Vrouwengroep

Ik ben met een groep jonge vrouwen ergens op vakantie.
Ik moet hen coachen, en we hebben heel goed contact.
We kunnen erg veel van elkaar leren, en we hebben veel lol met elkaar.
Daarnaast genieten we van de mooie omgeving, de rust en de ruimte.
Er is gelegenheid voor goede gesprekken.
We kunnen hier alle tijd voor nemen.
We vertrekken weer naar huis, terwijl we eigenlijk nog veel langer willen blijven.
Het is een landschap zoals in de boeken van Herman Hesse.
Mijn verbeelding wordt sterk naar dit landschap getrokken.
Ik ben er in feite niet bij weg te slaan.
Als regisseur van de droom wil ik er alles aan doen om de vrouwen hier langer te laten blijven.
Nu ben ik dus ook één van de vrouwen, en bekijk ik mezelf van bovenaf.
Het is alsof ik naar de film 'Narziss & Goldmund' kijk (die in werkelijkheid nooit verfilmd is, voor zover ik weet). Ik vertrek weer - mij inlevend in Goldmund - van plaats naar plaats.
Overal is het even mooi, en ik kan geen genoeg krijgen van dit landschap.
Dan wordt het echt tijd om naar huis te gaan; met pijn in ons hart.
Bij thuiskomst moeten we eerst boodschappen doen, bij de Ali.
Ik heb de vrouwen voorbereid op de thuiskomst.
Ik heb gezegd dat het tegen zou kunnen vallen.
Ik weet dat er onderliggend leed is, dat ik hen niet duidelijk kan maken.
Ze zullen het zelf moeten gaan ervaren.
Het valt voor mij niet mee om dit over te geven, er zelf niets mee te kunnen doen.
Ik weet het hen niet duidelijk te maken, en het is ook mijn taak niet om dit te doen.
Ik doe het precies goed, zoals ik het nu doe, en zoals ik het gedaan heb.
Er staat een rij bij de kassa.
De drie vrouwen lopen tegen de stroom in, en passeren netjes de mensen in de rij.
Ze lopen dus niet door de ingang, maar door de uitgang bij de kassa.
We hebben dit van tevoren zo afgesproken.
Dan zie ik tot mijn schrik dat hun moeder ook bij de kassa staat.
We doen wat lacherig, alsof we haar zogenaamd voor de gek houden, door ons te verstoppen.
De meiden moeten lachen, omdat hun moeder hun niet eens gezien heeft.
En dit, terwijl ze toch echt wel heel luidruchtig waren.
Ik ben treurig van binnen, want hun moeder zag er niet goed uit.
De werkelijkheid is, dat we onzichtbaar zijn voor de moeder.
Er is geen contact tussen de dochters en de moeder.
En dat maakt me treurig.
Vooral, omdat ik het niemand duidelijk kan maken.