Ook op vakantie in Normandie heb ik veel dromen opgeschreven. Ze gingen zo'n beetje allemaal over het werk. Ze staan opgeschreven in een schriftje, en ik ga ze hier verder niet overnemen. Maar alles wel rond een bepaald thema: te laat komen, de weg niet weten, ergens van beschudigd worden terwijl ik er echt niets aan kan doen, enz.
Verder hier wat fragmenten, die ik mij nog kan herinneren van de afgelopen weken. En dan nu eerst de droom van vannacht.
Ik ging op bezoek bij een vrouw. Er was in een ronde cirkel een grasveld afgezet en een muur omheen gebouwd. Ik geloof dat het wel overdekt was. Het grasveld was een concertterrein. Ik vond het maar vreemd, dat de vrouw dit had opgeeist. Nu moest iedereen er omheen lopen. Maar de andere mensen vonden het prima, waren het allang gewend, hadden het niet eens meer in de gaten. Ik herinnerde mij, dat ik zelf ook een keertje naar een concert was geweest, dat die ronde cirkel mij wel was opgevallen, maar ik vond het verder niet raar ofzo, ook wel kunstzinnig. Er stond ook een boom, midden in die cirkel, en daar omheen was haar huis gebouwd.
Ik ging iemand helpen, die bezig was een tent op te zetten van takken. Ze bond de takken heel mooi samen, en ik hield een tak omhoog. Het werd keurig netjes. Er waren ook aangelegde tuinen in 'bakken', rechthoekig. Deze waren oersaai. Ik vond onze eigen wilde tuin veel mooier. Het hoorde blijkbaar zo, in die bakken, maar het gaf mij totaal geen inspiratie. Ik vond het fijn om af te wijken met die wilde tuin. want als ik niet zou afwijken, dan zou ik ook zo'n bak hebben, en dan zou ik mij alleen maar ongelukkig voelen.
Ik vind Amber of Machtelt op. Zij liep het laatste stukje van een marathon, was heel blij mij te zien, viel bezweet in mijn armen, moest nog een klein stukje. Ik twijfelde of ik zou aanmoedigen het laatste stukje ook nog te pakken, of juist te zeggen kom maar met me mee meisie, lekker naar huis en onder de douche, wat kan jou dat laatste stukje schelen, het moet je immers niet de kop kosten.
Ik hoor de vaste telefoon gaan. Ik weet zeker dat het de vaste telefoon is, en geen mobiele. Het is heel zachtjes, en een andere ringtoon. Ik kijk naast de tv, of de telefoon hier misschien nog is, maar dat is niet zo. Het is een vriendelijke ringtoon.
Ander dromen:
Ik ben een meisje in een jurk of rok, tot over de knieeen. Ik ben jong in de jaren '50. Ik zit met anderen op mijn opa's fiets, in amazone-zit. Ik heb mijn haar ook netjes in een kapsel, of misschien wel kwikjes en een strik in, petticoat aan. Anderen (jongens) berijden de fiets, en ik ben het er niet mee eens, de manier waarop ze fietsen, voel mij totaal niet op mijn gemak.
Ik zie onze dakkoffer van de Volkswagen Up! op een hele grote auto, op de Hollewatering in Kwintsheul. Het is zo'n hele grote Amerikaanse auto, met een cabine die wel lijkt op een woning. Daarachter een laadbak. Allemaal veel te groot en te imposant. Nu lijkt de dakkoffer plotseling helemaal niet meer groot, maar juist heel klein.
We gaan vertrekken naar Normandië, maar we vertrekken steeds maar niet. Er zit een pop in een ouderwetse, lage kinderwagen. Ik ben bezig met een grote en een kleine vaas, in retro-stijl. Deze moet ik verkopen. Blijkbaar moeten er eerst dingen gebeuren, voordat we kunnen vertrekken. We zullen met het vliegtuig gaan, en ik zeg steeds dat we nu echt moeten gaan, anders vertrekt het vliegtuig zonder ons. Maar het kan niet sneller. We bezoeken een klein kringloopwinkeltje in een kelder.
Verder hier wat fragmenten, die ik mij nog kan herinneren van de afgelopen weken. En dan nu eerst de droom van vannacht.
Ik ging op bezoek bij een vrouw. Er was in een ronde cirkel een grasveld afgezet en een muur omheen gebouwd. Ik geloof dat het wel overdekt was. Het grasveld was een concertterrein. Ik vond het maar vreemd, dat de vrouw dit had opgeeist. Nu moest iedereen er omheen lopen. Maar de andere mensen vonden het prima, waren het allang gewend, hadden het niet eens meer in de gaten. Ik herinnerde mij, dat ik zelf ook een keertje naar een concert was geweest, dat die ronde cirkel mij wel was opgevallen, maar ik vond het verder niet raar ofzo, ook wel kunstzinnig. Er stond ook een boom, midden in die cirkel, en daar omheen was haar huis gebouwd.
Ik ging iemand helpen, die bezig was een tent op te zetten van takken. Ze bond de takken heel mooi samen, en ik hield een tak omhoog. Het werd keurig netjes. Er waren ook aangelegde tuinen in 'bakken', rechthoekig. Deze waren oersaai. Ik vond onze eigen wilde tuin veel mooier. Het hoorde blijkbaar zo, in die bakken, maar het gaf mij totaal geen inspiratie. Ik vond het fijn om af te wijken met die wilde tuin. want als ik niet zou afwijken, dan zou ik ook zo'n bak hebben, en dan zou ik mij alleen maar ongelukkig voelen.
Ik vind Amber of Machtelt op. Zij liep het laatste stukje van een marathon, was heel blij mij te zien, viel bezweet in mijn armen, moest nog een klein stukje. Ik twijfelde of ik zou aanmoedigen het laatste stukje ook nog te pakken, of juist te zeggen kom maar met me mee meisie, lekker naar huis en onder de douche, wat kan jou dat laatste stukje schelen, het moet je immers niet de kop kosten.
Ik hoor de vaste telefoon gaan. Ik weet zeker dat het de vaste telefoon is, en geen mobiele. Het is heel zachtjes, en een andere ringtoon. Ik kijk naast de tv, of de telefoon hier misschien nog is, maar dat is niet zo. Het is een vriendelijke ringtoon.
Ander dromen:
Ik ben een meisje in een jurk of rok, tot over de knieeen. Ik ben jong in de jaren '50. Ik zit met anderen op mijn opa's fiets, in amazone-zit. Ik heb mijn haar ook netjes in een kapsel, of misschien wel kwikjes en een strik in, petticoat aan. Anderen (jongens) berijden de fiets, en ik ben het er niet mee eens, de manier waarop ze fietsen, voel mij totaal niet op mijn gemak.
Ik zie onze dakkoffer van de Volkswagen Up! op een hele grote auto, op de Hollewatering in Kwintsheul. Het is zo'n hele grote Amerikaanse auto, met een cabine die wel lijkt op een woning. Daarachter een laadbak. Allemaal veel te groot en te imposant. Nu lijkt de dakkoffer plotseling helemaal niet meer groot, maar juist heel klein.
We gaan vertrekken naar Normandië, maar we vertrekken steeds maar niet. Er zit een pop in een ouderwetse, lage kinderwagen. Ik ben bezig met een grote en een kleine vaas, in retro-stijl. Deze moet ik verkopen. Blijkbaar moeten er eerst dingen gebeuren, voordat we kunnen vertrekken. We zullen met het vliegtuig gaan, en ik zeg steeds dat we nu echt moeten gaan, anders vertrekt het vliegtuig zonder ons. Maar het kan niet sneller. We bezoeken een klein kringloopwinkeltje in een kelder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten