Ik ging naar een trouwerij, en het bleek, dat ik zelf ging trouwen. Ik reed rond in een kleine bestelwagen, in ZW en omgeving. Er was een vrouw, die met mij mee reed. Ze was steeds met andere dingen bezig. Ik werd hierdoor wel afgeleid, maar kon aanvankelijk nog wel mijn aandacht bij de weg houden. Ik dacht nou, dat is straks wel over, dan gaat ze rustig zitten. Maar het werd steeds erger, en ik moest mijn best doen om de auto in bedwang te houden. We gingen ook een beetje slingeren. Op een gegeven moment boog ze over mij heen, had een dikke winterjas met bontkraag, moest iets pakken aan mijn kant. Verschillende keren zei ik er wat van, maar ze ging gewoon door, trok zich er niets van aan. Ze keek er heel onverschillig bij. Ik ontplofte bijna. Was ook nog zenuwachtig, omdat het wel mijn eigen trouwerij was, waar we naartoe gingen. Dus we waren ook nog aan tijd gebonden. Uiteindelijk kwamen we gewoon op tijd aan, en was er niets gebeurd. Maar mijn irritatie was nog niet uit de wereld!
Blijkbaar had de trouwerij al plaatsgevonden, of het moest nog plaatsvinden, maar was er in een middag een soort pauze. In die pauze was ik met Amber in Den Haag, ongeveer op de plaats waar Hessel gewoon heeft. We genoten van onze vrijheid, en dat er niemand was, die zich met ons bemoeide. Ik had geen idee waar de gasten waren, maar dit was zo afgesproken, dus klaar. Ik was er eigenlijk heel trots op, dat ik mij er ook echt niets van aantrok, aangezien ik ook niets verkeerd deed.
Ik liep even de stad in, en Amber bleef in Hessels huis. In de stad moest ik naar de wc, en blijkbaar moest ik hier ook de trouwring ophalen. Kwam in interessante winkels, zoals de Bijenkorf. Alles heel netjes en schoon. Het kwam zoals het kwam, maakte helemaal niet uit wat ik deed, alles was goed. Ik moest wel nodig naar de wc, kon geen wc vinden, of liep er steeds voorbij. Deed een deur open, die deur was van het personeel, een personeelslid stootte zich hard tegen de deur die ik geopend had, ik bood mijn excuses aan, zijn moest er wel om lachen, was geen enkel probleem. Maar ik zag wel een wondje boven haar neus. Nee hoor, toch was het geen enkel probleem, dat zeiden haar collega's ook, die er omheen stonden. Ze waren allemaal keurig in uniform, mantelpakje, strikje om de hals, ze leken wel stewardessen, gingen na de lunchpauze weer aan het werk, kan wel zijn dat ik door het raam keek, en daar een vliegtuig zag opstijgen. Het raam was links van de deur van de kantine van het personeel.
Ik moest mijn bagage van het ouderlijk huis vervoeren naar mijn eigen woning. De bushalte was op de plaats van mijn oude school. Ik had geen zin om hulp te vragen, en dat was ook niet nodig. Het ouderlijk huis was ook wel onze eerdere woning alhier. Ik had nog een uur de tijd, voordat de bus reed. Ruim een uur. Ik keek op de klok in de kamer. Alles was goed te plannen en uit te voeren. Geen probleem. Er was onder andere een hele grote vuilniszak met spullen bij. Een blauwe zak. De spullen zaten ook wel in een gebloemde blauwe stevige plastic tas. Ik zou eerst deze zak met de fiets naar de bushalte brengen. Daar zouden de spullen even onbeheerd blijven staan, maar dat was geen probleem. Dan zou ik naar huis gaan, op gemak douchen en opfrissen, en de rest van de spullen meenemen, dan bij de bushalte wachten. De route moest eerst via de Raaphorstbrug gaan, dus de plaats van de volgende bushalte. Maar het opstappen zelf moest echt bij de bushalte op de plaats van waar de school vroeger stond.
Op de achtergrond bleven mensen zich er onnodig mee bemoeien, schijnbaar met de bedoeling om mijn gang van zaken te ondermijnen. Onbewust misschien, maar het gebeurde wel. Ik zag dat allemaal gebeuren, maar het had totaal geen vat meer op mij. Ik dacht nou ja prima, maar het gaat toch echt anders gebeuren, en op mijn manier. Ik ging hierover ook niet in discussie. Hield mij er ook niet mee bezig. Concentreerde mij gewoon op mijn eigen dingen en liet de ander verder wel in zijn waarde.
Blijkbaar had de trouwerij al plaatsgevonden, of het moest nog plaatsvinden, maar was er in een middag een soort pauze. In die pauze was ik met Amber in Den Haag, ongeveer op de plaats waar Hessel gewoon heeft. We genoten van onze vrijheid, en dat er niemand was, die zich met ons bemoeide. Ik had geen idee waar de gasten waren, maar dit was zo afgesproken, dus klaar. Ik was er eigenlijk heel trots op, dat ik mij er ook echt niets van aantrok, aangezien ik ook niets verkeerd deed.
Ik liep even de stad in, en Amber bleef in Hessels huis. In de stad moest ik naar de wc, en blijkbaar moest ik hier ook de trouwring ophalen. Kwam in interessante winkels, zoals de Bijenkorf. Alles heel netjes en schoon. Het kwam zoals het kwam, maakte helemaal niet uit wat ik deed, alles was goed. Ik moest wel nodig naar de wc, kon geen wc vinden, of liep er steeds voorbij. Deed een deur open, die deur was van het personeel, een personeelslid stootte zich hard tegen de deur die ik geopend had, ik bood mijn excuses aan, zijn moest er wel om lachen, was geen enkel probleem. Maar ik zag wel een wondje boven haar neus. Nee hoor, toch was het geen enkel probleem, dat zeiden haar collega's ook, die er omheen stonden. Ze waren allemaal keurig in uniform, mantelpakje, strikje om de hals, ze leken wel stewardessen, gingen na de lunchpauze weer aan het werk, kan wel zijn dat ik door het raam keek, en daar een vliegtuig zag opstijgen. Het raam was links van de deur van de kantine van het personeel.
Ik moest mijn bagage van het ouderlijk huis vervoeren naar mijn eigen woning. De bushalte was op de plaats van mijn oude school. Ik had geen zin om hulp te vragen, en dat was ook niet nodig. Het ouderlijk huis was ook wel onze eerdere woning alhier. Ik had nog een uur de tijd, voordat de bus reed. Ruim een uur. Ik keek op de klok in de kamer. Alles was goed te plannen en uit te voeren. Geen probleem. Er was onder andere een hele grote vuilniszak met spullen bij. Een blauwe zak. De spullen zaten ook wel in een gebloemde blauwe stevige plastic tas. Ik zou eerst deze zak met de fiets naar de bushalte brengen. Daar zouden de spullen even onbeheerd blijven staan, maar dat was geen probleem. Dan zou ik naar huis gaan, op gemak douchen en opfrissen, en de rest van de spullen meenemen, dan bij de bushalte wachten. De route moest eerst via de Raaphorstbrug gaan, dus de plaats van de volgende bushalte. Maar het opstappen zelf moest echt bij de bushalte op de plaats van waar de school vroeger stond.
Op de achtergrond bleven mensen zich er onnodig mee bemoeien, schijnbaar met de bedoeling om mijn gang van zaken te ondermijnen. Onbewust misschien, maar het gebeurde wel. Ik zag dat allemaal gebeuren, maar het had totaal geen vat meer op mij. Ik dacht nou ja prima, maar het gaat toch echt anders gebeuren, en op mijn manier. Ik ging hierover ook niet in discussie. Hield mij er ook niet mee bezig. Concentreerde mij gewoon op mijn eigen dingen en liet de ander verder wel in zijn waarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten