In een bus naar Spanje. Deze maakt onderweg een stop. Er moeten wat mensen naar het toilet. Ik besluit uit beleefdheid mee te lopen. Ik loop mee met een man, die een kind op zijn arm heeft. Het meisje is een jaar of twee. De man en het kind zeggen niets, kijken mij vragend aan. Ik voel mij voor hen verantwoordelijk, terwijl ik hier niet om gevraagd heb. We lopen naar boven en naar beneden steeds trappen heen en weer, er komt geen einde aan. Ondertussen bereikt ons het bericht dat de bus op het punt staat om te vertrekken, of al vertrokken is. Ik baal hier heel erg van, want eigenlijk had ik helemaal niet mee gehoeven, deed ik het weer eens voor de ander. Ik bemerk dat de man het kind niet meer op de arm heeft. "Jij had toch een kind bij je?" Hij antwoordt niet. Ik barst bijna uit elkaar van woede en irritatie. Voel mij verantwoordelijk voor iets waar ik mij niet verantwoordelijk voor hoef te voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten