Ik kom in de tuin, zoals de tuin van de pannenkoekboerderij in Aalden. Het is heel mooi zomers weer, en een prachtige natuur. We zoeken een plekje, om te gaan zitten. Ik ben samen met Amber. Dan zie ik, in een hoekje in de schaduw, mijn vriend uit Duitsland met zijn ouders aan een tafeltje zitten. Hij zit helemaal ineengedoken, ingesloten tussen zijn ouders in. De rest van de tuin is vrolijk verlicht door de zon, maar zij zitten in de schaduw, met wel een klein streepje zon.
Hij is een jaar of 18, en hij zit zó ineengedoken, dat zijn hoofd bijna onder zijn schouders valt. Kraag van zijn jas omhoog, alsof het donker en druilerig weer is, alsof hij ergens voor moet schuilen, alsof het regent op de plaats waar zij zitten, terwijl er omheen alleen maar zonlicht is.
Ik bemerk nu, dat zij onder een prachtige appelboom zitten. Deze boom is werkelijk schitterend, maar heerlijke, rijpe, zoete appels. Een schilderachtige boom, die zo elke schilder wel op het doek wil zetten. De boom is beschermend, en zal heel veel geluk brengen. De boom is sterk en krachtig. Wel merk ik, dat ik erop let dat er geen appels naar beneden vallen, en hun zullen raken. Dit, omdat de appels heel rijp zijn, en hard.
In een ander fragment ben ik met Amber in een notariswoning, of een burgemeesterswoning. De woning komt mij erg bekend voor, maar ik kan er niet op komen. Misschien ook wel de oude burgemeesterswoning alhier, in het dorp. Het is prachtig antiek ingericht, maar ook modern. Het is een rij van vertrekken naast elkaar, Parallel met de rij loopt de prachtige, uitgebreide tuin.
Samen met Amber ben ik in het 'laatste' vertrek, aan de kant van de weg. Het is eigenlijk meer een soort kantoor. Van boven tot onder ingericht met boekenkasten, volgepropt met boeken, alle vier de muren. Een grote bedrijvigheid alhier, een beetje zoals op de redactie van een krant: iedereen moet een deadline halen. Maar dit zijn dan kunstenaars, ieder met zijn eigen, specifieke bezigheid. Ik denk steeds dat wij hier niet mogen zijn, en dat dit het kantoortje is van de Buitenkunstmedewerkers. Maar Amber gebaart meerdere malen heel duidelijk, dat wij hier ook gewoon kunnen zijn. Zij is ook druk bezig met het halen van een deadline, en het gaat goed! In het midden staat een grote, vierkante tafel, ook wel zo'n grote tafel die in een handarbeidlokaal staat, met bankschroeven, massief hout. Ieder heeft zijn eigen plekje verworven aan deze tafel, met materiaal of paperassen om zich heen, zittend of staand, de tong uit de mond. Het verbaast mij, dat men elkaar niet in de weg zit, maar dat is niet het geval.
Er is een man, die een heel mooi kunstwerk maakt. Er worden prenten of bedeltjes van sieraden op een wit vel papier of karton geplakt, met een toepasselijke tekst eronder. Op het oog heel gewoon, maar het is een belangrijk kunstwerk. Het komt ook wel tevoorschijn uit een klein, echt zilveren doosje, met blauw fluwelen binnenbekleding. Het kan ook wel zijn, dat de kunstwerken aan het blauwe fluwel bevestigd zijn. Het zijn tweedimensionale en driedimensionale kunstwerken. Bv een Mariabedeltje aan een veiligheidsspeld en een prent van een zwarte bizon.
Het kunstwerk wordt ons getoond of aangeboden, zoals je iemand een sigaar aanbiedt.
De onderstaande teksten zijn niet te ontcijferen. Het kan ook wel zijn, dat de teksten in goud of in zilver geschreven zijn. Je kunt de bijbehorende tekst pas ontcijferen, als het bijpassende kunstwerk doorzien, begrepen, ervaren hebt. Als dat het geval is, dan wordt de tekst in één keer wel leesbaar voor jou. Ieder persoon krijgt weer een andere tekst te lezen, omdat immers niemand op precies dezelfde manier een kunstwerk interpreteert. Op die manier worden wij meegenomen in een belangrijke, geheimzinnige, 'andere' wereld.
Amber vraagt mij om 120 euro. Dat geld heeft zijn nodig voor kunstspullen. Nu zijn we op Den Haag cs, helemaal achterin, de trein naar Leiden, waar ik lang geleden vriend uit Duitsland zag met destijds zijn nieuwe vriendin.
Een jeugdvriend van Amber gebaart ons, dat wij de ruimte moeten verlaten. De grote tafel is nu verdwenen, en er worden zo'n vier kleinere tafels neergezet. Deze worden heel netjes gedekt, met hagelwitte tafellakens, sjiek serviesgoed en bestek, kaarsen op standaards. Ik moet er wel een beetje om lachen, want hoe kun je nu 'gasten op stand' ontvangen, in deze artistieke kunstenaarsruimte!?
We worden niet weggejaagd, maar het is gewoon dat iedereen vriendelijk gevraagd wordt om naar buiten te gaan, omdat de ruimte voor een ander doel in beslag wordt genomen.
We lopen de prachtige tuin in. Het is werkelijk zo mooi. Ik weet niet waar ik moet kijken. Keurig onderhouden, statig geknipte heggen, diepgroene kleuren, verschillende schakeringen, ik kan het gewoon ruiken, ik hoor de vogels fluiten, er hangt een aangenaam zoete geur in de lucht, ik word hier heel blij van, er is ruimte, vrijheid, dit in tegenstelling tot de - op zich best knusse - nauwe kunstenaarsruimte. We hebben wel het gevoel dat we 'uitgebroken' zijn, in de goede zin van het woord. Als dieren, die weer de vrijheid in mogen. We hebben plezier, zijn steeds lacherig, doen ieder ons eigen ding.
In de tuin zijn allerlei hoekjes waar je je kunt verschansen, lijkend op een doolhof, maar niet dat je er de weg kwijtraakt, juist heel overzichtelijk. In de verte is het weiland, en verderop het water, een heel rustig meer, dus daar kun je ook nog verblijven, als je wilt.
Meer dichterbij het huis zijn zitjes aangelegd, van vriendelijk ogend hout, netjes afgewerkt, hoekige houten stoelen met een diepe zit. De stoelen en de tafel zijn ingebouwd in de hoekjes, dus het zijn geen losse meubels, maar in de muren ingebouwd, heel kunstzinnig. Amber moet nog een paar kunstdingetjes afwerken, en dan zit haar werk er echt op. Ik zoek alvast een plaats om te zitten, en zoek de stoelen met de diepe zitting uit, onder een parasol. Voel mij helemaal tevreden, omdat alles zo goed afgewerkt is, zowel in deze tuin als in onze bezigheden. We kunnen welverdiend even relaxen, en hebben de hele dag nog voor ons.
Precies op het moment dat ik plaatsneem in één van de stoelen, begint het met een paar spatjes te regenen. Het blijft bij een paar spatjes.......
Hij is een jaar of 18, en hij zit zó ineengedoken, dat zijn hoofd bijna onder zijn schouders valt. Kraag van zijn jas omhoog, alsof het donker en druilerig weer is, alsof hij ergens voor moet schuilen, alsof het regent op de plaats waar zij zitten, terwijl er omheen alleen maar zonlicht is.
Ik bemerk nu, dat zij onder een prachtige appelboom zitten. Deze boom is werkelijk schitterend, maar heerlijke, rijpe, zoete appels. Een schilderachtige boom, die zo elke schilder wel op het doek wil zetten. De boom is beschermend, en zal heel veel geluk brengen. De boom is sterk en krachtig. Wel merk ik, dat ik erop let dat er geen appels naar beneden vallen, en hun zullen raken. Dit, omdat de appels heel rijp zijn, en hard.
In een ander fragment ben ik met Amber in een notariswoning, of een burgemeesterswoning. De woning komt mij erg bekend voor, maar ik kan er niet op komen. Misschien ook wel de oude burgemeesterswoning alhier, in het dorp. Het is prachtig antiek ingericht, maar ook modern. Het is een rij van vertrekken naast elkaar, Parallel met de rij loopt de prachtige, uitgebreide tuin.
Samen met Amber ben ik in het 'laatste' vertrek, aan de kant van de weg. Het is eigenlijk meer een soort kantoor. Van boven tot onder ingericht met boekenkasten, volgepropt met boeken, alle vier de muren. Een grote bedrijvigheid alhier, een beetje zoals op de redactie van een krant: iedereen moet een deadline halen. Maar dit zijn dan kunstenaars, ieder met zijn eigen, specifieke bezigheid. Ik denk steeds dat wij hier niet mogen zijn, en dat dit het kantoortje is van de Buitenkunstmedewerkers. Maar Amber gebaart meerdere malen heel duidelijk, dat wij hier ook gewoon kunnen zijn. Zij is ook druk bezig met het halen van een deadline, en het gaat goed! In het midden staat een grote, vierkante tafel, ook wel zo'n grote tafel die in een handarbeidlokaal staat, met bankschroeven, massief hout. Ieder heeft zijn eigen plekje verworven aan deze tafel, met materiaal of paperassen om zich heen, zittend of staand, de tong uit de mond. Het verbaast mij, dat men elkaar niet in de weg zit, maar dat is niet het geval.
Er is een man, die een heel mooi kunstwerk maakt. Er worden prenten of bedeltjes van sieraden op een wit vel papier of karton geplakt, met een toepasselijke tekst eronder. Op het oog heel gewoon, maar het is een belangrijk kunstwerk. Het komt ook wel tevoorschijn uit een klein, echt zilveren doosje, met blauw fluwelen binnenbekleding. Het kan ook wel zijn, dat de kunstwerken aan het blauwe fluwel bevestigd zijn. Het zijn tweedimensionale en driedimensionale kunstwerken. Bv een Mariabedeltje aan een veiligheidsspeld en een prent van een zwarte bizon.
Het kunstwerk wordt ons getoond of aangeboden, zoals je iemand een sigaar aanbiedt.
De onderstaande teksten zijn niet te ontcijferen. Het kan ook wel zijn, dat de teksten in goud of in zilver geschreven zijn. Je kunt de bijbehorende tekst pas ontcijferen, als het bijpassende kunstwerk doorzien, begrepen, ervaren hebt. Als dat het geval is, dan wordt de tekst in één keer wel leesbaar voor jou. Ieder persoon krijgt weer een andere tekst te lezen, omdat immers niemand op precies dezelfde manier een kunstwerk interpreteert. Op die manier worden wij meegenomen in een belangrijke, geheimzinnige, 'andere' wereld.
Amber vraagt mij om 120 euro. Dat geld heeft zijn nodig voor kunstspullen. Nu zijn we op Den Haag cs, helemaal achterin, de trein naar Leiden, waar ik lang geleden vriend uit Duitsland zag met destijds zijn nieuwe vriendin.
Een jeugdvriend van Amber gebaart ons, dat wij de ruimte moeten verlaten. De grote tafel is nu verdwenen, en er worden zo'n vier kleinere tafels neergezet. Deze worden heel netjes gedekt, met hagelwitte tafellakens, sjiek serviesgoed en bestek, kaarsen op standaards. Ik moet er wel een beetje om lachen, want hoe kun je nu 'gasten op stand' ontvangen, in deze artistieke kunstenaarsruimte!?
We worden niet weggejaagd, maar het is gewoon dat iedereen vriendelijk gevraagd wordt om naar buiten te gaan, omdat de ruimte voor een ander doel in beslag wordt genomen.
We lopen de prachtige tuin in. Het is werkelijk zo mooi. Ik weet niet waar ik moet kijken. Keurig onderhouden, statig geknipte heggen, diepgroene kleuren, verschillende schakeringen, ik kan het gewoon ruiken, ik hoor de vogels fluiten, er hangt een aangenaam zoete geur in de lucht, ik word hier heel blij van, er is ruimte, vrijheid, dit in tegenstelling tot de - op zich best knusse - nauwe kunstenaarsruimte. We hebben wel het gevoel dat we 'uitgebroken' zijn, in de goede zin van het woord. Als dieren, die weer de vrijheid in mogen. We hebben plezier, zijn steeds lacherig, doen ieder ons eigen ding.
In de tuin zijn allerlei hoekjes waar je je kunt verschansen, lijkend op een doolhof, maar niet dat je er de weg kwijtraakt, juist heel overzichtelijk. In de verte is het weiland, en verderop het water, een heel rustig meer, dus daar kun je ook nog verblijven, als je wilt.
Meer dichterbij het huis zijn zitjes aangelegd, van vriendelijk ogend hout, netjes afgewerkt, hoekige houten stoelen met een diepe zit. De stoelen en de tafel zijn ingebouwd in de hoekjes, dus het zijn geen losse meubels, maar in de muren ingebouwd, heel kunstzinnig. Amber moet nog een paar kunstdingetjes afwerken, en dan zit haar werk er echt op. Ik zoek alvast een plaats om te zitten, en zoek de stoelen met de diepe zitting uit, onder een parasol. Voel mij helemaal tevreden, omdat alles zo goed afgewerkt is, zowel in deze tuin als in onze bezigheden. We kunnen welverdiend even relaxen, en hebben de hele dag nog voor ons.
Precies op het moment dat ik plaatsneem in één van de stoelen, begint het met een paar spatjes te regenen. Het blijft bij een paar spatjes.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten