Twee droomfragmenten

Gisteren droomde ik dat ik zwanger was, en ging bevallen. Er waren ook andere vrouwen die gingen bevallen. Ik dacht wel van ´dat kan toch helemaal niet....ik ben toch veel te oud???' Maar ik vond het ook wel weer heel gewoon. Ik voelde mij er wel rustig onder, omdat ik nu ervaring heb, en weet wat mij te wachten kan staan. De andere vrouwen hadden pijn, maar ik had helemaal geen pijn. Dat vond ik wel raar. Ik dacht dat een bevalling altijd pijn met zich meebracht, toch!? Aan de ene kant vond ik dat wel prettig, maar aan de andere kant bemerkte ik ook wel dat ik de pijn nodig had om verder te komen. Zonder pijn leek het een beetje vast te komen zitten. Ik was daar zo een beetje over aan het dubben en was op dat moment op het consultatiebureau in Wateringen. Daar liepen ook andere vrouwen rond. We waren naakt. Dat was heel gewoon, want we gingen hier bevallen. Staand bevallen. Het zou allemaal sowieso goed komen. Vannacht droomde ik dat ik op bezoek was bij mensen ergens in het midden van het land. Ze woonden in een heel groot huis, met veel inrichting in witte tinten. Ze hadden jarenlang hoog opgegeven over hoe rijk ze waren, hoe groot ze woonden, hoeveel spullen ze hadden, belangrijke kennissen, enz. Dat had hun niet sympathieker gemaakt. Het was nu 'een hele andere tijd', zogezegd. Al deze roem 'gold niet meer'. Dat had met Corona-tijd te maken. Het was rampzalig. De mensen zaten statig op hun sjieke fauteuils, maar ze keken er heel triest bij. Het dak was gaan lekken en er was geen houden meer aan. Er was niets aan te doen. Het regende miezerregen. Dat leek eerst heel onschuldig, maar als het maar lang genoeg blijft regenen, dan ben je binnen de kortste keren door en door nat. Ik vond het opvallend dat de mensen er maar bleven zitten, niet in beweging kwamen, en steeds maar bleven huilen en jammeren. Ikzelf was meer een verslaggever, en was niet aangetast door deze ramp. Dat kwam omdat ik nooit had gehecht aan dure spullen en aanzien, en er nu dus ook geen afstand van hoefde te doen. Desondanks had ik het wel heel erg met deze mensen te doen en leefde ik met hun mee. Het was echter niet toegestaan dat ik hun ging helpen. Er zat een soort denkbeeldig scherm tussen mij en de anderen.