Ik woon in een soort burcht, zoals Doornroosje, of misschien is het ook wel op de Tweede Binnenvestgracht in Leiden (waar ik overigens nog nooit van gedroomd heb).
Er komt politie, of in ieder geval zijn het mensen, die mij komen controleren, misschien zijn het verplegers in de psychiatrie. En dus hulpverleners, maar die ik dan voor politie aanzie, zoals ook in de tijd van de depressie.
Ze moeten eerst de trap op, en daar liggen allemaal spullen van 'mijn vriend'. Hij is er wel en hij is er niet. Hij wil bij mij blijven, maar van mij moet hij ook weg, ik weet niet zo goed wat ik wil. Dan gaat hij op reis en hij neemt heel veel spullen mee, oa een drumstel. Het ligt voor de twee mensen hopeloos in de weg. Ik vind hem besluiteloos en ik weet niet wat ik aan hem heb.
De mensen staan dan eindelijk boven, het kan ook wel zijn dat ze van de ambulance zijn, ik voel me bezwaard dat ze gehinderd werden door de spullen, zelf vinden ze dat helemaal niet erg, ze zijn alleen maar opgeroepen. Er is een prachtig uitzicht uit het raam, opgedeeld in kleine vierkantjes. Het schijnt toch een hele sjieke etage te zijn waar ik woon, met parelkettingen en stoelen van fluweel. Met een Koninklijk uitzicht op grachten, ergens in Den Haag. Ik ben er zelf ook helemaal verbaasd om. Zij uiten hun bewondering voor het uitzicht en ik zie het nu ook pas voor het eerst, ik wist dat helemaal niet, dat ik zo mooi woonde.
Ze zijn ingeschakeld omdat er sprake was van 'een emotie'. Ik zou tot drie keer toe tekeer zijn gegaan, en toen zijn deze mensen ingeschakeld, om mij op te halen. Ik vind dat ontzettend onterecht en ook onzin, dat ik om die reden opgehaald moet worden. Wie heeft het in zijn hoofd gehaald om hier die mensen voor te bellen? De oorzaak lag ergens anders: ik werd van drie kanten belaagd, bleef heel lang rustig, maar het treiteren ging net zo lang door, tot ik er wel even heel heftig iets van moest zeggen terwijl ik dat niet wou. En nu krijg ik dan de schuld ofzo! Daar klopt helemaal niets van!
Ik kijk naar de tv, en zie daar het beeld van een rups of slangetje in een tekenfilm, die zich begeeft op een treinrails, en dan van die rails af kruipt, helemaal niet omdat het mis gaat ofzo, maar gewoon, omdat ie nu naast de rails wil lopen, maar iedereen is er blijkbaar bovenop gesprongen, van hij gaat van de rails af, dus er moet worden ingegrepen.
Ik voel mij vooral heel erg niet begrepen.......
Er komt politie, of in ieder geval zijn het mensen, die mij komen controleren, misschien zijn het verplegers in de psychiatrie. En dus hulpverleners, maar die ik dan voor politie aanzie, zoals ook in de tijd van de depressie.
Ze moeten eerst de trap op, en daar liggen allemaal spullen van 'mijn vriend'. Hij is er wel en hij is er niet. Hij wil bij mij blijven, maar van mij moet hij ook weg, ik weet niet zo goed wat ik wil. Dan gaat hij op reis en hij neemt heel veel spullen mee, oa een drumstel. Het ligt voor de twee mensen hopeloos in de weg. Ik vind hem besluiteloos en ik weet niet wat ik aan hem heb.
De mensen staan dan eindelijk boven, het kan ook wel zijn dat ze van de ambulance zijn, ik voel me bezwaard dat ze gehinderd werden door de spullen, zelf vinden ze dat helemaal niet erg, ze zijn alleen maar opgeroepen. Er is een prachtig uitzicht uit het raam, opgedeeld in kleine vierkantjes. Het schijnt toch een hele sjieke etage te zijn waar ik woon, met parelkettingen en stoelen van fluweel. Met een Koninklijk uitzicht op grachten, ergens in Den Haag. Ik ben er zelf ook helemaal verbaasd om. Zij uiten hun bewondering voor het uitzicht en ik zie het nu ook pas voor het eerst, ik wist dat helemaal niet, dat ik zo mooi woonde.
Ze zijn ingeschakeld omdat er sprake was van 'een emotie'. Ik zou tot drie keer toe tekeer zijn gegaan, en toen zijn deze mensen ingeschakeld, om mij op te halen. Ik vind dat ontzettend onterecht en ook onzin, dat ik om die reden opgehaald moet worden. Wie heeft het in zijn hoofd gehaald om hier die mensen voor te bellen? De oorzaak lag ergens anders: ik werd van drie kanten belaagd, bleef heel lang rustig, maar het treiteren ging net zo lang door, tot ik er wel even heel heftig iets van moest zeggen terwijl ik dat niet wou. En nu krijg ik dan de schuld ofzo! Daar klopt helemaal niets van!
Ik kijk naar de tv, en zie daar het beeld van een rups of slangetje in een tekenfilm, die zich begeeft op een treinrails, en dan van die rails af kruipt, helemaal niet omdat het mis gaat ofzo, maar gewoon, omdat ie nu naast de rails wil lopen, maar iedereen is er blijkbaar bovenop gesprongen, van hij gaat van de rails af, dus er moet worden ingegrepen.
Ik voel mij vooral heel erg niet begrepen.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten