In de droom was er een kinderopvang in het ouderlijk huis aan de Heulweg. Het was een rechthoekig gebouw. De kinderen zaten in vakjes, zoals de vakjes van een houdertje voor ijsblokjes: allemaal hetzelfde, in zwart getekende hokjes. Soms ging er een hokje af en soms kwam er weer een hokje bij. Dat had te maken met het halen en brengen van kinderen. Ik kreeg het er Spaans Benauwd van. Ik zat voor de spiegel, en probeerde mij voor dit systeem af te sluiten. Maar dat lukte natuurlijk niet, want het was een komen en gaan, en altijd drukte. Ik zat in mijn kamertje met de gordijnen dicht, terwijl het buiten heel warm was. Ik ontplofte ongeveer. Ik was boos, angstig, onzeker, liep rood aan, raakte in paniek, moest heel erg huilen, wist dat dit niets oploste, de situatie bleef zoals deze was. Daar kwam nog bij dat ik allang op weg naar school had moeten zijn, voor examens natuurkunde en wiskunde. Ik had deze vakken in tijden niet meer geleerd, laat staan dat ik wist wat de examenstof was. Hoe moest dit nu verder? Bij wie moest ik aankloppen?
Op de unit van de kinderopvang kwam er een jongedame binnenwandelen. Ze wist niet anders dan dat zij achter haar computer zou kruipen en de hele dag aan mooie prints zou werken, voor het tijdschrift waar zij voor werkte. Ik werd heel blij van haar: van haar persoonlijkheid, van wat zij maakte, de vrolijkheid die zij verspreidde. Maar toen kwam er een of andere 'belangrijke' saaie computermeneer. Hij zei dat ze hier niet mocht zijn. Het maken van mooie prints zou niet belangrijk genoeg zijn. En hun poeha-werk met dikke salarissen en grote auto's zou dan des te meer belangrijk zijn, volgens hem. Hij zei dat prints hier niet werden gedaan. Ik regelde dat de jongedame hier gewoon rustig haar prints kon doen, en alle tijd kon nemen.
In Groningen was een groot bevrijdingsfeest of Koningsdagsfeest. Mensen gingen met een duur cruiseschip mee. Ik vroeg mij af waarom het altijd maar zo duur en chique moest. Wat is daarvan de meerwaarde!? Er was een interviewer die bekende mensen interviewde, zitten op een stellage van tribunes die bij de optredens hoorde. Ze moest hard praten om het rumoer van de menigte te overstemmen. Ik zei dat deze vrouw mij ook ge-interviewd had. Ik ging om met geoefende acteurs. Zij gingen gewoon door met hun rol, als ik de kamer binnenkwam. Ik gaf aan dat dit een teken van professionaliteit was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten