Honden

Ik loop achter het huis van mijn jeugdvriendinnetje, bij de sloot, achter het schuurtje langs, waar wij vroeger 'heksje' speelden. Het ziet er opvallend recht en nieuw uit. Het schuurtje is net nieuw gebouwd, met kaarsrechte bouwstenen en het cement keurig netjes afgewerkt. Het valt mij op dat het kaarsrecht omhoog staat. Aan de kant van de sloot zijn grote tegels in een kaarsrechte rij aangelegd. Het zijn dezelfde tegels als wij vroeger achter het huis hadden (in mijn beleving waren deze heel groot). Tussen de tegels zijn ijzeren voetgangershekjes neergezet (die hekjes die beletten dat er ook fietsers snel doorheen rijden, die moeten dan eerst met de fiets aan de hand langs de hekjes). Ik kom vanaf de kant waar de schommel altijd stond. Ik ga hardlopen, en ben ik hardlooptenue. Of nou ja, eigenlijk gewoon een nonchalant kort zomerbroekje (donkerblauw) en een wit hemdje. Ik heb een heel slank figuur, en ben een jaar of 16. Ik heb ook een walkman mee, met hardlopen. Ik loop langs de hekjes, het is 's morgens heel vroeg, de zon schijnt vriendelijk op het water, het is precies zoals in India, toen ik naar yoga-les aan de Ganges ging, ook 's morgens heel vroeg. Het belooft weer een prachtige zomerse dag te worden. Het is overal nog heel rustig, en iedereen ligt nog te slapen. Dan zie ik plotseling dat de vier poedels van de buren enthousiast naar de hekjes toe lopen. Het zijn schatten van honden en uitermate goed opgevoed, dus ik vind hun aanwezigheid prettig, maar ik voel mij veel te verantwoordelijk, omdat ze hier zonder de buurman lopen, en ik ben doodsbenauwd dat ze straks misschien zomaar de straat op gaan, zonder toezicht. Tegelijkertijd weet ik dat ik daar niet bang voor hoef te zijn, want ze gaan echt niet zomaar zonder hun baas de hort op. Toch kijk ik steeds achterom, om te controleren of de buurman er al aan komt. Ik probeer ze ook bij mij te houden, maar ze laten zich niet door mij de les lezen, omdat ze mij niet kennen, en het is ook helemaal niet nodig, ik hoef in feite niets te ondernemen, alleen maar rustig af te wachten, maar toch vind ik het moeilijk om die verantwoordelijkheid los te laten. Ik sta wat te klungelen bij een hekje, met het lijf van één van de poedels tegen mij aan. Ik voel hoe beresterk hij is, en voel de liefde die hij uitstraalt, met zijn warme lijf, en zijn wens om mij te beschermen. Ik hoef dit alleen maar in ontvangst te nemen.