Deze week een heldere droom gehad, wederom met veel licht.
Mijn opa was overleden. Ik was reeds aanwezig in 'Het Trefpunt', waar hij woonde. Daar had ik een optreden, dat eigenlijk in de (oude) Kastanjehof was. Ik was druk bezig met dat optreden. De mensen zaten al in de zaal, maar we waren nog niet klaar met de voorbereidingen. Alles verliep heel rommelig. Iemand anders was al begonnen met het optreden. Ik moest van alles tegelijk doen. Maar ik bleef er wel rustig onder.
Toen tikte iemand mij op de schouder, vroeg aan mij of ik even mee wilde komen. Hij vertelde, dat mijn opa was overleden. Ik reageerde heel verdrietig, ook al had ik mij erop voorbereid. Ik moest huilen.
We liepen samen op, naar de plaats waar hij was opgebaard. Het was aan de rechterkant van de entree van het ziekenhuis. Het gebouw stond in de droom een kwart slag gedraaid naar links.
Het was de bedoeling dat hij hier opgebaard zou zijn. Ik kreeg hier veel rust mee, want ik dacht: dat is een mooie lichte plek, maar wel beschermd, achter glas. En hij is niet alleen, want hier lopen veel mensen langs, en dat is ook niet raar ofzo, want op deze plek worden meer mensen opgebaard, dat hoort zo.
Ik liep er met een broeder van de afdeling naartoe. Zijn witte jasje was extra wit. Hij was zachtaardig, en toonde veel begrip. Had alle tijd voor mij. Hij was blond en kaal, zoals Stef Bos, maar dan kleiner van postuur, en iets vooruit gebogen. Liep wat aarzelend, maar dat had ook wel wat.
Mijn opa was hier nog niet opgebaard. "Ze zijn nog met hem bezig, om hem mooi te maken.", zei de broeder. Ik was gerustgesteld, wachtte rustig af.
Er stond een wit bord voor het hoekje, met het opschrift 'Dodenhoekje'. Dat was ook niet raar ofzo.......
Toen werd ik bijna wakker en dacht ik he..............ik snap er niks van....................opa is toch allang overleden!?
Mijn opa was overleden. Ik was reeds aanwezig in 'Het Trefpunt', waar hij woonde. Daar had ik een optreden, dat eigenlijk in de (oude) Kastanjehof was. Ik was druk bezig met dat optreden. De mensen zaten al in de zaal, maar we waren nog niet klaar met de voorbereidingen. Alles verliep heel rommelig. Iemand anders was al begonnen met het optreden. Ik moest van alles tegelijk doen. Maar ik bleef er wel rustig onder.
Toen tikte iemand mij op de schouder, vroeg aan mij of ik even mee wilde komen. Hij vertelde, dat mijn opa was overleden. Ik reageerde heel verdrietig, ook al had ik mij erop voorbereid. Ik moest huilen.
We liepen samen op, naar de plaats waar hij was opgebaard. Het was aan de rechterkant van de entree van het ziekenhuis. Het gebouw stond in de droom een kwart slag gedraaid naar links.
Het was de bedoeling dat hij hier opgebaard zou zijn. Ik kreeg hier veel rust mee, want ik dacht: dat is een mooie lichte plek, maar wel beschermd, achter glas. En hij is niet alleen, want hier lopen veel mensen langs, en dat is ook niet raar ofzo, want op deze plek worden meer mensen opgebaard, dat hoort zo.
Ik liep er met een broeder van de afdeling naartoe. Zijn witte jasje was extra wit. Hij was zachtaardig, en toonde veel begrip. Had alle tijd voor mij. Hij was blond en kaal, zoals Stef Bos, maar dan kleiner van postuur, en iets vooruit gebogen. Liep wat aarzelend, maar dat had ook wel wat.
Mijn opa was hier nog niet opgebaard. "Ze zijn nog met hem bezig, om hem mooi te maken.", zei de broeder. Ik was gerustgesteld, wachtte rustig af.
Er stond een wit bord voor het hoekje, met het opschrift 'Dodenhoekje'. Dat was ook niet raar ofzo.......
Toen werd ik bijna wakker en dacht ik he..............ik snap er niks van....................opa is toch allang overleden!?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten