Infuus

Zowel gisterennacht als vannacht kwam weer de droom van de (gesloten) inrichting.
Het was onvermijdelijk dat ik daar een tijdje naartoe zou gaan. Niemand kon mij uitleggen waarom, maar ze zeiden wel dat het niet zo erg was als ik dacht. Het was een kwestie van mijn tijd uitzitten. Flink ging ik de strijd aan, maar innerlijk moest ik erg mijn best doen om er gedisciplineerd mee om te gaan. Dat ging mij echter wel goed af, maar gelukkig was ik uiteraard niet met de situatie. Vooral met het feit dat niemand mij kon vertellen hoe lang dit nog kon gaan duren.
Er werd bij mij een infuus aangelegd. Het infuus werd aangesloten op mijn rechterarm. Het bloed spoot eruit, toen het infuus werd aangeprikt, maar het werd wel professioneel aangepakt. Het was de ader bij mijn elleboog. Er ging ook een gedeelte van het bloed mee de infuusslang in, maar dit werd snel weggespoeld. Ik had een hele lange infuusslang, zodat ik wel gewoon rond kon lopen. Echter, ik moest ook veel op bed blijven, en de mensen in mijn omgeving hielden rekening met mij. Er werd druk voor mij gezorgd. Ik werd in de watten gelegd, en men verloor mij geen moment uit het oog.
Ik vond het wel wat hypocriet, want ik dacht ja, nu ik dat infuus nodig heb, zien jullie mij pas staan, en nu ben ik plotseling het middelpunt. Waarom is daar een infuus voor nodig geweest?