Overtocht:
In de droom ga ik samen met Hessel de overtocht van Den Helder naar Texel zwemmen. Ik ben er zelf verbaasd over, want in 'real life' zou ik dit never nooit durven. Het is eigenlijk gewoon in de Noordzee bij Kijkduin. We dragen allebei een stoffen rugzak op de rug, van zachte, lichtrode stof, een pasteltint. De stof is ook een beetje 'harig'. We begeven ons in de branding en het is opvallend, dat we ons heel zelfverzekerd voelen, en ervan overtuigd zijn dat we heelhuids de overkant zullen bereiken, binnen niet al te lange tijd. Ik maak me meer zorgen om mijn rugzak, dan om de vraag of ik de overtocht wel aan zou kunnen. Is de rugzak niet te zwaar? Moet er anders iets uit? Blijft de rugzak wel droog?
Paarden:
Zoals wel vaker, droom ik van het ouderlijk huis, als het nog in aanbouw is, dus ergens in de jaren '20 / '30. Er omheen is veel weiland, hier en daar bewerkt met moestuinen. Het ziet er allemaal keurig uit. Er zijn misschien wat werkmannen aan het werk. Mijn opa en oma komen af en toe naar het huis kijken, en bespreken de vorderingen. Het lijkt allemaal heel rustig en gemoedelijk. Dan komt er ineens een kudde paarden aangelopen, van achter het huis. Zij springen moeiteloos over de sloot, en rennen rondjes om het huis heen. Het zijn misschien ongeveer vijf paarden. Ze zijn prachtig, speels en jong. Het is niet eng, want ze zijn in zeer goed humeur en heel betrouwbaar. Toch schrik ik van de oerkrachten, die plotseling tentoongespreid worden. Ik bekijk het schouwspel ademloos. Ik ben dan een klein meisje, van een jaar of 5. Wederom in lakschoentjes, hagelwitte kniekousen en rood overgooiertje met kleine bloemetjes.
Boerinnetje:
Ik kom een goede vriend tegen, en het lijkt alsof hij opduikt uit een ver verleden, en dat hij tevens mijn eigen verre verleden naar voren haalt. Ik vraag mij af hoe hij zo exact kan weten wat vroeger voor mij belangrijk was, en precies de juiste aspecten naar voren haalt. Ik ben blij verrast door zijn verschijning. Ook wel een beetje bang, door zoveel kracht en herkenning, maar meer verheugd dan bang. Hij duidt op een oude foto van mij, verkleed als boerinnetje, In die tijd wilde ik niets liever dan boerinnetje zijn, voor dat moment en ook voor later. Het was voor mij heel belangrijk. Mijn vriend licht mijn gezicht van dat fotootje eruit, en 'plakt het op de tijd van nu'. Het is te vergelijken met een maquette, die aan mij getoond wordt, voor een nog te bouwen huis / dorp. Het is een verzameling aanwijzingen: je hoeft het wiel niet opnieuw uit te vinden. Je kunt gewoon kijken naar heel vroeger, onderzoeken wat toen echt belangrijk voor je was, dit weer naar voren halen, en hierop voortborduren. Zo eenvoudig is het; niets meer of minder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten