Donker

Nav de fietstocht, gisterenavond, door donker en mist:

Met een clubje vrouwen fiets ik richting Sleen. We staan op het punt om over te steken, op de plaats waar je het Noordbarger bos uit rijdt. Samen met een blonde vrouw ben ik al overgestoken, en we wachten op de anderen. Het is op de carpoolplaats, maar in de droom is dit ook een drukke, doorgaande weg. We kunnen bijna geen hand voor ogen zien. We wachten op de anderen, maar eigenlijk is dat helemaal niet veilig. We staan hier op een gevaarlijk punt, en we zullen verder moeten, zullen hier in ieder geval weg moeten, kunnen ons niet permitteren om op de anderen te wachten. Zij staan nog netjes te wachten totdat er ruimte is om over te steken, maar voorlopig lukt dat niet, omdat auto's af en aan rijden. Het valt me op dat ze ook helemaal niet hun best doen om over te steken. Ze staan wat doelloos te kletsen met elkaar. Zij hebben wel licht van de fietslampen.
Ik probeer de vrouw duidelijk te maken dat we ons niet meer met hun bezig moeten houden, maar ervoor moeten zorgen om onszelf in veiligheid te brengen. De vrouw ziet het gevaar niet direct, en voor mijn gevoel staat ze te dicht bij de drukke weg. Dat kan heel gevaarlijk zijn, want de bestuurders van de auto's kunnen ons onmogelijk zien. Ik zoek naar een manier om onszelf opvallend te maken, en we zouden eigenlijk fluoriserende vestjes moeten hebben, maar die hebben we natuurlijk niet.
Ik sla mijn arm om het middel van de vrouw. Ze draagt een lichtblauw elegant gebloemd jurkje. Het staat haar prachtig, maar het is nu niet praktisch, want het is een zomerjurkje, terwijl het nu herfst is, en 's avonds laat, en donker. De vrouw is zich ook hier niet van bewust. Ik merk dat ze ook wat trilt van angst. Ik weet ook niet of we nu wel veilig staan, en ik tast nog steeds in het duister. Ik weet wel dat het de goede kant op zal gaan, en dat we in ieder geval een veilige plek zullen vinden. Maar dan moeten we wel de kop erbij houden.