de cliënt nooit daadwerkelijk kunnen helpen, en dan is al die moeite van investering voor niets geweest).
Vannacht droomde ik dat ik weer was opgenomen. Dit is een steeds terugkerend fragment. Het gaat dan om een afgebakende periode van een paar weken. Dan denk ik nou, die paar weken zijn wel te overzien, als ze me dan niet begrijpen, dat ik hier niet hoor, dan zijn we zo een paar weken verder, en kan ik weer gaan en staan waar ik wil. Maar tegelijkertijd blijf ik dan ook mijn best doen om duidelijk te maken dat ik hier weg moet, gewoonweg omdat ik hier niet op mijn plek ben.
In de droom was ik steeds aan het onderhandelen. Ik kreeg wel weekendverlof, maar moest dan toch terug. Ik zei nou, als jullie mij dan niet willen laten gaan, waarom dan bv niet gewoon dagbehandeling? Ik zocht steeds escapes, bv een dagje op het water, die vrijheid. Het verschil tussen vrij zijn en opgesloten zijn was dan extra groot. En ook de frustratie, dat ik het hun maar niet duidelijk kon maken, en dat ik er toch ook niet onderuit kon, niet mijn eigen gang kon gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten