Er is een feest of een bijeenkomst gaande in het dorp, of in een dorp in het zuiden van het land.
Het speelt zich steeds af in het donker. Het is een chaotische massa, en mensen lopen er steeds door elkaar. Het is heel onoverzichtelijk, en ik weet steeds niet waar ik aan toe ben. Om hierachter te komen, blijf ik ook steeds maar lopen, maar besef ik al gauw dat ik steeds in dezelfde banen loop, net zoals de andere mensen, en voor mij schiet dat niet op. De banen zijn paden in de modder, of in het mulle zand, en die banen zijn in de loop van de geschiedenis al door vele mensen belopen, dus dat is wel zo overzichtelijk voor de mensen.
De anderen hebben er schijnbaar geen problemen mee, maar ik ben er wel een beetje klaar mee.
Ik besluit even te wachten met verder lopen, en nu kan ik alles even een beetje overdenken.
Vervolgens begin ik aan een lange voettocht naar Stompwijk, een bestemming die wij vroeger regelmatig met de familie kozen, om een bezoek te brengen aan vrienden. Ik ga er helemaal te voet naartoe en dat valt niet altijd mee, want ik ben op blote voeten in het donker, dus ik zie niet altijd waar ik loopt. Dit leidt ertoe dat ik kloven in mijn voeten krijg, en in steentjes e.d. trap. Echter, het blijft bij kloven. De schade valt mee. Ik besef ook wel dat het makkelijker was geweest om met de anderen mee te gaan, want als ik nu iets oploop, dan kan ik niet even hulp vragen aan een ander. Echter, dat weegt niet op tegen de weldaad die het geeft, om nu in mijn eentje door deze stille nacht te lopen, met een prachtige lucht, een mooie maan. Ik loop steeds door de modder, of de harde, koude grond. Ik weet dat de grond koud is, en dat ik kou kan vatten, maar mijn hele lichaam is lekker verwarmd, ik heb ook geen koude voeten, ik voel me optimaal. Het harde ploeteren in deze tocht wordt ruimschoots beloond door een gevoel van overwinning, en de endorfinen die in mijn lijf vrijgemaakt zijn. In het huis in Stompwijk word ik welkom ontvangen, en ik hoef niets uit te leggen, gelukkig, Ik kan er even een bad nemen, dat is heerlijk. Even later zit ik bij de familie (die ik niet ken) bij de televisie. Ze hebben nauwelijks in de gaten gehad dat ik ook binnenkwam. Ze eten pizza met bordje op schoot, en de pizza ziet er heel mooi verzorgd uit, als een soort rond hoogstaand taartje met bladerdeegrand, en verjaardagskaarsjes. Ook zie ik hier en daar slingers. Ik maak de opmerking dat het in huiselijke kring toch veel gezelliger is dan in die mensenmassa. Ja, daar zijn ze het ook wel mee eens, hoewel zij ook best houden van een biertje drinken in die mensenmassa, en dan geen last hebben van de chaos en de drukte. Daar heb ik wel last van. Het valt mij op dat ik de slippers van Hessel draag, die te groot zijn, en in de droom zijn ze veel te groot.
Ook is er een moment dat ik gekleurde kerstlichtjes aan maak. Dat doe ik simpelweg door twee onderdelen aan elkaar vast te maken, zoals je de klep van een rugzak aan de rugzak klikt, met een plastic 'drietand'. Het is een groot plastic 'geraamte', overal bezaaid met lichtjes, in pastelkleuren. Ik ben heel blij als de lichtjes gaan branden.
Het speelt zich steeds af in het donker. Het is een chaotische massa, en mensen lopen er steeds door elkaar. Het is heel onoverzichtelijk, en ik weet steeds niet waar ik aan toe ben. Om hierachter te komen, blijf ik ook steeds maar lopen, maar besef ik al gauw dat ik steeds in dezelfde banen loop, net zoals de andere mensen, en voor mij schiet dat niet op. De banen zijn paden in de modder, of in het mulle zand, en die banen zijn in de loop van de geschiedenis al door vele mensen belopen, dus dat is wel zo overzichtelijk voor de mensen.
De anderen hebben er schijnbaar geen problemen mee, maar ik ben er wel een beetje klaar mee.
Ik besluit even te wachten met verder lopen, en nu kan ik alles even een beetje overdenken.
Vervolgens begin ik aan een lange voettocht naar Stompwijk, een bestemming die wij vroeger regelmatig met de familie kozen, om een bezoek te brengen aan vrienden. Ik ga er helemaal te voet naartoe en dat valt niet altijd mee, want ik ben op blote voeten in het donker, dus ik zie niet altijd waar ik loopt. Dit leidt ertoe dat ik kloven in mijn voeten krijg, en in steentjes e.d. trap. Echter, het blijft bij kloven. De schade valt mee. Ik besef ook wel dat het makkelijker was geweest om met de anderen mee te gaan, want als ik nu iets oploop, dan kan ik niet even hulp vragen aan een ander. Echter, dat weegt niet op tegen de weldaad die het geeft, om nu in mijn eentje door deze stille nacht te lopen, met een prachtige lucht, een mooie maan. Ik loop steeds door de modder, of de harde, koude grond. Ik weet dat de grond koud is, en dat ik kou kan vatten, maar mijn hele lichaam is lekker verwarmd, ik heb ook geen koude voeten, ik voel me optimaal. Het harde ploeteren in deze tocht wordt ruimschoots beloond door een gevoel van overwinning, en de endorfinen die in mijn lijf vrijgemaakt zijn. In het huis in Stompwijk word ik welkom ontvangen, en ik hoef niets uit te leggen, gelukkig, Ik kan er even een bad nemen, dat is heerlijk. Even later zit ik bij de familie (die ik niet ken) bij de televisie. Ze hebben nauwelijks in de gaten gehad dat ik ook binnenkwam. Ze eten pizza met bordje op schoot, en de pizza ziet er heel mooi verzorgd uit, als een soort rond hoogstaand taartje met bladerdeegrand, en verjaardagskaarsjes. Ook zie ik hier en daar slingers. Ik maak de opmerking dat het in huiselijke kring toch veel gezelliger is dan in die mensenmassa. Ja, daar zijn ze het ook wel mee eens, hoewel zij ook best houden van een biertje drinken in die mensenmassa, en dan geen last hebben van de chaos en de drukte. Daar heb ik wel last van. Het valt mij op dat ik de slippers van Hessel draag, die te groot zijn, en in de droom zijn ze veel te groot.
Ook is er een moment dat ik gekleurde kerstlichtjes aan maak. Dat doe ik simpelweg door twee onderdelen aan elkaar vast te maken, zoals je de klep van een rugzak aan de rugzak klikt, met een plastic 'drietand'. Het is een groot plastic 'geraamte', overal bezaaid met lichtjes, in pastelkleuren. Ik ben heel blij als de lichtjes gaan branden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten