Fijn! Daar ben ik blij mee, na de droom van gisteren.
Iemand maakt voor mij een gerecht klaar. Het is een kameraadje van Hugo. Ze zegt 'kijk eens, voor jou....................Luna met aardbeien!!!!'
Ik ben helemaal verbaasd en verrast. Ze kijkt me stralend aan. We zijn in Leiden, bij de faculteit pedagogiek. Ik ben daar ooit een keertje geweest op een open dag. Het lijkt ook wel op het Louvre. Het is groot en open en licht. Het is midden in de zomer. Er is ruimte volop. Het lijkt ook wel op de schoolcampus in Zwolle.
Het is helemaal speciaal voor mij klaargemaakt. Ik weet niet zeker of het een gerecht of een kunstwerkje is. Dat schijnt niet uit te maken. Het gaat erom dat ik het gekregen heb, dat het mij gegund is, dat het blijkbaar ook mijn verdienste is. Ik ben er beduusd van.
Ik fiets over dat grote, vrije terrein. Er is een flinke verhoging gebouwd, met een stoep. Ik kom keihard aangefietst, op een soort circusfietsje, maak wellicht zelfs ook nog kunstjes met het fietsje. Heel behendig sta ik met een been op de rand van dat stoepje en laat me zo in de lengte over die rand glijden met dat ene ben, terwijl ik met het andere been nog fiets (???).
Alles gaat goed, maar ik kom wel te vallen, van de verhoging. Ik val zo'n beetje 'in de schoot' van een klant van een winkeltje, daar beneden. Het is een winkeltje zoals de toeristenkiosk bij Spido Rotterdam, waar je op de boot wacht. Een heel gezellig winkeltje met souveniers, waar mensen alle tijd hebben. Er staan een paar toeristen, heel erg op gemak iets uit te zoeken.
Ze zijn heel verbaasd dat ik te pletter gevallen ben, en snellen toe om mij te helpen. Maar er is helemaal niets met mij aan de hand. Het lijkt wel alsof het bij de cirususact hoorde! Totaal niks van vernomen. Ze maken zich druk om niks. Maar ze zijn ook zorgzaam, en dat vind ik wel lief.
Het blijkt dat men druk bezig is met een cadeau voor de koningin. En ik denk oh ja, verrek.................daar heb ik mij helemaal nog niet mee bezig gehouden. Gauw doen dus, want dat verdient ze. Je wordt maar een keer tachtig..................
Al gauw heb ik een paar mooie schoenen in een schoenendoos. Ik ben er apetrots op. Het blijken Ambers eerste schoentjes te zijn, maar dan haar huidige maat, dus 41. Het schijnen hele bijzondere schoenen te zijn. Ze geven je geluk en kracht. Ze zijn altijd bij je. Ze steunen je altijd en overal. Het dringt allemaal nog niet zo tot mij door. Ik had gewoon die schoenen geregeld, en daar verder niet zo over nagedacht. Wist dat dit moest gebeuren. Blijkbaar was het al een project van jaren. Oogt het nu heel makkelijk, maar zit er enorm veel werk aan vooraf. En het is ook belangrijk, dat het nu makkelijk oogt. Doet ook wel denken aan een geschenk voor de koningin, net na de oorlog. Als teken van vrede. Maar in die tijd nog Koningin Wilhelmina.
De schoenen zitten in een doos, ik houd de doos hoog, zodat iedereen het kan zien, er blijkt publiek voor mij te zijn, ik krijg applaus. De schoenen zijn omhuld met heel zacht wit bont, heel lieflijk en zacht en puur, zoals van baby's. In de zolen van de schoenen zijn spiegeltjes aangebracht. Ik denk nog bij mezelf waarom is dat nou, dat heeft toch geen zin, als je de schoenen draagt, en dan is het alleen maar glad. Maar die spiegeltjes zijn wel belangrijk. Dan blijk ik op een rommelmarkt in Amsterdam te zijn, op Koninginnedag, 1990, dat mijn vriendje en ik net uit elkaar zijn, en dat ik heel intens verdriet maar ook een enorm gevoel van vrijheid ervaar, hier, tussen deze mensen, die zo vrolijk hun spullen verkopen, de zon schijnt, het is overal druk, kleuren en geuren van een gezellige markt, wat kan mij gebeuren.............................
Ik ben in het huis van mijn vorige vriendje. Hij woont samen met zijn vriendin op de Herengracht. Zij woont helemaal boven, en hij woont op de eerste verdieping. We zijn nu op de bovenetage. Weer dat steeds terugkerende in dromen: ik ben er, terwijl ik weet dat de woning er allang niet meer is. Ik weet dat ik er niet mag komen, omdat er andere mensen wonen. En toch mag ik er ook wel komen. En het gevoel, dat het een pand is dat op de afbraaklijst staat. Is het dan nog wel veilig, om hier te zijn? Staat het niet op instorten? Met dat wankele gevoel sta ik op de bovenetage. Er staat ook nog rommel van andere bewoners, maar dat heeft ze netjes afgedekt. Het is er keurig netjes. De houten vloer leidt naar een grote stoel in de erker. Daar is een mooi, creme-kleurig kleed over gedrapeerd, heel resoluut. Alles keurig netjes en schoon. Ik loop voorzichtig naar de erker. Blijkbaar is dat ook wel spannend. Ik weet dat ik naar het verleden loop, en weet niet wat daar aan te treffen. Toch doe ik het wel. Ik kijk uit het raam. Het is een donkere lucht, ondanks dat het overdag is. Komt er onweer aan? Of is het toch gewoon gaan schemeren? Het is hier gewoon wel gezellig en veilig en knus. Ik hoef mij helemaal geen zorgen te maken. Maar het uitzicht blijkt niet de Herengracht te zijn. Er wordt gezegd dat het 'de Loosdrechtse laan' is. Ergens in Rotterdam? Ik kijk uit op een rustige, sjieke laan met een rij bomen, volop in het blad.
Iemand maakt voor mij een gerecht klaar. Het is een kameraadje van Hugo. Ze zegt 'kijk eens, voor jou....................Luna met aardbeien!!!!'
Ik ben helemaal verbaasd en verrast. Ze kijkt me stralend aan. We zijn in Leiden, bij de faculteit pedagogiek. Ik ben daar ooit een keertje geweest op een open dag. Het lijkt ook wel op het Louvre. Het is groot en open en licht. Het is midden in de zomer. Er is ruimte volop. Het lijkt ook wel op de schoolcampus in Zwolle.
Het is helemaal speciaal voor mij klaargemaakt. Ik weet niet zeker of het een gerecht of een kunstwerkje is. Dat schijnt niet uit te maken. Het gaat erom dat ik het gekregen heb, dat het mij gegund is, dat het blijkbaar ook mijn verdienste is. Ik ben er beduusd van.
Ik fiets over dat grote, vrije terrein. Er is een flinke verhoging gebouwd, met een stoep. Ik kom keihard aangefietst, op een soort circusfietsje, maak wellicht zelfs ook nog kunstjes met het fietsje. Heel behendig sta ik met een been op de rand van dat stoepje en laat me zo in de lengte over die rand glijden met dat ene ben, terwijl ik met het andere been nog fiets (???).
Alles gaat goed, maar ik kom wel te vallen, van de verhoging. Ik val zo'n beetje 'in de schoot' van een klant van een winkeltje, daar beneden. Het is een winkeltje zoals de toeristenkiosk bij Spido Rotterdam, waar je op de boot wacht. Een heel gezellig winkeltje met souveniers, waar mensen alle tijd hebben. Er staan een paar toeristen, heel erg op gemak iets uit te zoeken.
Ze zijn heel verbaasd dat ik te pletter gevallen ben, en snellen toe om mij te helpen. Maar er is helemaal niets met mij aan de hand. Het lijkt wel alsof het bij de cirususact hoorde! Totaal niks van vernomen. Ze maken zich druk om niks. Maar ze zijn ook zorgzaam, en dat vind ik wel lief.
Het blijkt dat men druk bezig is met een cadeau voor de koningin. En ik denk oh ja, verrek.................daar heb ik mij helemaal nog niet mee bezig gehouden. Gauw doen dus, want dat verdient ze. Je wordt maar een keer tachtig..................
Al gauw heb ik een paar mooie schoenen in een schoenendoos. Ik ben er apetrots op. Het blijken Ambers eerste schoentjes te zijn, maar dan haar huidige maat, dus 41. Het schijnen hele bijzondere schoenen te zijn. Ze geven je geluk en kracht. Ze zijn altijd bij je. Ze steunen je altijd en overal. Het dringt allemaal nog niet zo tot mij door. Ik had gewoon die schoenen geregeld, en daar verder niet zo over nagedacht. Wist dat dit moest gebeuren. Blijkbaar was het al een project van jaren. Oogt het nu heel makkelijk, maar zit er enorm veel werk aan vooraf. En het is ook belangrijk, dat het nu makkelijk oogt. Doet ook wel denken aan een geschenk voor de koningin, net na de oorlog. Als teken van vrede. Maar in die tijd nog Koningin Wilhelmina.
De schoenen zitten in een doos, ik houd de doos hoog, zodat iedereen het kan zien, er blijkt publiek voor mij te zijn, ik krijg applaus. De schoenen zijn omhuld met heel zacht wit bont, heel lieflijk en zacht en puur, zoals van baby's. In de zolen van de schoenen zijn spiegeltjes aangebracht. Ik denk nog bij mezelf waarom is dat nou, dat heeft toch geen zin, als je de schoenen draagt, en dan is het alleen maar glad. Maar die spiegeltjes zijn wel belangrijk. Dan blijk ik op een rommelmarkt in Amsterdam te zijn, op Koninginnedag, 1990, dat mijn vriendje en ik net uit elkaar zijn, en dat ik heel intens verdriet maar ook een enorm gevoel van vrijheid ervaar, hier, tussen deze mensen, die zo vrolijk hun spullen verkopen, de zon schijnt, het is overal druk, kleuren en geuren van een gezellige markt, wat kan mij gebeuren.............................
Ik ben in het huis van mijn vorige vriendje. Hij woont samen met zijn vriendin op de Herengracht. Zij woont helemaal boven, en hij woont op de eerste verdieping. We zijn nu op de bovenetage. Weer dat steeds terugkerende in dromen: ik ben er, terwijl ik weet dat de woning er allang niet meer is. Ik weet dat ik er niet mag komen, omdat er andere mensen wonen. En toch mag ik er ook wel komen. En het gevoel, dat het een pand is dat op de afbraaklijst staat. Is het dan nog wel veilig, om hier te zijn? Staat het niet op instorten? Met dat wankele gevoel sta ik op de bovenetage. Er staat ook nog rommel van andere bewoners, maar dat heeft ze netjes afgedekt. Het is er keurig netjes. De houten vloer leidt naar een grote stoel in de erker. Daar is een mooi, creme-kleurig kleed over gedrapeerd, heel resoluut. Alles keurig netjes en schoon. Ik loop voorzichtig naar de erker. Blijkbaar is dat ook wel spannend. Ik weet dat ik naar het verleden loop, en weet niet wat daar aan te treffen. Toch doe ik het wel. Ik kijk uit het raam. Het is een donkere lucht, ondanks dat het overdag is. Komt er onweer aan? Of is het toch gewoon gaan schemeren? Het is hier gewoon wel gezellig en veilig en knus. Ik hoef mij helemaal geen zorgen te maken. Maar het uitzicht blijkt niet de Herengracht te zijn. Er wordt gezegd dat het 'de Loosdrechtse laan' is. Ergens in Rotterdam? Ik kijk uit op een rustige, sjieke laan met een rij bomen, volop in het blad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten