Op straat werd een kennis uit het dorp gefouilleerd. Ze had een plastic bol met een paar spulletjes erin. Ze zei dat er iets anders in zat dan er in werkelijkheid in zat. Het was een lang, spannend moment, want ik wist dat het niet waar was wat ze zei, maar ze hield vol, en dat begreep ik heel goed. Ze zou bijna ontmaskerd worden. Het was bij de Heulbrug.
Men stond op het punt om de bol open te breken, en deze was ook al een beetje open, zodat er bijna spulletje uit vielen, maar op het laatst ging dat wellicht toch niet door. Het was o.a. een opgepropt zwart stukje doek en een paar stuks plastic inhoud van verrassingsei, waar dan ook weer een klein speelgoedje in verstopt zit. Of iets wat je uit de kauwgomballenautomaat haalt. Er zouden rubberen badeendjes in moeten zitten, maar deze zaten er niet in, en de vrouw wilde doen geloven dat deze er wel in zaten. Ze was ontzettend bang, en haar lijf stond strak van de spanning, ze rilde. Maar ze gaf geen kick.
We gingen met het gezin per vliegtuig naar een huisje van Center Parcs. Bij de daling bleek het een onderzeeër te zijn. Het voorraam was een ruim voorraam, zoals van onze auto. Er zwom een grote roze met blauwe vis tegenaan, die ook kon praten, en pruillippen had. Het was een erg komisch gezicht, en hij krioelde alle kanten op, alsof hij dansjes voor ons maakte. De vis leek de beschermer van ons gezin te zijn, en hij was ook heel sterk en onverwoestbaar. Ik werd er blij van.
De onderzeeër / het vliegtuig daalde in onze achtertuin, en we werden opgewacht door een groep pinguins uit de dierentuin, in zwart-wit-oranje. Dat waren ook wel dames, die zo gekleed waren. Ze begroetten ons heel blij, en ik ervaarde dit als een echt welkomst-commité. Maar toen we in ons huis kwamen, waren daar allerlei vreemde afbeeldingen van het internet. Het was onderwijskundig bedoeld, om zieke mensen beter te maken, maar het schrikte mij wat af. Men was vergeten dit weg te halen, en het was een soort dia-avond geweest. Ik was net te vroeg binnengekomen. Als ik later was binnengekomen, dan was het gewoon gezellig ingericht geweest, en hadden we hier niets van gemerkt.
Men stond op het punt om de bol open te breken, en deze was ook al een beetje open, zodat er bijna spulletje uit vielen, maar op het laatst ging dat wellicht toch niet door. Het was o.a. een opgepropt zwart stukje doek en een paar stuks plastic inhoud van verrassingsei, waar dan ook weer een klein speelgoedje in verstopt zit. Of iets wat je uit de kauwgomballenautomaat haalt. Er zouden rubberen badeendjes in moeten zitten, maar deze zaten er niet in, en de vrouw wilde doen geloven dat deze er wel in zaten. Ze was ontzettend bang, en haar lijf stond strak van de spanning, ze rilde. Maar ze gaf geen kick.
We gingen met het gezin per vliegtuig naar een huisje van Center Parcs. Bij de daling bleek het een onderzeeër te zijn. Het voorraam was een ruim voorraam, zoals van onze auto. Er zwom een grote roze met blauwe vis tegenaan, die ook kon praten, en pruillippen had. Het was een erg komisch gezicht, en hij krioelde alle kanten op, alsof hij dansjes voor ons maakte. De vis leek de beschermer van ons gezin te zijn, en hij was ook heel sterk en onverwoestbaar. Ik werd er blij van.
De onderzeeër / het vliegtuig daalde in onze achtertuin, en we werden opgewacht door een groep pinguins uit de dierentuin, in zwart-wit-oranje. Dat waren ook wel dames, die zo gekleed waren. Ze begroetten ons heel blij, en ik ervaarde dit als een echt welkomst-commité. Maar toen we in ons huis kwamen, waren daar allerlei vreemde afbeeldingen van het internet. Het was onderwijskundig bedoeld, om zieke mensen beter te maken, maar het schrikte mij wat af. Men was vergeten dit weg te halen, en het was een soort dia-avond geweest. Ik was net te vroeg binnengekomen. Als ik later was binnengekomen, dan was het gewoon gezellig ingericht geweest, en hadden we hier niets van gemerkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten