We vieren een feestje met de 'jongens van de EHBO'. Ik zeg dat de jongens van de EHBO het goed gedaan hebben. Ik zeg ook nog: "Ere zal u ere toekomen". Dat is een hele mooie uitspraak, en ik voel echt een soort helende kracht, als ik dit zeg.
Het is niet duidelijk of het gaat om ambulance-medewerkers, of dat het een groep jongens is die een goede daad hebben verricht. Het heeft ook te maken met onze verhuizing van nummer 13 naar nummer 17. Het kan zijn dat ik met terugwerkende kracht alle verhuizers opnieuw bedank. Dingen zijn afgerond, en ook veel meer dan dat. Er zijn levens gered. Als het niet op deze manier gegaan was, dan was het niet zo goed afgelopen als nu. Ik realiseer mij dat nu pas, en ben er blijvend dankbaar voor.
Ik ben in Hugo's slaapkamer, en deze is helemaal leeg. Er is alleen een spiegel. Ik sta zonder kleren te dansen voor de spiegel. Dat voelt helemaal niet raar ofzo. Het is heel gewoon. Dan bedenk ik mij, dat ik mij kan spiegelen met de verhuizers in de achtertuin van nummer 13. Het werk is gedaan, en ze eten met zijn allen een taartje.
Ik voel nu wel enige schaamte van oh, misschien hebben ze mij wel gezien. Dat duurt maar heel eventjes. Direct daarop volgend weet ik, dat dat helemaal niets uitmaakt, het hoort er gewoon bij, zo kijken zij er ook naar.
Ik ben in het ouderlijk huis, het is avond. Iemand heeft mij gezegd dat ik vannacht in de zorg moet werken, en 'je wist dat toch wel'.....Ik wist dat helemaal niet, niemand heeft mij dat verteld. Maar hoe dit ook verder gelopen is, ik zal toch moeten werken. Het heeft geen zin om daar tegenin te gaan. Ik zal eraan moeten geloven. Ik stel mij er mentaal op in, en hoop dat ik het fysiek zal volhouden. Ik baal er wel van, want dit betekent dat ik na vannacht helemaal uit mijn ritme ben, en dat is helemaal niet goed voor mij, vanwege de schildklieraandoening. Maar ik heb het gevoel dat ik geen keuze heb. Dan kom ik erachter, dat ik voor morgenochtend een dienst heb aangenomen bij Treant. Dat is zaterdagochtend. Ik wist toen nog niet dat ik vannacht zou moeten werken. Oh nee, gaan we weer...........ik zal hierover dus moeten bellen, iemand anders zal die dienst moeten doen.
Maar zodra de echte stress weer naar boven komt zeg ik hardop NEE. Allemaal niet nodig om je dat op de hals te halen. Je werkt niet meer in de zorg. En je droomt dit maar.
Probleem opgelost!!
Het is niet duidelijk of het gaat om ambulance-medewerkers, of dat het een groep jongens is die een goede daad hebben verricht. Het heeft ook te maken met onze verhuizing van nummer 13 naar nummer 17. Het kan zijn dat ik met terugwerkende kracht alle verhuizers opnieuw bedank. Dingen zijn afgerond, en ook veel meer dan dat. Er zijn levens gered. Als het niet op deze manier gegaan was, dan was het niet zo goed afgelopen als nu. Ik realiseer mij dat nu pas, en ben er blijvend dankbaar voor.
Ik ben in Hugo's slaapkamer, en deze is helemaal leeg. Er is alleen een spiegel. Ik sta zonder kleren te dansen voor de spiegel. Dat voelt helemaal niet raar ofzo. Het is heel gewoon. Dan bedenk ik mij, dat ik mij kan spiegelen met de verhuizers in de achtertuin van nummer 13. Het werk is gedaan, en ze eten met zijn allen een taartje.
Ik voel nu wel enige schaamte van oh, misschien hebben ze mij wel gezien. Dat duurt maar heel eventjes. Direct daarop volgend weet ik, dat dat helemaal niets uitmaakt, het hoort er gewoon bij, zo kijken zij er ook naar.
Ik ben in het ouderlijk huis, het is avond. Iemand heeft mij gezegd dat ik vannacht in de zorg moet werken, en 'je wist dat toch wel'.....Ik wist dat helemaal niet, niemand heeft mij dat verteld. Maar hoe dit ook verder gelopen is, ik zal toch moeten werken. Het heeft geen zin om daar tegenin te gaan. Ik zal eraan moeten geloven. Ik stel mij er mentaal op in, en hoop dat ik het fysiek zal volhouden. Ik baal er wel van, want dit betekent dat ik na vannacht helemaal uit mijn ritme ben, en dat is helemaal niet goed voor mij, vanwege de schildklieraandoening. Maar ik heb het gevoel dat ik geen keuze heb. Dan kom ik erachter, dat ik voor morgenochtend een dienst heb aangenomen bij Treant. Dat is zaterdagochtend. Ik wist toen nog niet dat ik vannacht zou moeten werken. Oh nee, gaan we weer...........ik zal hierover dus moeten bellen, iemand anders zal die dienst moeten doen.
Maar zodra de echte stress weer naar boven komt zeg ik hardop NEE. Allemaal niet nodig om je dat op de hals te halen. Je werkt niet meer in de zorg. En je droomt dit maar.
Probleem opgelost!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten