Vannacht een droom, die gekleurd werd door het thema 'ontheemd' zijn, zonder dat het echt een probleem was om ontheemd te zijn.
Het was op de een of andere manier nodig, om afscheid te nemen van vroeger, periodes achter mij te laten. Dat wil niet zeggen dat het meeviel.
Zo droomde ik vannacht, of misschien een paar nachten eerder, dat mijn moeder was overleden. Ik meldde dit als een feit aan mijn vader, en hoewel de familieleden vol ongeloof reageerden, bleef ik herhalen dat het waar was, en wilde ik de anderen mobiliseren tot actie te komen, om de zorg voor mijn vader te regelen.
Ik vond het zelf natuurlijk ook heel erg, maar ik vond dat we mijn overleden moeder er niet mee lastig moesten vallen dat de zorg voor mijn vader teveel op de lange baan geschoven zou worden; als geen ander gunde ik haar rust.
Ik was in mijn geboortedorp, en iedereen trok het dorp uit; de één na de ander ging verhuizen. Ik vond dat bizar, want zelf had ik nog een verhuisplannen gemaakt, en uiteindelijk bleef ik echt helemaal alleen over in het dorp, hetgeen ertoe leidde dat ik genoodzaakt was ook uit te wijken naar elders. Wat overbleef, dat was een 'witte bladzijde' zogezegd, of een witte wolk. Precies ook de voorstellingen die ik vroeger als kind wel kon hebben, vlak voordat ik ging slapen. Dat ik een getekend poppetje was, dat bewoog in het luchtledige, zonder omgeving, dus ook zonder mensen om mij heen. Dat voelde eng maar ook vertrouwd.
Ik voelde me ook wel weggejaagd, en nergens bij horen, en ik ging uithuilen bij Maxime van gtst, die ook nergens bij hoort. Moest haar steeds volgen in een gevaarlijk moeras, waar ze steeds moest vluchten nadat ze zichzelf keer op keer in de problemen had gebracht. Vond het ook wel gek dat ik juist bij haar ging uithuilen, want ik ben in mijn doen en laten juist het tegenovergestelde van haar. Toch voelde ik wel enige troost, omdat zij uiteindelijk toch in hetzelfde schuitje zit.
We liepen langs een slootje, waar het ziekenhuispersoneel pauze hield. Ik zei dat ik de Jodiumcapsule genomen had. Oh ja, zei één van de personeelsleden: dat is een rustpil. Ik reageerde geirriteerd, en riep dat het helemaal geen rustpil is! Ze luisterde niet, en ze liepen weg, omdat ze weer aan het werk moesten.
Ondanks dat ik steeds overal 'op de schop ging' zogezegd, was ik vooral heel tevreden in de droom, zo van 'klusje geklaard'. De schepen achter je verbranden, zodat er weer ruimte vrijkomt voor nieuwe ervaringen. Dat het uiteindelijk ook niet zoveel meer uitmaakt wat mensen zeggen of denken. Als ik het maar goed met hen kan afsluiten, als voorwaarde om verder te gaan.
Zo van: confrontaties zijn nu nog wel even noodzakelijk, maar spoedig kan ik het achter mij laten, dankzij het feit dat ik het nu wel aanga, zodat het mij niet blijft achtervolgen.
Al met al toch een positieve droom, duidend op groei.......
Het was op de een of andere manier nodig, om afscheid te nemen van vroeger, periodes achter mij te laten. Dat wil niet zeggen dat het meeviel.
Zo droomde ik vannacht, of misschien een paar nachten eerder, dat mijn moeder was overleden. Ik meldde dit als een feit aan mijn vader, en hoewel de familieleden vol ongeloof reageerden, bleef ik herhalen dat het waar was, en wilde ik de anderen mobiliseren tot actie te komen, om de zorg voor mijn vader te regelen.
Ik vond het zelf natuurlijk ook heel erg, maar ik vond dat we mijn overleden moeder er niet mee lastig moesten vallen dat de zorg voor mijn vader teveel op de lange baan geschoven zou worden; als geen ander gunde ik haar rust.
Ik was in mijn geboortedorp, en iedereen trok het dorp uit; de één na de ander ging verhuizen. Ik vond dat bizar, want zelf had ik nog een verhuisplannen gemaakt, en uiteindelijk bleef ik echt helemaal alleen over in het dorp, hetgeen ertoe leidde dat ik genoodzaakt was ook uit te wijken naar elders. Wat overbleef, dat was een 'witte bladzijde' zogezegd, of een witte wolk. Precies ook de voorstellingen die ik vroeger als kind wel kon hebben, vlak voordat ik ging slapen. Dat ik een getekend poppetje was, dat bewoog in het luchtledige, zonder omgeving, dus ook zonder mensen om mij heen. Dat voelde eng maar ook vertrouwd.
Ik voelde me ook wel weggejaagd, en nergens bij horen, en ik ging uithuilen bij Maxime van gtst, die ook nergens bij hoort. Moest haar steeds volgen in een gevaarlijk moeras, waar ze steeds moest vluchten nadat ze zichzelf keer op keer in de problemen had gebracht. Vond het ook wel gek dat ik juist bij haar ging uithuilen, want ik ben in mijn doen en laten juist het tegenovergestelde van haar. Toch voelde ik wel enige troost, omdat zij uiteindelijk toch in hetzelfde schuitje zit.
We liepen langs een slootje, waar het ziekenhuispersoneel pauze hield. Ik zei dat ik de Jodiumcapsule genomen had. Oh ja, zei één van de personeelsleden: dat is een rustpil. Ik reageerde geirriteerd, en riep dat het helemaal geen rustpil is! Ze luisterde niet, en ze liepen weg, omdat ze weer aan het werk moesten.
Ondanks dat ik steeds overal 'op de schop ging' zogezegd, was ik vooral heel tevreden in de droom, zo van 'klusje geklaard'. De schepen achter je verbranden, zodat er weer ruimte vrijkomt voor nieuwe ervaringen. Dat het uiteindelijk ook niet zoveel meer uitmaakt wat mensen zeggen of denken. Als ik het maar goed met hen kan afsluiten, als voorwaarde om verder te gaan.
Zo van: confrontaties zijn nu nog wel even noodzakelijk, maar spoedig kan ik het achter mij laten, dankzij het feit dat ik het nu wel aanga, zodat het mij niet blijft achtervolgen.
Al met al toch een positieve droom, duidend op groei.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten