Gordijnen

We zijn op bezoek bij een grote familie, die in een studentenhuis woont. Het is een oud huis, waar normaal gesproken misschien wel vijf studenten kunnen wonen. Mogelijk is het ook anti-kraak. Maar hier woont gewoon een grote familie, met vier kinderen. Het is een uur of 7 in de avond. De kinderen gaan naar bed. Wij verblijven op de bovenetage, en we zeggen de kinderen welterusten. Zij verblijven op de begane grond. Ook slapen er bekende Nederlanders op de trap, zoals Gordon. Hij zwaait ook welterusten. De kinderen zijn liefdevol, en met veel rituelen naar bed gebracht. Er heerst nu rust in het huis, bijna sereen. Er is veel aandacht besteed aan de kinderen, ze zijn blij, tevreden, ervaren veel rust, kunnen nu lekker gaan slapen, misschien nog wat lezen of muziek luisteren, en dan slapen. Ze weten nu hoe ze het moeten aanpakken. Tussen de kinderen / bekende Nederlanders en ons is nog een 'tussenruimte'. Het is een soort gebied, waar de mensen van begane grond en bovenetage elkaar ontmoeten, maar dan een doorgangsgebied, dus niet bewoond, en hiermee is er rust in dit gebied, een soort overloop. De bekende Nederlanders zijn de overgang tussen de kinderen en ons.

Het huis is lekker ruim, met ook beneden heel veel ruimte, een gezellige woon-leefkamer-keuken, een houten vloer, een gezellige geur, warm, veel planten. Gang en overloop zijn bekleed met oude vloerbedekking. Alles is oud en ook wel wat versleten, maar hiermee extra gezellig en vrij.
Het stelt mij gerust, dat de kinderen hier alle kanten op kunnen.

We zeggen hen welterusten, zwaaien nog even, de gordijnen tussen trap en overloop bovenetage vormen een zorgvuldige scheiding, die belangrijk is, zodat de kinderen voldoende rust hebben om te gaan slapen, en wij ook de gezellige avond kunnen voortzetten. Het zijn ouderwetse, versleten gordijnen, maar ook dat is geen probleem. Het zijn wellicht de creme kleurige gordijnen met bruin witte bloemetjes, die mijn moeder vroeger gemaakt had, voor op mijn kamertje.