Stratego

Ik was met een groep mensen in een vakantiehuis. Het bevond zich in een kelder, of anders in een dal, vlakbij een heuvel. Er waren grote hoge ramen met ruiten, zoals vroeger op de basisschool. Het was regenachtig weer. Een beetje de sfeer zoals in de verhalen van Jane Eyre, ergens op een landgoed, afgesloten van de bewoonde wereld.

Het huis was veel te vol met mensen, maar niemand ging naar buiten, omdat het steeds regende. Het was donker weer. Een beetje ijle lucht. De groep mensen was steeds niet vriendelijk naar elkaar, kibbelig, ongezellig. Ik zat erbij en kon geen kant op. Hoorde niet bij deze mensen, maar uit beleefdheid ging ik ook niet weg. Had er verder ook geen last van, maar was wel verbaasd dat ze onderling zo onvriendelijk waren.

Ik keek uit het raam, wachtend op een lichtpuntje in deze ongezellige sfeer. Nu keek ik uit op een groot zandveld, onontgonnen gebied, er zou gebouwd worden, overal zand. Uit de verte zag ik Sinterklaas en Zwarte Piet aan komen, heel statig. Ik liep gauw naar mijn slaapkamer in het huis, om mijn mobiel te halen en foto's te maken. Het leek wel, alsof ze door de woestijn liepen. Het zag er bijzonder uit. Het was uit de tijd dat we 'gewoon nog heilig geloofden'.

Er werd gezegd, dat ze het spel 'Stratego' zouden spelen. Ik zag al mannen op paarden en speren in hun handen. Zelf kende ik het spel niet, maar het zou makkelijk te leren zijn. Ik keek ernaar uit. Vond het ook wel spannend, maar nu zouden er dan eindelijk dingen gaan veranderen.