Een tijdje geleden het volgende droomfragment:
Twee beelden, van woestijnzand en sneeuw. Verder geen verhaal erbij. Alleen de beelden.
Doet denken aan een schilderij, of een schoolkaart van vroeger, waar werd getoond hoe de gronden vroeger gevormd zijn in Nederland. Dat de meester sprak over de zandgronden van Drente, en dat ik daar een heel duidelijk beeld bij had. Dat ik dacht dat heel Drente bestond uit dat hele mulle duinzand, of stuifzand, zo direct van het strand. Dat ik dacht: hoe leven die mensen daar dan, als de grond onder hun voeten steeds zo verschuift? Is dat dan niet extra moeizaam? Maar het zal daar ook wel heel mooi zijn, want ik vind het strand ook zo mooi.
In de droom echt woestijnzand, heel droog, erg warm van de zon, met nog wat begroeiing erin, maar minimale begroeiing, het gaat echt om het zand, dat het verstuift, en dat het ook decoratief en mooi is, dat je het kunt bewaren in flessen, kunt laten zien aan anderen als kunstwerk, dat je het zelfs kunt verven in allerlei kleuren. En ja, er zitten ook mooi kleine stenen tussen. Dat zie ik later pas.
Dan de functie van de sneeuw. Koud, korrelig, maagdelijk, puur, uitzonderlijk mooi en onaangetast, bijna te mooi om aan te raken, sterk ook, ijzersterk.
Ik vraag mij af of het koud en warm wel samen kunnen, en of het niet in elkaar zal grijpen, waardoor het één derrie wordt, en het artistieke aspect zal verdwijnen. Maar dat gebeurt niet. Ze houden mooi afstand van elkaar, zodat we ze los van elkaar kunnen bewonderen, terwijl ze toch bij elkaar horen.
Het is in een vitrinekastje op het Esdal College, en door leerlingen met zorg samengesteld, met instructies van de docent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten