Ik kreeg meerdere bossen verse bloemen, en deze werden mij via Amber gegeven. Ze waren voor Amber bestemd, maar via Amber kwamen ze ook bij mij terecht. We mochten de bloemen in ontvangst nemen, ze roken heerlijk fris.
Een docent kwam ons enthousiast vertellen, dat we reeds van drie vakken het examen hadden afgerond: Frans, Engels en Wiskunde. Dat konden we afvinken, en het leek een succesvolle afloop te hebben. Ik was erg opgelucht: eindelijk eens niet steeds 'nog meer te moeten', eindelijk nu gewoon ook eens een keer iets afgerond hebben en daar op terug kunnen kijken.
We waren in een groot, breed huis, ergens in het bos of op de vlakte, in het donker, afgelegen. Het zag eruit zoals een poppenhuis, waar je allerlei spulletjes en meubels in kunt zetten en ook doorheen kunt kijken. Het was ook wel een woonboot. het had echt de vorm van een huis, met schuin dak, en dan dus breed, eendimensionaal, een soort kijkplaatje. In het midden een grote witte ladder, naar de zolder. Je zag dus ook niet de buitenmuur vooraan, je keek ernaar zoals naar een poppenhuis.
Een kennis klom op de ladder. Ze is ongeveer onze leeftijd, maar in de droom had ze een vierde kind gekregen, na drie dochters nu een babyjongetje, een stevig kind, warm gekleed in een wit babypakje. ze klom op de zolder om daar de baby te sussen, maar hij was al goed rustig en tevreden, sliep lekker.
Maar man zat in bad, we liepen er zo langs, het leek heel gewoon, hij kletste ook met ons.
Ik had ook een baby in mijn armen. Ik zat beneden, op de begane grond, op een zonnestoeltje naast het huis, ik keek op een huis in het donker, met koud weer, maar zelf zat ik in het zonnetje, dat scheen heerlijk in mijn gezicht, ik werd extra verzorgd, wellicht omdat ik net bevallen was, maar het gekke was, dat ik het mij helemaal niet kon herinneren dat dit mijn kind was. Ik dacht dat ik alleen een zoon en een dochter had, en niet meer kinderen. Het was de vraag of zijn zussen ook mijn kinderen waren, maar ook dat kon ik mij niet herinneren. Het was een klasgenoot van Hugo, van vroeger, met zijn zussen. Ik zorgde evengoed heel goed voor de baby, of het nu mijn kind was of niet, dat was dan om het even.
Een docent kwam ons enthousiast vertellen, dat we reeds van drie vakken het examen hadden afgerond: Frans, Engels en Wiskunde. Dat konden we afvinken, en het leek een succesvolle afloop te hebben. Ik was erg opgelucht: eindelijk eens niet steeds 'nog meer te moeten', eindelijk nu gewoon ook eens een keer iets afgerond hebben en daar op terug kunnen kijken.
We waren in een groot, breed huis, ergens in het bos of op de vlakte, in het donker, afgelegen. Het zag eruit zoals een poppenhuis, waar je allerlei spulletjes en meubels in kunt zetten en ook doorheen kunt kijken. Het was ook wel een woonboot. het had echt de vorm van een huis, met schuin dak, en dan dus breed, eendimensionaal, een soort kijkplaatje. In het midden een grote witte ladder, naar de zolder. Je zag dus ook niet de buitenmuur vooraan, je keek ernaar zoals naar een poppenhuis.
Een kennis klom op de ladder. Ze is ongeveer onze leeftijd, maar in de droom had ze een vierde kind gekregen, na drie dochters nu een babyjongetje, een stevig kind, warm gekleed in een wit babypakje. ze klom op de zolder om daar de baby te sussen, maar hij was al goed rustig en tevreden, sliep lekker.
Maar man zat in bad, we liepen er zo langs, het leek heel gewoon, hij kletste ook met ons.
Ik had ook een baby in mijn armen. Ik zat beneden, op de begane grond, op een zonnestoeltje naast het huis, ik keek op een huis in het donker, met koud weer, maar zelf zat ik in het zonnetje, dat scheen heerlijk in mijn gezicht, ik werd extra verzorgd, wellicht omdat ik net bevallen was, maar het gekke was, dat ik het mij helemaal niet kon herinneren dat dit mijn kind was. Ik dacht dat ik alleen een zoon en een dochter had, en niet meer kinderen. Het was de vraag of zijn zussen ook mijn kinderen waren, maar ook dat kon ik mij niet herinneren. Het was een klasgenoot van Hugo, van vroeger, met zijn zussen. Ik zorgde evengoed heel goed voor de baby, of het nu mijn kind was of niet, dat was dan om het even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten