Verschillende droomfragmenten:
Ik zit bij een oud-collega achterop de fiets, en we fietsen door Leiden of Emmen. De weg naar station Leiden is dezelfde als de Weerdingerstraat, richting Frieslandweg. Het is een hele lange fietsrit, zoals in een herinnering op de fiets met mijn jeugdvriendin door Leiden, en toen fietste ik.
Ik vertel allerlei dingen van mijn leven, en met name wat ik zogezegd 'fout' zou hebben gedaan, in een poging om dit achteraf in kaart te brengen en ervan te leren. Ik stel mij dus voortdurend kwetsbaar op, en ik word voortdurend door haar bekritiseerd. Dat vind ik niet erg, want ik ben bereid om met de billen bloot te gaan. Ze neemt het ook op, op de telefoon, of is juist onverschillig aan het appen en dus niet aan het luisteren. Maar ze moet natuurlijk ook op de weg letten. Maar het is dus wel de bedoeling dat ik alles tot in detail vertel. Het kost me veel energie, maar ik weet dat het voor een goed doel is. Echter, dat goede doel blijft uit. Ze moet de trein halen, het is zo van nou, ik heb je verhaal gehoord, doei. Niks geen reactie van haar, reflectie, haar eigen verhaal, wat dan ook. Ze laat mij gewoon met lege handen achter. Ik voel me helemaal leeg gezogen, als een spons. Vind het ook niet eerlijk. Steeds maar doorvragen en alles van mij willen weten. Ik vertel dingen die ik misschien ook niet had willen vertellen. En als je dan verzadigd bent, mij gewoon achterlaten. Doei. Ik vind het geen stijl. Niet respectvol.
Mijn vader houdt een receptie. Hij is zoveel jaar in dienst bij een kantoor (in het ware leven natuurlijk nooit gebeurd). Hij heeft veel mensen geholpen, en veel mensen kennen hem (in het ware leven is dat anders). We worden als familie gefilmd. We zijn belangrijk als familie. Een soort koninklijke familie. Het is op de eerste etage van een hotel. Een beetje een donkere ruimte. Het gaat al wat schemeren. Een namiddag in de winter. Beetje zoals Jaarbeurs Utrecht. Er komen allemaal voorname mensen. Vrouwen in mantelpakjes, heren in kostuum, netjes hun wijnglas of champagneglas vasthoudend, zogenaamd belangstellende vragen stellen, maar je ziet dat ze er niets van menen. Ik zoek een manier om hier weg te komen. Het is ook weer niet ongemakkelijk, ik word hier gezien en gewaardeerd, maar het is niet echt, niet authentiek.
Ik zit bij een oud-collega achterop de fiets, en we fietsen door Leiden of Emmen. De weg naar station Leiden is dezelfde als de Weerdingerstraat, richting Frieslandweg. Het is een hele lange fietsrit, zoals in een herinnering op de fiets met mijn jeugdvriendin door Leiden, en toen fietste ik.
Ik vertel allerlei dingen van mijn leven, en met name wat ik zogezegd 'fout' zou hebben gedaan, in een poging om dit achteraf in kaart te brengen en ervan te leren. Ik stel mij dus voortdurend kwetsbaar op, en ik word voortdurend door haar bekritiseerd. Dat vind ik niet erg, want ik ben bereid om met de billen bloot te gaan. Ze neemt het ook op, op de telefoon, of is juist onverschillig aan het appen en dus niet aan het luisteren. Maar ze moet natuurlijk ook op de weg letten. Maar het is dus wel de bedoeling dat ik alles tot in detail vertel. Het kost me veel energie, maar ik weet dat het voor een goed doel is. Echter, dat goede doel blijft uit. Ze moet de trein halen, het is zo van nou, ik heb je verhaal gehoord, doei. Niks geen reactie van haar, reflectie, haar eigen verhaal, wat dan ook. Ze laat mij gewoon met lege handen achter. Ik voel me helemaal leeg gezogen, als een spons. Vind het ook niet eerlijk. Steeds maar doorvragen en alles van mij willen weten. Ik vertel dingen die ik misschien ook niet had willen vertellen. En als je dan verzadigd bent, mij gewoon achterlaten. Doei. Ik vind het geen stijl. Niet respectvol.
Mijn vader houdt een receptie. Hij is zoveel jaar in dienst bij een kantoor (in het ware leven natuurlijk nooit gebeurd). Hij heeft veel mensen geholpen, en veel mensen kennen hem (in het ware leven is dat anders). We worden als familie gefilmd. We zijn belangrijk als familie. Een soort koninklijke familie. Het is op de eerste etage van een hotel. Een beetje een donkere ruimte. Het gaat al wat schemeren. Een namiddag in de winter. Beetje zoals Jaarbeurs Utrecht. Er komen allemaal voorname mensen. Vrouwen in mantelpakjes, heren in kostuum, netjes hun wijnglas of champagneglas vasthoudend, zogenaamd belangstellende vragen stellen, maar je ziet dat ze er niets van menen. Ik zoek een manier om hier weg te komen. Het is ook weer niet ongemakkelijk, ik word hier gezien en gewaardeerd, maar het is niet echt, niet authentiek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten