Ik heb een nieuwe cliente in de thuiszorg. Het is een jonge vrouw, bekend van tv. Een vrouw met donker, sluik haar, met een Rotterdams accent.
Ze is ongelooflijk vriendelijk, heel gastvrij, ik mag heel graag bij haar en haar familie zijn, het voelt hier zo ontzettend 'thuis'. Het enige wat niet past, dat is dat het huis zo ontzettend vies is. Echt heel, heel vies. Dat heeft ook met haar aandoening te maken (stoma?). Overal in huis ontlasting. Uit mijn witte uniform valt een vol stoma-zakje. Geen idee, hoe dat kan. Ik wil gaan schoonmaken, maar er is geen houden aan. Eerst de zorg verlenen, en dan schoonmaken.
Het verlenen van de zorg gaat prima. De vrouw is heel gemotiveerd om aan haar herstel te werken, en ze praat honderduit. We kunnen het samen goed vinden, en moeten ook veel lachen. Maar nadat ik de zorg heb verleend, kom ik in de knoop. Ik moet het noteren op een lijst, maar ik weet niet waar ik het moet noteren en wat ik moet noteren. Het is een grote warboel. Oude en nieuwe registratie door elkaar. Het is allemaal veel te rommelig. Het lijken wel kaarten uit het oude administratie-systeem van jeugdgezondheidszorg. Ze zien er smoezelig uit, ik zie overal wel rapportage, maar dat is dan bijvoorbeeld allang weer verouderd. Ik trek het natuurlijk allemaal weer naar mezelf toe, dat ik het niet vlot en accuraat afhandel, terwijl het in werkelijkheid zo is, dat de boel daar gewoon niet op orde is, en dát is hetgeen de vertraging voor mij oplevert.
Dan kijk ik geschrokken op mijn horloge, want ik ben al veel te laat voor de volgende clienten, ik weet niet hoe ik dat moet gaan oplossen, ze zullen er niet blij mee zijn. Ik moet dit eerst goed zien af te sluiten, en dat lukt maar steeds niet. Ik laat weten dat de tijd erg uitgelopen is, en dat ik nu echt naar de volgende client moet. De vrouw vindt dat geen enkel probleem, en zegt dat zij zelf de ontlasting op de po-stoel zal opruimen. Ik denk dat zij dat ook prima zelf kan doen, het is een jonge vrouw, dus dat hoeft geen punt te zijn. Ik had het ook nog even wat schoon willen maken, en schoon willen achterlaten, maar het is maar de vraag of dat gelukt was, en ik denk dat het daarna zo weer vies was geworden. Dat is toch ook de eigen verantwoordelijkheid van de client.
Er is alle begrip voor, en zit een hele familie bij. De cliente heeft ook nog laten doorschemeren dat wij samen verre familie zijn, van mijn moeders kan. Oh, ik wist dat niet......
Ik kondig steeds aan dat ik nu echt weg ga, maar dan is er nog weer iets af te handelen. Het lijkt ook, alsof de familie mij niet loslaat. Ze werken er niet aan mee, dat ik vertrek, overal is het nog vies en rommelig, ik moet mij een weg banen naar de voordeur, het geeft onrust dat ik het niet even netjes heb kunnen afronden. Als ik bijna wil gaan, heb ik mijn tas nog niet bij me. De moeder van de vrouw zegt kijk, hier staat je tas. Iedereen is supervriendelijk, maar toch kost alles mij bakken energie. Nu kan ik dan eindelijk gaan. Het is inmiddels half 10, en ik had om half 9 bij de volgende client moeten zijn.
Dan word ik wakker, en denk ik tsja, niks voor mij om het zo te laten uitlopen. Maar nu snap ik het. Ik heb het gewoon maar gedroomd......
Ze is ongelooflijk vriendelijk, heel gastvrij, ik mag heel graag bij haar en haar familie zijn, het voelt hier zo ontzettend 'thuis'. Het enige wat niet past, dat is dat het huis zo ontzettend vies is. Echt heel, heel vies. Dat heeft ook met haar aandoening te maken (stoma?). Overal in huis ontlasting. Uit mijn witte uniform valt een vol stoma-zakje. Geen idee, hoe dat kan. Ik wil gaan schoonmaken, maar er is geen houden aan. Eerst de zorg verlenen, en dan schoonmaken.
Het verlenen van de zorg gaat prima. De vrouw is heel gemotiveerd om aan haar herstel te werken, en ze praat honderduit. We kunnen het samen goed vinden, en moeten ook veel lachen. Maar nadat ik de zorg heb verleend, kom ik in de knoop. Ik moet het noteren op een lijst, maar ik weet niet waar ik het moet noteren en wat ik moet noteren. Het is een grote warboel. Oude en nieuwe registratie door elkaar. Het is allemaal veel te rommelig. Het lijken wel kaarten uit het oude administratie-systeem van jeugdgezondheidszorg. Ze zien er smoezelig uit, ik zie overal wel rapportage, maar dat is dan bijvoorbeeld allang weer verouderd. Ik trek het natuurlijk allemaal weer naar mezelf toe, dat ik het niet vlot en accuraat afhandel, terwijl het in werkelijkheid zo is, dat de boel daar gewoon niet op orde is, en dát is hetgeen de vertraging voor mij oplevert.
Dan kijk ik geschrokken op mijn horloge, want ik ben al veel te laat voor de volgende clienten, ik weet niet hoe ik dat moet gaan oplossen, ze zullen er niet blij mee zijn. Ik moet dit eerst goed zien af te sluiten, en dat lukt maar steeds niet. Ik laat weten dat de tijd erg uitgelopen is, en dat ik nu echt naar de volgende client moet. De vrouw vindt dat geen enkel probleem, en zegt dat zij zelf de ontlasting op de po-stoel zal opruimen. Ik denk dat zij dat ook prima zelf kan doen, het is een jonge vrouw, dus dat hoeft geen punt te zijn. Ik had het ook nog even wat schoon willen maken, en schoon willen achterlaten, maar het is maar de vraag of dat gelukt was, en ik denk dat het daarna zo weer vies was geworden. Dat is toch ook de eigen verantwoordelijkheid van de client.
Er is alle begrip voor, en zit een hele familie bij. De cliente heeft ook nog laten doorschemeren dat wij samen verre familie zijn, van mijn moeders kan. Oh, ik wist dat niet......
Ik kondig steeds aan dat ik nu echt weg ga, maar dan is er nog weer iets af te handelen. Het lijkt ook, alsof de familie mij niet loslaat. Ze werken er niet aan mee, dat ik vertrek, overal is het nog vies en rommelig, ik moet mij een weg banen naar de voordeur, het geeft onrust dat ik het niet even netjes heb kunnen afronden. Als ik bijna wil gaan, heb ik mijn tas nog niet bij me. De moeder van de vrouw zegt kijk, hier staat je tas. Iedereen is supervriendelijk, maar toch kost alles mij bakken energie. Nu kan ik dan eindelijk gaan. Het is inmiddels half 10, en ik had om half 9 bij de volgende client moeten zijn.
Dan word ik wakker, en denk ik tsja, niks voor mij om het zo te laten uitlopen. Maar nu snap ik het. Ik heb het gewoon maar gedroomd......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten