Er is een moord gepleegd door een vrouw. We mogen er niet over praten, en worden gechanteerd. Als de rechercheurs vragen komen stellen, moeten we informatie achter houden. Ik kan dat niet, en raak in de knoop, in verwarring. Ik ben steeds op mijn hoede, en heb steeds het gevoel dat ik zelf achterna gezeten word, omdat men het verwijt dat ik dingen achterhoud. Ik voel mij hier schuldig over.
Ik vlucht naar het ouderlijk huis van M. In de winkel is een woonkamer in gericht, en daar woont E. met het gezin van komaf (nog compleet). Ik verblijf daar de hele nacht, maar ben erg ongedurig en onrustig. Ben van mijn ouderlijk huis in de schemering hier hals over kop naartoe gefietst, en heb niet verteld dat ik weg ging. Mijn ouders weten dus niet dat ik hier slaap. Hoewel, ik slaap hier eigenlijk niet, want het is hier overdag, terwijl het op alle andere plaatsen nacht is.
Ik kan ook niet zomaar weer terug fietsen, want het blijkt dat ik de stofzuiger ook bij me had. Die moet ik dan ook weer meesjouwen. G. en E. willen een gezellig praatje maken en koffie drinken, maar ik heb de rust niet om achterover de leunen. Ik ben voortdurend op mijn qui vive, en moet dit ook geheim houden aan hun.
De huiskamer is maar een kleine ruimte. De tweeling speelt op de vloer, met treintjes. Het benauwt me, om in deze ruimte te zijn. W. geeft de planten water, vlakbij de winkeldeur, waar de klanten binnen komen. Het komt me wat raar over, want ik zie geen plantjes, maar toch geeft hij de plantjes water, zo schijnt het. Hij draagt een khaki korte broek met bijpassende hes, en is overdreven in zomertooi, ook draagt hij een zonnebril. Hij maakt in het geheel geen contact, en er is ook geen contact met hem te maken.
Ik maak steeds aanstalten om naar huis te gaan, en weet niet waar ik mijn schoenen heb neergezet. G. en E. zijn uitnodigend, en willen dat ik blijf. Ik leg mijn onrust uit, maar zijn staan er niet voor open, willen mij hier houden.
Ik zoek overal naar mijn schoenen en ontplof bijna, ook omdat niemand mij helpt met zoeken. Overal zie ik schoenen liggen, heel rommelig door elkaar, maar mijn schoenen zijn er niet bij.
Ik vlucht naar het ouderlijk huis van M. In de winkel is een woonkamer in gericht, en daar woont E. met het gezin van komaf (nog compleet). Ik verblijf daar de hele nacht, maar ben erg ongedurig en onrustig. Ben van mijn ouderlijk huis in de schemering hier hals over kop naartoe gefietst, en heb niet verteld dat ik weg ging. Mijn ouders weten dus niet dat ik hier slaap. Hoewel, ik slaap hier eigenlijk niet, want het is hier overdag, terwijl het op alle andere plaatsen nacht is.
Ik kan ook niet zomaar weer terug fietsen, want het blijkt dat ik de stofzuiger ook bij me had. Die moet ik dan ook weer meesjouwen. G. en E. willen een gezellig praatje maken en koffie drinken, maar ik heb de rust niet om achterover de leunen. Ik ben voortdurend op mijn qui vive, en moet dit ook geheim houden aan hun.
De huiskamer is maar een kleine ruimte. De tweeling speelt op de vloer, met treintjes. Het benauwt me, om in deze ruimte te zijn. W. geeft de planten water, vlakbij de winkeldeur, waar de klanten binnen komen. Het komt me wat raar over, want ik zie geen plantjes, maar toch geeft hij de plantjes water, zo schijnt het. Hij draagt een khaki korte broek met bijpassende hes, en is overdreven in zomertooi, ook draagt hij een zonnebril. Hij maakt in het geheel geen contact, en er is ook geen contact met hem te maken.
Ik maak steeds aanstalten om naar huis te gaan, en weet niet waar ik mijn schoenen heb neergezet. G. en E. zijn uitnodigend, en willen dat ik blijf. Ik leg mijn onrust uit, maar zijn staan er niet voor open, willen mij hier houden.
Ik zoek overal naar mijn schoenen en ontplof bijna, ook omdat niemand mij helpt met zoeken. Overal zie ik schoenen liggen, heel rommelig door elkaar, maar mijn schoenen zijn er niet bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten