Met een groep mensen woonden we in een huis. Het kan mijn ouderlijk huis geweest zijn. We kregen er een rondleiding. Eén van de zijvleugels bleek niet echt bij het huis te horen. Het was ter hoogte van het granieten stoepje bij de voordeur, met de bewerkte randjes. Het klopte ook wel dat dit er niet bij hoorde, want officieel is het alleen maar een stoepje onder een afdak, en verder niet een kamer ofzo.
In de droom was het een zee. Het was ook wel aan mijn rechterflank in onze slaapkamer alhier, dus bovenop het schuurtje, dus ook in de buitenlucht.
Wij waren wat verbaasd dat dit ook een kamer was, maar de makelaar vertelde dat dit juist heel uniek was: een prachtige zee, met prachtige golven, heel authentiek, vrij, los van de andere kamers, zelfs los van het hele huis! Wat een vrijheid! Ik moest er echter nog wel aan wennen. Maar iemand nodigde mij uit om de zee uit te proberen. Ik aanschouwde de golven, en bemerkte dat het water opvallend schoon was. De golven voelden lekker warm aan. Ze vielen als zachte watten over mij heen. Dat was heerlijk. Hiermee kreeg ik heel snel het vertrouwen. Het was een groenige zee, in een warm land. Ik wilde er de hele dag wel zijn, vooral omdat de zee en het strand zo schoon waren, en 100% te vertrouwen. Een hele veilige plek. Het water was opvallend zout. Dat was om te zuiveren. Er moest heel veel gezuiverd worden. Heel veel. Dat was nog best veel werk, maar er werd ook volop aan gewerkt.
Ik was op Buitenkunst. Na veel wikken en wegen besloot ik toch een workshop over te slaan, en ervoor te kiezen lekker tot rust te komen in een zonnestoel. Zoals gewoonlijk, had ik hierdoor ook wel de onrust dingen te missen, en kon ik het niet laten om toch even om het hoekje te kijken bij de cursussen. Dit stelde mij in staat om te mogen assisteren bij een groepje TU studenten, die met een waterproject bezig waren. Ze lieten water door allerlei geultjes in de grond, en zelf gefabriceerde buisjes lopen. Eerst werd er gestreefd naar transparant helder water, maar na veel overleg ging men overstag, en mocht het water ook gekleurd worden. Hierdoor werd het ook wel een beetje Carnaval-achtig, en moest je wel goed in de gaten houden dat je je bij de kern van de zaak hield, en niet afdwaalde. Ik dacht eerst van nou, ik had net zo goed zelf ook aan een cursus kunnen deelnemen. Echter, al snel zag ik de zin van deze acties bij dit gezelschap: ik kreeg een doorkijkje in een groep TU-studenten, dat ik anders had moeten missen, en dat je niet zomaar van de buitenkant kunt meemaken.
Er was volop bedrijvigheid op het Buitenkunst-terrein. Ik nam even afstand, door op een verhoogd terras een kopje thee te gaan drinken, met uitzicht op een rivier. Ik zat aan een gazontafeltje zoals er ook zo'n setje voor ons huis staat. Ik had een aantal magneten bij mij. Deze waren magisch. Ik kreeg er een heel goed gevoel van. Was er steeds mee bezig. Van alles aan het uitproberen. Er waren magneetjes van dierenfiguren (o.a. herten met geweien en koeien), en ook magneetjes die samen '2015' voorstelden. Hoe je ze ook in elkaar meette: er kwam steeds weer 2015 uit. Ik was nieuwsgierig naar 2016, en wilde het nieuwste van het nieuwste, maar er werd streng aangehouden aan 2015. De magneetjes waren een dierbaar bezit. Eén van de studenten kwam vragen om de magneetjes, voor het project. Eerst reageerde ik heel bezitterig van nee, dat kun je niet maken, mij dat te vragen. Maar daarna werd ik milder, en deed ik een voorstel: ik geef je alleen de magneetjes van de dierenfiguren, maar niet de magneetjes van 2015. Die kan ik echt niet afstaan. Het was even spannend hoe hij zou reageren, maar hij was meteen akkoord, en was er blij mee. Het was zomer, en hij had een ontbloot bovenlijf, droeg alleen een spijkerbroek. Ik had normaal gesproken niet één magneetje kunnen en mogen afstaan, maar dit was voor het project, en ik wist hoe belangrijk dit project was, omdat ik er gedeeltelijk ook bij was geweest. Ik had nu informatie die ik anders nooit had gehad, en die mij in een ander geval ongetwijfeld tot andere keuzes had gebracht. Nu kon ik de magneetjes met een gerust hart afstaan, en besteedde ik extra aandacht aan de 2015-magneetjes.
Elke keer weer in en uit elkaar halen: dat leek een prachtige bezigheid!!
In de droom was het een zee. Het was ook wel aan mijn rechterflank in onze slaapkamer alhier, dus bovenop het schuurtje, dus ook in de buitenlucht.
Wij waren wat verbaasd dat dit ook een kamer was, maar de makelaar vertelde dat dit juist heel uniek was: een prachtige zee, met prachtige golven, heel authentiek, vrij, los van de andere kamers, zelfs los van het hele huis! Wat een vrijheid! Ik moest er echter nog wel aan wennen. Maar iemand nodigde mij uit om de zee uit te proberen. Ik aanschouwde de golven, en bemerkte dat het water opvallend schoon was. De golven voelden lekker warm aan. Ze vielen als zachte watten over mij heen. Dat was heerlijk. Hiermee kreeg ik heel snel het vertrouwen. Het was een groenige zee, in een warm land. Ik wilde er de hele dag wel zijn, vooral omdat de zee en het strand zo schoon waren, en 100% te vertrouwen. Een hele veilige plek. Het water was opvallend zout. Dat was om te zuiveren. Er moest heel veel gezuiverd worden. Heel veel. Dat was nog best veel werk, maar er werd ook volop aan gewerkt.
Ik was op Buitenkunst. Na veel wikken en wegen besloot ik toch een workshop over te slaan, en ervoor te kiezen lekker tot rust te komen in een zonnestoel. Zoals gewoonlijk, had ik hierdoor ook wel de onrust dingen te missen, en kon ik het niet laten om toch even om het hoekje te kijken bij de cursussen. Dit stelde mij in staat om te mogen assisteren bij een groepje TU studenten, die met een waterproject bezig waren. Ze lieten water door allerlei geultjes in de grond, en zelf gefabriceerde buisjes lopen. Eerst werd er gestreefd naar transparant helder water, maar na veel overleg ging men overstag, en mocht het water ook gekleurd worden. Hierdoor werd het ook wel een beetje Carnaval-achtig, en moest je wel goed in de gaten houden dat je je bij de kern van de zaak hield, en niet afdwaalde. Ik dacht eerst van nou, ik had net zo goed zelf ook aan een cursus kunnen deelnemen. Echter, al snel zag ik de zin van deze acties bij dit gezelschap: ik kreeg een doorkijkje in een groep TU-studenten, dat ik anders had moeten missen, en dat je niet zomaar van de buitenkant kunt meemaken.
Er was volop bedrijvigheid op het Buitenkunst-terrein. Ik nam even afstand, door op een verhoogd terras een kopje thee te gaan drinken, met uitzicht op een rivier. Ik zat aan een gazontafeltje zoals er ook zo'n setje voor ons huis staat. Ik had een aantal magneten bij mij. Deze waren magisch. Ik kreeg er een heel goed gevoel van. Was er steeds mee bezig. Van alles aan het uitproberen. Er waren magneetjes van dierenfiguren (o.a. herten met geweien en koeien), en ook magneetjes die samen '2015' voorstelden. Hoe je ze ook in elkaar meette: er kwam steeds weer 2015 uit. Ik was nieuwsgierig naar 2016, en wilde het nieuwste van het nieuwste, maar er werd streng aangehouden aan 2015. De magneetjes waren een dierbaar bezit. Eén van de studenten kwam vragen om de magneetjes, voor het project. Eerst reageerde ik heel bezitterig van nee, dat kun je niet maken, mij dat te vragen. Maar daarna werd ik milder, en deed ik een voorstel: ik geef je alleen de magneetjes van de dierenfiguren, maar niet de magneetjes van 2015. Die kan ik echt niet afstaan. Het was even spannend hoe hij zou reageren, maar hij was meteen akkoord, en was er blij mee. Het was zomer, en hij had een ontbloot bovenlijf, droeg alleen een spijkerbroek. Ik had normaal gesproken niet één magneetje kunnen en mogen afstaan, maar dit was voor het project, en ik wist hoe belangrijk dit project was, omdat ik er gedeeltelijk ook bij was geweest. Ik had nu informatie die ik anders nooit had gehad, en die mij in een ander geval ongetwijfeld tot andere keuzes had gebracht. Nu kon ik de magneetjes met een gerust hart afstaan, en besteedde ik extra aandacht aan de 2015-magneetjes.
Elke keer weer in en uit elkaar halen: dat leek een prachtige bezigheid!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten