Amber was in de Andreas-kerk bezig met het regisseren van een film. Ze liep heen en weer van het altaar de kerk in en weer terug, en gaf mensen aanwijzingen. Er was veel dynamiek, maar Amber was innerlijk rustig en had het goed onder controle. Ze zag er weer prachtig gekleed uit. Ik snoof de zoete geur van wierook op. Ik voelde een bepaalde warmte, die mij terug deed denken aan vroeger. Ik was zeer op mij gemak.
Ondertussen moest ik naar een andere plaats, waar een evenement plaatsvond. Wellicht was dat de uitvoering van mijn tweede boek, dat ik binnenkort ga publiceren. De actrices (mooie jongedames) stonden klaar om op te treden (droegen prachtige gala-kleding en make-up). Ik was de schrijver van dit stuk, dus had eigenlijk geen rol in de uitvoering (dat is dan een bepaalde regel, dat schrijvers zich afzijdig houden). Maar in één keer werd ik op het allerlaatste moment ingevlogen, omdat de regisseur het niet onder controle had en te emotioneel betrokken was. Ik zat hier helemaal niet op te wachten, wilde het stuk juist liever pas veel later zien, als het helemaal af zou zijn, zodat ik er zelf helemaal buiten bleef staan. Maar er was heel veel onrust aan de andere kant van de telefoonlijn en ik moest meteen komen. Ik wilde helemaal niet weg uit deze rustige sfeer, bij Amber.
Ik miste de bus, zou te laat komen, voelde mij bezwaard om iets wat mij niet aan te rekenen was. Toen bleek er een rode driewieler voor volwassenen voor mij klaar te staan, met een grote metalen mand achterop. Toen dacht ik aha, dit is wel echt bizar. Ik laat me niet voor de gek houden. Ik droom dit gewoon. Dus ik hoef het niet serieus te nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten