Pioenrozen

Het is eerst een vage, onduidelijke droom, maar pas op het eind wordt ie plotseling heel helder en duidelijk. Het is zomer, en we zijn in onze achtertuin, maar ook wel in de achtertuin van kennissen in Utrecht. Het is in ieder geval een vergelijkbare achtertuin, met aangelegde tegels in een cirkel.
Precies in het midden van de achtertuin bevindt zich een groot stuur van een schip, plat op een hoge bar, die ook wel dienst doet als café-bar, inclusief barstoelen, en weer je dus een biertje kunt halen.
De tweevoudige functie van de bar/het schipstuur is voor iedereen volkomen helder, biedt overzicht en rust, er hoeven geen woorden aan vuil gemaakt te worden.
De bar is een grote hoge ton, die echter niet hol is. Bovenop de ton ligt het grote logge ijzeren stuur, dat meer lijkt op de wieldop van een auto. Er wordt steeds gezegd dat dit stuur oud en vertrouwd is voor iedereen, en dat het voor ons een ankerpunt in ons leven is. We kunnen er allemaal goed mee overweg, en we keren er ook steeds bij terug, wat rust geeft.
Dan blijkt dat dit stuur/deze bar veranderd is in een prachtige stevige boom van pioenrozen.
De rozen groeien als takken aan een grote boom, zo de lucht in, als in het sprookje van Jaap en de bonenstaak. Het is magisch om te zien en mee te maken. Het brengt mij op een hoger plan.
Ik kan de rozen ook ruiken. Het is een weldaad en heerlijk. Vooral de rust doet mij enorm goed.
Anderzijds is het allemaal nog heel nieuw en vers, en durf ik niet dichterbij de pioenroosboom te komen. Het is ook wat schemerig. De boom staat op een binnenplaatsje in een Romeinse stad.
Ik voel me hier enorm op mijn gemak, en veilig.
Dan is er even een soort vacuüm: ik weet niet goed welke kant ik op moet.
Vervolgens springt iedereen in het water. De grote ton blijkt nu wel hol te zijn, veel groter van formaat, en er zit zwemwater in, waar ik met een groepje mensen ontspannen in spring en speel.
Ik kan heel veel loslaten; alles eigenlijk...........